Αν πρέπει όλα να γίνονται με σειρά εμείς θα τη φέρουμε τούμπα!

Τι κι αν σπουδάσεις στα τριάντα πέντε και όχι στα δεκαοχτώ; Τι κι αν γίνεις γονιός στα σαράντα επτά κι όχι στα τριάντα; Τι κι αν δεν αγοράσεις ποτέ δικό σου σπίτι; Τι κι αν ερωτευτείς, χωρίσεις και ξανά ερωτευτείς; Και πάλι από την αρχή, ερωτευτείς, χωρίσεις, ερωτευτείς και το μοτίβο αυτό να συνεχιστεί μέχρι τα βαθιά σου γεράματα. «Κρίμα το παιδί» ίσως σου έλεγαν και θα έδειχναν μια απέραντη «συμπόνια» προς το πρόσωπό σου. Η ζωή σου θα γινόταν συνώνυμο με το λάθος timing. Κοίτα, άργησες, θα σου πουν. Άργησες πολύ.

Η επιθυμία να παίρνεις τα πράγματα πιο αργά ή να ακολουθείς ένα διαφορετικό μοτίβο ζωής έχει ταυτιστεί με την αποτυχία κι όχι σαν έναν άλλο είδος απόλαυσης. Στα δεκαέξι σου ακούς πιο συχνά και έντονα ότι «πρέπει να επενδύσεις στο μέλλον σου», «πρέπει να κάνεις σχέδια και πλάνα», «πρέπει σε πέντε χρόνια από τώρα να βρίσκεσαι εκεί», «πρέπει να αποκτήσεις τα τάδε συγκεκριμένα πιστοποιητικά». Όλες αυτές οι επιταγές δημιουργούν αφόρητο άγχος σε έναν έφηβο κι αισθάνεται ότι δεν είναι ποτέ αρκετός. Σαν να του δίνεται μια εντολή για έναν ασταμάτητο μαραθώνιο προσπάθειας.

Δυστυχώς, η ασυνέχεια έχει ταυτιστεί με κάτι το αρνητικό, ως ένας κακός οιωνός. Κυρίως όμως, έχει ταυτιστεί με σπασμένες και κατεστραμμένες ζωές. Είναι βαρύ κι άδικο να θεωρηθεί σπασμένη η ζωή κάποιου ανθρώπου επειδή δεν ακολούθησε το σύνηθες, «επιβεβλημένο» μοτίβο. Ένα παράδειγμα συνήθους, «κανονικού» σχήματος αποτελεί το: σπουδές μετά το σχολείο κι αμέσως μετά τις σπουδές, μεταπτυχιακό και φυσικά μετά το μεταπτυχιακό ένας αγώνας ψαξίματος για δουλειά. Ξενίζει σε πολλούς λόγου χάρη να κάνεις σπουδές στα είκοσι επτά και να παντρευτείς στα σαράντα οκτώ ή και καθόλου. Αυτή η ασυνέχεια στις επιλογές δε χωνεύεται εύκολα.

Η ασυνέχεια μπορεί να θεωρηθεί ως ένας άλλος τρόπος ζωής, ως μία άλλη τέχνη του να ζεις. Είναι ουτοπικό να αντιλαμβανόμαστε τη ζωή μας ως μια συνεχιζόμενη και ταυτόχρονα συγκεκριμένη ροή. Μπορεί να προσπαθούμε να την πλαισιώσουμε με κανόνες κι απαγορεύσεις, αλλά στην επόμενη στροφή θα παραβιάσουμε τους ίδιους κανόνες που εμείς ορίσαμε.

Έτσι, το να δημιουργείς τη ζωή σου σε χρονικά πλαίσια εκτός των συμβατικών είναι ένας εναλλακτικός τρόπος ζωής, ένας άλλος τρόπος σκέψης. Το να είσαι παρών και να μην τρέχεις να προλάβεις μια συνθήκη που δεν είσαι έτοιμος να διεκπεραιώσεις, είναι μια ευκαιρία να δεις πράγματα που πριν δεν μπορούσες να δεις με την πρώτη ματιά. Παρατηρώντας γύρω σου μαθαίνεις. Γνώσεις καθημερινότητας που δεν είναι γραμμένες σε κανένα βιβλίο. Παίρνοντας το χρόνο σου να μιλήσεις με κάποιο άνθρωπο μαθαίνεις. Τρώγοντας αργά, μαθαίνεις να απολαμβάνεις το φαγητό. Κοιτάζοντας στα μάτια τον συνομιλητή σου μαθαίνεις να καταλαβαίνεις τα συναισθήματά του, να διαβάζεις τις κινήσεις του. Δεν μπορεί να θεωρηθεί χάσιμο χρόνου το να επιλέγεις μια διαφορετική ροή αυτού.

Άνθρωποι που τολμούν να ακολουθήσουν τη δική τους συνταγή ζωής, τα καταφέρνουν με το δικό τους τρόπο να φθάνουν στους στόχους τους κι ας θεωρούνται αλλόκοτοι καμιά φορά. Ξέρουν πολύ καλά πως για κάθε προορισμό υπάρχουν πολλά μονοπάτια να ακολουθήσεις. Ο δικός σου ρυθμός και μοτίβο είναι απόρροια δικών σου προσωπικών αναγκών και το πώς βλέπεις κι αντιλαμβάνεσαι τη ζωή και τον εαυτό σου μέσα σε αυτήν. Μια αντίσταση σε ό,τι δε σε γεμίζει και σε ό,τι δεν σε ικανοποιεί είναι το να περνάς τον χρόνο σου με μέτρηση δική σου.