Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Σ.
Πήρα σήμερα απόφαση μετά από χρόνια, να πιάσω πάλι μολύβι και χαρτί. Να σου γράψω πέντε σκέψεις που έχω προσπαθήσει δύο ή τρείς φορές να σου πω κατά πρόσωπο και κάθε μα κάθε φορά κατέληγα να κολλάω. Έκανα μικρά σαρδάμ, έκανα και λίγη πλάκα για το ότι πριν πιώ λίγο καφέ ακόμη δεν πρόκειται να βγάλω νόημα κι άλλαζα τεχνηέντως θέμα. Λέξη δεν έβγαζα που να εμπεριέχει ειλικρίνεια. Δε με παίρνει όμως άλλο να παίζω κρυφτούλι και να λέω -και σε εσένα μα κυρίως σε εμένα- πως όλα είναι καλά, αφού δεν είναι. Ήρθε η ώρα για το «φτου και βγαίνω».
Αν θες να πεις κι εσύ κάτι αλλά κολλάς, κάνε ένα κλικ εδώ και στείλε ανώνυμα!
Δεν περνάω μαζί σου όπως παλιά. Προσποιούμαι πως οι συζητήσεις μας μου φαίνονται ενδιαφέρουσες και με γεμίζουν, την ίδια στιγμή που κάνω τα αδύνατα δυνατά για να βγαίνουμε πάντα με παρέα, μην τυχόν και χρειαστεί να μείνουμε οι δυο μας κι ανοίξουμε κάποιο θέμα που ζωγραφίσει στο πρόσωπό μου την αδιαφορία και την ανία. Λέω πως θέλω να βρω παραπάνω χρόνο να περάσουμε μαζί και πως μου λείπουν οι πιο συχνές συναντήσεις μας, την ίδια ώρα που προσφέρομαι εθελοντικά να κάτσω παραπάνω στη δουλειά, ή που αποφασίζω να κάτσω Σάββατο βράδυ σπίτι για να επιδιορθώσω τη ζημιά που έπαθε η πόρτα πριν από κανένα χρόνο και που μέχρι τώρα ούτε που με είχε απασχολήσει.
Κάνω πως γελάω με αστεία που μου φαίνονται άτοπα, όχι γιατί δεν ήταν πετυχημένα, εσύ μια χαρά τα λες, αλλά γιατί πλέον όταν είμαστε μαζί δε νιώθω να είμαι στο mood για οποιαδήποτε πλάκα, νιώθω άβολα. Σαν να γνωρίζεις πρώτη φορά το αφεντικό σου και να ξεκινάει τη συζήτηση με ένα αυτοσαρκαστικό αστείο, έτσι φαντάσου το. Δεν ξέρεις πώς να αντιδράσεις, πόσο διαχυτικός να γίνεις κι αν είναι πιο προσβλητικό να κάνεις πως δεν το κατάλαβες ή να γελάσεις αμήχανα. Είχα διαβάσει κάποτε πως χρησιμοποιούμε δεκατέσσερις μύες για ένα χαμόγελο. Κάθε φορά όμως που πρέπει να χαμογελάσω μετά από ένα «σ’ αγαπώ» εγώ νιώθω και τους δεκατέσσερις να σηκώνουν πανό που γράφει με μεγάλα γράμματα «απεργία» και σχεδόν αναγκάζομαι να επιστρατεύσω απεργοσπάστες για να γίνει η δουλειά. Και δε μου αρέσει.
Και μιας και μιλάμε ανοιχτά, να σου πω πως βλέπω και στο δικό σου πρόσωπο τις συμπεριφορές που φανερώνουν πως όλο αυτό δεν είναι ακριβώς μονόπλευρο. Σε βλέπω να μου λες πάνω κάτω τις ίδιες δικαιολογίες που λέω κι εγώ. Να επιλέγεις παρέες με τις οποίες δεν ταιριάζουμε ιδιαίτερα σε μια απέλπιδα προσπάθεια να καταλήξουμε να περνάμε αλλού τα βράδια μας. Να γεμίζεις το πρόγραμμά σου με πράγματα που μέχρι εχθές όχι απλά δε σε ενδιέφεραν, αλλά και λίγο απεχθανόσουν. Σχεδόν θα ορκιζόμουν πως τη βιβλιοθήκη σου την καθάρισες τρεις φορές μέσα στην ίδια μέρα, απλά και μόνο για να καθυστερήσεις λίγο παραπάνω με τις δουλειές σου. Αλήθεια σου λέω, δεν την έχω ξαναδεί να λάμπει τόσο, ούτε την είδα ποτέ πριν να έχει τα βιβλία οργανωμένα ανά χρώμα και μέγεθος.
Τρώμε χρόνο κι εγώ κι εσύ γιατί κολλάμε να ανοίξουμε το στόμα μας και να πούμε πως κάτι μάλλον μας έχει τελειώσει. Ακόμη και τώρα που η ανάγκη της παραδοχής μου επιβλήθηκε, προτίμησα να τα πω σε ένα χαρτί. Γιατί αν ερχόμουν κατά πρόσωπο, μάλλον θα κατέληγα πάλι να τραυλίζω κάπως και να κάνω πλάκα για το ότι χρειάζομαι λίγο καφέ ακόμη. Κι εσύ να γελάς με τη σειρά σου αμήχανα. Σαν να κατέβηκαν για απεργία και οι δικοί σου οι μύες και να έφερες με τη σειρά σου τους απεργοσπάστες. Μήπως λοιπόν ήρθε η ώρα όλο αυτό να το λήξουμε;
Κλείνοντας αυτήν την επιστολή, θέλω να πιστεύω πως θα έρθω να σε βρω. Αν το κάνω, οι πιθανότητες είναι πως θα αλλάξουν λίγο οι καθημερινότητές μας. Αν πάλι δεν το κάνω κάτι μου λέει πως θα μείνουν ανατριχιαστικά ίδιες. Και είναι κρίμα. Πρόβα τζενεράλε λοιπόν αυτά τα λόγια. Μια πρόβα χωρισμού μπας κι αλλάξουν επιτέλους όλα.
