Μην μπλέξεις με άνθρωπο που μοιάζει σε πρώην

Πολλές φορές όταν ερωτεύεσαι και φτάνει το τέλος, αποφασίζεις να βάλεις πλώρη για άλλα μέρη κι εμπειρίες. Το κακό είναι πως συνήθως –έστω ασυνείδητα– ψάχνεις και σε ελκύουν άτομα τα οποία φέρνουν στον πρώην.

Στην αρχή, σχεδόν σε εξιτάρει η όλη φάση. Έχεις, άλλωστε, και την ευκαιρία να αναβιώσεις καταστάσεις που σου λείπουν ή στιγμές που ήθελες και δεν πρόλαβες να ζήσεις με τον προηγούμενο. Το χειρότερο είναι, όμως, πως κάποια στιγμή μπερδεύεσαι και ξεχνάς πως πρόκειται για δύο διαφορετικά άτομα κι όχι για το ίδιο.

Αυτή η πεποίθηση πως με εκείνον τον πρώην έρωτα δεν ολοκληρώσατε ποτέ τον κύκλο σας, κι ακόμα περισσότερο το παράπονο του τύπου «Μας άξιζε να πάμε παρακάτω» σε κάνουν να κολλάς, επιφανειακά, με τον «σωσία» του ακόμα περισσότερο.

Έτσι λοιπόν, γνωρίζεις αυτόν τον καινούριο, θεωρητικά, άνθρωπο ενώ σε μαγνητίζει, αυτόματα κι αφοπλιστικά. Μπορεί να έχει τον ίδιο τρόπο κίνησης με τον κάποτε δικό σου άνθρωπο, κοινά ενδιαφέροντα και νοοτροπία ή αυτά τα μυστήρια μάτια. Κάποιες φορές η ομοιότητα σε τρομάζει, αλλά όχι τόσο ώστε ούτε να ψάξεις περισσότερο τι γίνεται μέσα σου ούτε και πώς θα το αντιμετωπίσεις.

Αν η ιστορία του πρώην σου έχει αφήσει και μια πληγή ανοιχτή που δεν έχεις καταφέρει να επουλώσεις ακόμα, μπορεί και να αγκιστρώνεσαι πάνω στον νυν με την ελπίδα πως θα μπορέσει τελικά να την κλείσει αυτός. Εφόσον μοιάζουν τόσο πολύ, μπορεί να ξέρει και τον τρόπο για να το κάνει, σκέφτεσαι.

Όλες αυτές είναι, αναμφίβολα, άσχημες σκέψεις που κανονικά δε θα ‘πρεπε να γίνονται. Όμως, αρχικά, μπορεί και να μην τις συνειδητοποιείς καν. Το περίεργο στάδιο είναι εκείνο που αρχίζεις να καταλαβαίνεις τι συμβαίνει. Ξαφνικά σου τη σπαν’ τα πάντα. Τίποτα δεν είναι όπως το περίμενες και καταλήγεις να πληγώνεις τον εαυτό σου και κυρίως τον άνθρωπο που είναι δίπλα σου τώρα. Αυτόν που δεν έχει ιδέα για το μπέρδεμα που υπάρχει μέσα σου.

Με τον καιρό καταλαβαίνεις πως ό,τι ζεις είναι μια ψευδαίσθηση, μια παραλίγο ευτυχία και μέρα με τη μέρα θα καταλαβαίνεις πως δεν είναι εκείνος που σε έκανε να σκας στα γέλια όταν ήθελες να πλαντάξεις στο κλάμα ούτε εκείνος που σε κρατούσε κάθε βράδυ αγκαλιά. Και ξαφνικά σου έρχεται, χωρίς καμία προειδοποίηση, εκείνο το συναίσθημα που σου προκαλούσε όταν σε κρατούσε όλη την νύχτα, θαρρείς και φοβόταν πως θα εξαφανιστείς.

Τα συναισθήματα που σου γεννά το άτομο που είναι κοντά σου πλέον, απλώς πλησιάζουν εκείνα τα μοναδικά, τα παλιά. Και στο τέλος καταλήγεις να θες πιο πολύ από ποτέ να κάνεις αυτό το αναθεματισμένο πισωγύρισμα. Επειδή, κακά τα ψέματα, τα αντίγραφα που φτιάχνεις στο μυαλό σου, δεν έφτασαν ποτέ ό,τι αυθεντικό είχες γνωρίσει κι αγαπήσει νωρίτερα.

Στη συνέχεια, σε κυνηγάν και οι μόνιμες τύψεις. Τι θα πεις σε εκείνον που δεν έχει ιδέα για ποιο λόγο, ξαφνικά, άρχισες να απομακρύνεσαι; Γιατί ό,τι και να πει ή ο,τι και να κάνει είναι για σένα λάθος; Γιατί δεν τον αντέχεις πλέον και πώς θα ξεμπλέξεις; Θα του πεις την αλήθεια στο βωμό της ειλικρίνειας ή θα προτιμήσεις να του πετάξεις ό,τι πιο κλισεδιάρικο σου έρθει στο μυαλό για να αποφύγεις το ξέσπασμά του και ταυτόχρονα τις επιπλέον τύψεις που θα νιώσεις μόλις την ξεστομίσεις;

Οι άνθρωποι σε γενικές γραμμές έχουμε μια τάση να δημιουργούμε μόνοι μας τα ίδια τα προβλήματά μας, όμως, ίσως θα μπορούσαμε με λίγη περισσότερη σκέψη να τα αποφύγουμε. Άλλωστε το να επιλέγεις σύντροφο ανάλογα με το πόσο μοιάζει με την πρώην καψούρα σου, είναι σαν να βλέπεις την ίδια ταινία, που κάποτε λάτρευες, με διαφορετικό πρωταγωνιστή. Πώς να μην ξενερώσεις όταν όλο το έργο για σένα, ήταν πάνω στον προηγούμενο;