Γράφει ο Φ. Δ.
Αγάπη μου,
Σε γνώρισα λίγο πριν το 2011 εντελώς τυχαία στις κυλιόμενες σκάλες ενός εμπορικού καταστήματος. Σε ξανασυνάντησα ένα απόγευμα σε μια πλατεία ενώ περπατούσες αμέριμνα. Τα μάτια σου ήταν εκείνα που σε έκαναν και σε κάνουν να ξεχωρίζεις απ’ τον υπόλοιπο κόσμο. Τουλάχιστον αυτό ισχύει για εμένα.
Από τότε, χωρίς να δώσω ιδιαίτερη σημασία σ’ αυτό που αισθάνθηκα αυτές τις δύο φορές που σε συνάντησα, πέρασε ένα μικρό διάστημα μέχρι να σε φέρει η μοίρα πάλι κοντά μου. Ευτυχώς που έγινε αυτό! Ξεκίνησα να σου δείχνω το ενδιαφέρον μου κι εσύ ανταποκρίθηκες. Διστακτικά αρκετά στην αρχή, αλλά ήσουν δεκτική.
Αν παραδεχόμασταν κι οι δύο στους εαυτούς μας τις προβληματικές καταστάσεις στις οποίες βρισκόμασταν, ίσως να μη χάναμε τόσα χρόνια μακριά ο ένας απ’ τον άλλο. Δεν πειράζει όμως. Το διάστημα που πέρασε από τότε που ξεκίνησε να εκφράζεται το αμοιβαίο ενδιαφέρον μέχρι τη στιγμή που έγινε πράξη, έχτισε ουσιαστικά τις βάσεις αυτής της σχέσης.
Όσα άσχημα κι αν μεσολάβησαν, εμείς δε σταματήσαμε να νιώθουμε δυνατά συναισθήματα ο ένας για τον άλλο και το ενδιαφέρον δεν έπαψε να υπάρχει ποτέ. Ναι, υπήρξαν κάποιοι μήνες που θα τους έλεγα «μαύρη περίοδο» της σχέσης μας, όμως γι’ αυτό θα προτιμήσω να μιλήσω πρόσωπο με πρόσωπο για να δεις στα μάτια μου την αλήθεια.
Φτάσαμε εδώ που είμαστε αυτή τη στιγμή. Εγώ να έχω βγει από μια κατάσταση που μου έφαγε αρκετά χρόνια απ’ τη ζωή μου δίχως ουσία, κι εσύ να προσπαθείς να βγεις ακριβώς από κάτι αντίστοιχο. Αν καθίσεις και το σκεφτείς πολύ καλά, παρατηρείς πως οι μέρες που περνούσαν για εμένα και που περνούν ακόμη για σένα είναι κυριολεκτικά χάσιμο χρόνου από μια ζωή που είχαμε ονειρευτεί, αλλά δεν τη ζήσαμε ποτέ.
Όταν άρχισα να σε γνωρίζω λίγο καλύτερα, παρατηρούσα κάποια μικροπράγματα που όταν τα σκεφτόμουν μόνος μου έλεγα «Γιατί δεν μπορώ να τα έχω κι εγώ αυτά;» Αυτά που αναζητούσα. Γιατί; Και σιγά-σιγά αυτά τα μικροπράγματα με κέρδιζαν. Τα ήθελα. Θα έκανα τα πάντα για να τα έχω. Κι άρχισα να κάνω ό,τι περνάει απ’ το χέρι μου για να τα αποκτήσω.
Δεν ήθελα όμως μόνο να έχω. Ήθελα σ’ αυτόν τον άνθρωπο που τα έχει όλα αυτά να δώσω. Να προσφέρω. Γιατί αυτός ο άνθρωπος, εσύ, μου έδειξες πώς είναι η αληθινή αγάπη, το πραγματικό ενδιαφέρον. Αυτό που έχω να προσφέρω εγώ, δηλαδή ολόκληρο τον εαυτό μου, προσφέρεις ήδη εσύ σε μένα. Βάζεις εμένα μπροστά. Είναι κάτι που νόμιζα πως το έκανα μόνο εγώ. Πως το κάνουν μόνο οι άντρες, τα αληθινά αρσενικά. Όχι τελικά.
Μαζί σου γνώρισα και γνωρίζω πολλά, καινούρια πράγματα για την ίδια τη ζωή. Ακόμη κι όταν χάνομαι στο γκριζογάλανο των ματιών σου, αυτά που αισθάνομαι εκείνη τη στιγμή είναι πρωτόγνωρα για εμένα. Με έκανες έναν καινούριο άνθρωπο. Με έκανες έναν ώριμο άντρα. Με έκανες να καταλάβω τι είναι αυτό που θέλω απ’ τη ζωή μου.
Κι αυτό που θέλω απ’ τη ζωή μου είναι να είσαι εσύ μέσα της. Κάθε μέρα. Είναι να ζήσουμε τις υπόλοιπες στιγμές των ζωών μας μαζί. Με τους καυγάδες, τους εκνευρισμούς, τα νεύρα αλλά και την αγάπη δίχως αντάλλαγμα που αναπτύχθηκε μεταξύ μας. Αυτό είναι που μας κρατάει και θα μας κρατήσει μαζί ως το τέλος. Δύο λέξεις τόσο μικρές, που μαζί σου βρήκαν το αληθινό τους νόημα «Σ’ αγαπώ».
Υ.Γ: Εκμεταλλεύσου την κάθε ευκαιρία που σου παρουσιάζεται και χρησιμοποίησέ τη για να ζήσεις την πιο γεμάτη κι ευτυχισμένη ζωή που ονειρευόσουν.
Επιμέλεια κειμένου Φ.Δ.: Νάννου Αναστασία.
