Κι εκεί που έχεις στρωθεί να διαβάσεις ή εκεί που έχεις στρωθεί να δουλέψεις, πάντα μα πάντα θα νιώσεις ότι η ανάγκη σου να επικοινωνήσεις είναι πιο επιτακτική από ποτέ. Όχι να επικοινωνήσεις τις ιδέες σου, τις απόψεις και τα οράματα. Όχι. Να επικοινωνήσεις τ’ όνειρο που είδες χθες βράδυ, πόσα κουνούπια σ’ έχουν τσιμπήσει φέτος στατιστικά σε σύγκριση με πέρσι, τι μαγειρεύουν στο διπλανό ή από πάνω ή απ’ απέναντι σπίτι και σου ‘χει σπάσει η μύτη, αλλά δεν μπορείς να προσδιορίσεις την προέλευση για να πας να χτυπήσεις κουδούνι. Όλα αυτά τ’ άσχετα μηνύματα που ανταλλάσσουμε με φίλους, με τον άντρα, με το γυναικάκι, με τον δικό του ο καθένας μας.
Η ανάγκη αυτή είναι απ’ τις πιο ύπουλες σκύλες που υπάρχουν. Έρχεται και σε βρίσκει μόνο στα πιο αδύναμά σου. Και πότε είσαι πιο ευάλωτος, αν όχι όταν έχεις ένα deadline στο δεξί σου χέρι και μια υποχρέωση στ’ αριστερό; Τότε ακριβώς που είσαι απροστάτευτος και δεν μπορείς ν’ αμυνθείς, η ανάγκη σηκώνει παλάμη και σου βαράει παστέλι στο κούτελο.
Αρχίζεις εσύ να σκέφτεσαι περί ανέμων, περί υδάτων και το μυαλό σου πατάει το κουμπί έκτακτης ανάγκης, αλλά έχεις αποσυνδεθεί ακαριαία, μουσίτσα. Η δουλειά σου μπορεί να περιμένει για λίγο, έχεις μεγαλύτερα πράγματα ν’ ασχοληθείς ξαφνικά. Δε γίνεται όμως να το περάσεις μόνος σου αυτό, χρειάζεσαι συνεργό. Σηκώνεις κινητό, που αναμένει πάντοτε σ’ απόσταση αναπνοής και πληκτρολογείς μανιωδώς.
«Ρε συ, ο απέναντι παππούς πάλι σιδερώνει μπροστά στην μπαλκονόπορτα με το βρακί.» Αποστολή. Διαβάστηκε. Πληκτρολογεί. Απ’ την αγωνία σου κοντεύεις να σπάσεις την οθόνη με τη δύναμη της σκέψης σου. «Ο δικός μου μαγειρεύει πάντως. Κάτι σε ντολμαδάκια. Μερακλής, με το χέρι τα τυλίγει, όχι με τη μαλακία που διαφήμιζε η άλλη στα τηλεμάρκετινγκ.»
Μετά τον live σχολιασμό του περίγυρου, συνήθως θυμάσαι κάτι που διάβασες για ζώδια, για την τελευταία τρομοκρατική επίθεση ή για το τοπ 10 ψεύτικων βυζιών του Hollywood . Πέφτεις απ’ τα σύννεφα μ’ αυτά που γράφονται για τη Γιόχανσον ή Τζόχανσον. Πώς τη φωνάζει η μαμά της, τέλος πάντων; Σκιάζεσαι που οι άνθρωποι γίνονται τόσο επιθετικοί απέναντι σ’ ανθρώπους και κάπου το αποδίδεις και στους ανάδρομους πλανήτες. Παραπονιέσαι στη φίλη σου πως πάλι μ’ ανάδρομο Ερμή ξύπνησες κι εσύ σήμερα. Υπάρχει κάτι να κάνετε γι’ αυτό, όπως το ξεμάτιασμα όταν ξυπνάς με πονοκέφαλο;
Αν και μάτι δεν έκλεισες πάλι χθες. Αυτοί οι από πάνω σου μάλλον βρίσκονται σε περίοδο αναπαραγωγής. Ταυτόχρονα. Ο φίλος σου σού απαντάει να κολλήσεις στον πίνακα ανακοινώσεων της πολυκατοικίας επίσημη ανακοίνωση με τις ώρες κοινής ησυχίας και τα ονόματά τους από κάτω. Εσύ σκέφτεσαι πάντως να τους ρίξεις κάτω απ’ την πόρτα μια επαγγελματική κάρτα σου για baby sitting, να σ’ έχουν γενικώς στα υπόψη. Δικός τους άνθρωπος είσαι, ας σε προτιμήσουν.
Αν βρεθείς χωρίς θέματα συζήτησης μετά από λίγο, έχεις πάντοτε τον άσσο να γκρινιάξεις ναζιάρικα στ’ αμόρε. Δε σ’ αγαπάνε στη δουλειά, η ύλη δε σου βγαίνει, γιατί δε σου κάθισε εκείνο το βράδυ μετά από εκείνο το πρωί πριν από πέντε εβδομάδες. Έχεις όλα τα δίκια του κόσμου με το μέρος σου, εσύ και το τηλέφωνό σου συμφωνείτε, άρα είστε η πλειοψηφία. Μόνο αφού σε κανακέψουν και σε περιποιηθούν, μπορεί και ν’ αρχίσεις να μελετάς το ενδεχόμενο να επιστρέψεις ίσως και στη δουλειά που έκανες πριν.
Πάντως όχι πριν στείλεις εκείνο εκεί το ωραίο που διάβασες στο facebook και πέθανες στα γέλια – με poker face πάντα, είσαι και στη δουλειά, μη σε πάρει πρέφα κανένα μάτι αφεντικού. Στέλνεις μετά και τ’ άλλο το τραγουδάκι που σου ‘χει κολλήσει στον εγκέφαλο δύο μέρες τώρα κι ίσως σου ξεκολλήσει αν το μεταδώσεις σε κανέναν άλλο.
Τα κρύα ανέκδοτα είναι φυσικά κλασική αξία. Ξέρεις ότι δε θα γελάσει κανείς, αλλά μόνο και μόνο με την ξενερωμένη φάτσα που φαντάζεσαι στην απέναντι πλευρά του τηλεφώνου διασκεδάζεις την ανία σου λιγάκι παραπάνω.
Η τεχνολογία μας έχει χαντακώσει. Αυτή η προσβασιμότητα στην επικοινωνία, που συγκεντρώνεται στην άκρη των δαχτύλων μας, έχει υπονομεύσει αποφασιστικότητες κι αποφασιστικότητες. Ποιος δυνατός χαρακτήρας στρώθηκε ποτέ να δουλέψει και δε φοβήθηκε τον ερχομό της ανίας και τη φαγούρα στα ακροδάχτυλά του. Ποτέ το να συγκεντρωθείς να δουλέψεις δεν έχει υπάρξει δυσκολότερο. Ζούμε σ’ απαιτητικές εποχές κι αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Επιμέλεια Κειμένου Μαίρης Ρήγα: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαίρη Ρήγα
