Και να λοιπόν που ερωτεύτηκες. Ήσουν μόνος σου για πολύ ή για λιγότερο καιρό κι ενώ κάπου συνήθισες αυτήν την κατάσταση, ξαφνικά, όπως άλλωστε γίνεται συνήθως, συναντάς εκείνον τον άνθρωπο που για χάρη του η καρδιά σου χτυπά δυνατά όποτε τον συναντάς και το πρόσωπό σου φωτίζει. Προσπαθείς κι εσύ με τον τρόπο σου να του δείξεις πως σε ενδιαφέρει. Πως τρέφεις αισθήματα γι’ αυτόν. Αυτός όμως; Δεν ανταποκρίνεται στο ερωτικό σου κάλεσμα, αλλά ούτε και το απορρίπτει. Και το παιχνίδι της αποκωδικοποίησης αρχίζει.
Το παιχνίδι αυτό έχει να κάνει με την ερμηνεία της συμπεριφοράς και των κινήσεων του ανθρώπου που μας ενδιαφέρει. Μπορεί να φαντάζει συναρπαστικό, όμως θέλει προσοχή και γερά νεύρα. Γιατί τα ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα που προκαλούνται παίζοντας το παιχνίδι αυτό είναι σαν ένα ασανσέρ που μέσα σε μόνο λίγες στιγμές ανεβοκατεβαίνει από το τελευταίο πάτωμα ενός κτιρίου στο πιο βαθύ υπόγειο, ανάλογα με τα μηνύματα που παίρνεις- ή νομίζεις ότι παίρνεις.
Στην αρχή του παιχνιδιού όλα δείχνουν όμορφα. Λίγο ο ενθουσιασμός της καινούριας περιπέτειας, λίγο η αυτοπεποίθηση που είναι ανεβασμένη, όλα συνηγορούν πως θα τα καταφέρεις. Είναι και εκείνη η αίσθηση της κολακείας που νιώθει το αντικείμενο του πόθου σου που σου δίνει θετικά δείγματα. Ξέρεις, εκείνα τα μικρά κι απλά σημαδάκια ανταπόκρισης που ίσως και να μη σημαίνουν και τίποτα. Μια καλημέρα που θα σου πει, παραδείγματος χάριν. Μια καλημέρα συνοδευμένη με ένα ζεστό χαμόγελο. Έλα μωρέ τώρα, μια καλημέρα σου είπε πώς κάνεις έτσι, θα σκεφτεί κάποιος. Μα και φυσικά δεν ήταν μια απλή καλημέρα, σκέφτεσαι εσύ. Σου χαμογέλασε. Σε καλημέρισε με πρωτοβουλία. Κι αρχίζεις αμέσως να σκέφτεσαι πως δεν είσαι αδιάφορος ως προς τον άνθρωπο αυτό.
Ψάχνεις κι εσύ να βρεις και άλλα δείγματα ώστε να βεβαιώσεις αυτό που τόσο πολύ θέλεις να πείσεις τον εαυτό σου. Από εκείνη τη φευγαλέα ματιά που σου έριξε κι ας ήταν τυχαία, μέχρι και το στιγμιαίο άγγιγμα που όμως έγινε κατά λάθος. Τυχαία συμβάντα πιθανότατα, που όμως είναι υπεραρκετά για να ανεβάσουν την ψυχολογία σου στα ύψη. Και το καταφέρνουν όντως. Γιατί τα ερμηνεύεις, όχι αναγκαστικά όπως θέλεις να τα ερμηνεύσεις, αλλά όπως έχεις ανάγκη να τα ερμηνεύσεις. Κι εκείνη τη δεδομένη στιγμή, όλα φαντάζουν ευοίωνα. Ο κόσμος όλος είναι δικός σου.
Είναι όμως και εκείνες οι άλλες περιπτώσεις. Τα δείγματα που όσο και να τα τραβήξεις δεν μπορείς να βγάλεις το αισιόδοξο σενάριο. Εκείνη η καλημέρα που σήμερα δε σου είπε. Μα γιατί δε σε καλημέρισε σήμερα; Εχθές το έκανε. Και μάλιστα τόσο εγκάρδια. Τι μπορεί να μεσολάβησε; Έλα μωρέ τώρα, δε θα σε είδε, θα σκεφτεί εκείνος ο άλλος. Όχι δεν μπορεί. Από μπροστά σου πέρασε. Δεν μπορεί να μη σε είδε. Απλώς, αδιαφόρησε. Και ξέρεις, όντως μπορεί να μη σε είδε. Εσύ όμως, όντας ερωτευμένος και με τάσεις μαζοχισμού, φέρνεις στο μυαλό σου τη χειρότερη περίπτωση. Στο μεταξύ, περνάει και ο χρόνος με τρόπο βασανιστικό καθώς το παιχνίδι δεν οδεύει -προς στιγμήν τουλάχιστον- σε ευτυχή κατάληξη. Κι έτσι η ψυχολογία από τον έβδομο ουρανό που βρισκόταν ξαφνικά κάνει ελεύθερη πτώση και πέφτει στα τάρταρα. Βλέπεις, στον έρωτα πάντα χωράει και λίγος πόνος. Αλλιώς δεν μπορείς να τον νιώσεις στο έπακρο. Εξ άλλου το είπαν και οι Πυξ Λαξ πως ό,τι αξίζει, ξέρεις τώρα.
Κάπως έτσι, η ψυχολογία ενός ερωτευμένου ανεβοκατεβαίνει σαν αερόστατο. Εκεί που παίρνει φτερά και μπορεί να τα βάλει με τους στρατούς όλου του κόσμου, την ίδια στιγμή μπορεί να του κοπούν τα πόδια και να νιώσει τη χειρότερη ήττα του.
Κι όλα αυτά από μια καλημέρα. Από ένα χαμόγελο.
Έστω κι από ένα βλέμμα. Αρκεί να είναι το «ένα».
Συντάκτης: Δημήτρης Ευσταθιάδης
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
