Το πρόβλημα με τις σχέσεις ξεκινάει απ’ τη διαπίστωση ότι οι άνθρωποι γουστάρουν να βασανίζονται. Περιμένεις και κάνεις όνειρα ότι αυτός ο αναθεματισμένος ο τροχός θα γυρίσει, αλλά ξεχνάς την πιθανότητα ότι μπορεί να σε πάρει παραμάζωμα. Περιμένεις, επιμένεις, μένεις. Κανένα όμως αποτέλεσμα. Κα όλο αυτό γιατί η μαλακία είναι ότι ο τροχός γυρνάει όταν εσύ πια αδιαφορείς πλήρως.
Προφανώς και στα συναισθήματα δεν μπαίνουν προθεσμίες. Δε γίνεται να ξυπνήσεις ένα πρωί και να πεις «Από σήμερα σταματάω να νοιάζομαι». Η καρδιά δεν έχει διακόπτη on-off για να την αναβοσβήνεις όταν το βρίσκεις βολικό. Απόψε το βράδυ και μόλις το ρολόι χτυπήσει δώδεκα, θα ξεμπερδέψω μαζί σου. Δεν ξεμπερδεύεις όμως ποτέ τόσο εύκολα.
Δεν υπάρχει ξε-αγαπώ, αλλά μόνο ξενερώνω. Ωστόσο, αν μπαίνεις στη διαδικασία να προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι δε σου καίγεται καρφάκι, τότε σημαίνει ότι μέσα σου σιγοβράζουν συναισθήματα μπερδεμένα. Μια αφορμή ψάχνουν για να γίνει η έκρηξη για να κρεμάσεις επιτέλους την ταμπέλα «Μην πλησιάζετε! Πραγματοποιούνται έργα λόγω αθεράπευτης ξενέρας».
Όλοι έχουμε ακούσει παρηγοριές του στιλ «Όλοι κάποτε γυρνάνε» και «Τροχός είναι, θα γυρίσει». Το θέμα είναι αν εσύ θα γυρίσεις. Η απόφαση θα εξαρτηθεί απ’ το πόσο καλά υποκρίθηκες την αδιαφορία.
Την ώρα της επιστροφής, περιμένεις ο άλλος να σε κοιτάξει στα μάτια. Αναμένεις απαντήσεις στα πολλαπλά «γιατί» που σε βασάνιζαν τόσο καιρό. Γιατί τότε; Γιατί έτσι; Γιατί τώρα; Δε σου μπαίνει καν στο μυαλό η ιδέα ότι τόσο καιρό που εσύ περίμενες, επέμενες, έμενες, ο άλλος απλά έψαχνε κάτι καλύτερο. Βαυκαλίζεσαι με το γεγονός ότι ίσως τελικά δεν το βρήκε κι αυτός είναι ο λόγος της επιστροφής του.
Τώρα αυτός ο τροχός που σε κουβαλούσε τρίζοντας, θα γίνει ο κριτής. Θα σε αποτρέψει να δεχθείς μεταχειρισμένες δικαιολογίες ως ανταλλακτικά ενός τροχοφόρου που τόσο καιρό συντηρούσες με δικά σου συναισθηματικά έξοδα, μιας σχέσης που είχε μείνει από καύσιμα κι έτρεχε ανεξέλεγκτη στην κατηφόρα. Θα σε βοηθήσει να πατήσεις χειρόφρενο και να δώσεις μια κλωτσιά σε εκείνον τον τροχό που μπερδευόταν συνέχεια στα πόδια σου τόσο καιρό και δε σε άφηνε να προχωρήσεις.
Ήταν δύσκολο όταν έμεινες χωρίς συνοδηγό. Ήταν ακόμα πιο δύσκολο όταν έβρισκες ταμπέλες στη μοναχική σου πορεία που όλες σε οδηγούσαν στο να ψάξεις να τον βρεις. Δεν μπορούσες να φανταστείς ότι θα δεχθείς άλλον συνεπιβάτη δίπλα σου. Ακόμη και να το προσπάθησες, πίστεψες ότι κανένας δε γνωρίζει τόσο καλά τον κώδικα κυκλοφορίας στα στενά της καρδιάς σου.
Κάποια στιγμή όμως, ο καιρός πέρασε, έβαλες φωτιά στα φρένα και γκάζωσες. Τώρα πια τίποτα δε σε σταματά. Αδιαφόρησες για όλα τα κόκκινα φανάρια. Τη στιγμή λοιπόν που σου ζητάει ο άλλος ακόμα μια βόλτα, πάρκαρε κάπου με ασφάλεια, επιβεβαίωσε ότι μπορεί να πληρώσει όλες τις κλήσεις που τόσο καιρό χρεώθηκες για τις παραβάσεις σου με εμπιστοσύνη και συναισθήματα μετάνοιας.
Αν πάλι όχι, κατεβείτε απ’ τον τροχό, μείνετε πεζός και βάλτε του φωτιά. Πριν λοιπόν ανάψει πράσινο για να προχωρήσετε μπροστά, κοιτάξτε λίγο πίσω για να δείτε τη φλεγόμενη ρόδα να καταστρέφει κάθε δίοδο επικοινωνίας προς τη νέα σας ζωή. Καλό ταξίδι λοιπόν και πάντα απ’ τη διάβαση!
Επιμέλεια Κειμένου Θεοδώρας Μαρίας Βένου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Θεοδώρα Μαρία Βένου
