Όσο θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια, πέρα απ’ την οικογένειά μου θυμάμαι και τη νονά μου ν’ ανήκει εκεί και να είναι παρούσα σε οτιδήποτε καλό ή κακό μου συνέβαινε. Επίσης όσο μεγάλωνα έλεγα παντού ότι με τη νονά μου είμαστε ίδιες -βλέπεις είχαμε ίδια φουντωτά, μπουκλωτά μαλλιά- όχι τόσο γιατί της έμοιαζα στο πρόσωπο, αλλά γιατί την αγαπούσα που ήταν πάντα εκεί κι ήθελα να γίνω κι εγώ τόσο καλός άνθρωπος.
Όσο περνούσαν τα χρόνια έβλεπα ότι δεν ήταν όλοι τόσο κοντά με τους νονούς τους και πάντα αναρωτιόμουν πώς είναι δυνατόν ο άνθρωπος που σε βάφτισε να εξαφανίζεται ή να σου στέλνει κάθε Χριστούγεννα, Πάσχα και γιορτές το καθιερωμένο του φακελάκι και να τολμάει να γράφει «ο νονός σου». Μα είναι δυνατόν να υπάρχει τέτοια ανευθυνότητα μέχρι κι εκεί; Πώς μπορείς να εξαγοράσεις την αγάπη μ’ ένα φακελάκι; Ποτέ δεν το κατάλαβα.
Έφτασε η μέρα που έγινα κι εγώ νονά κι υποσχέθηκα στον εαυτό μου να γίνω σαν τη δική μου. Να μην ξεχάσω ποτέ το βαφτιστήρι μου και να μην είμαι εκεί μόνο για τα δώρα και απλώς για να λέω πώς το έκανα κι αυτό. Πλέον έχω ένα παιδάκι κι είναι ένα συναίσθημα υπέροχο.
Αν δεν έχεις όρεξη για υποχρεώσεις καλύτερα να μη βαφτίσεις ποτέ σου, όχι δεν είναι μόνο το τραπέζι μετά την εκκλησία και ο χαβαλές με τους γονείς. Νονός για να μπορείς να ειπωθείς πρέπει να το νιώθεις παιδί σου και να του δώσεις ό,τι θέλεις αυτό αργότερα να δώσει στο δικό του βαφτιστήρι.
Οι ατέλειωτες στιγμές που θα σου προσφέρει αυτή η ψυχή δεν μπορούν να συγκριθούν με τίποτα άλλο. Όταν θα σε φωνάξει για πρώτη φορά «νονό», όταν θα μεγαλώσει και θα μπορεί να πει το όνομά σου ολόκληρο και θα γεμίζει τον τόπο με φωνές νονέ από εδώ νονέ από ‘κει, θα νιώθεις απίστευτη χαρά.
Οι ψυχές τους είναι τόσο αθώες που δεν κρατάνε κακία, οπότε μπορείς ακόμη να προσπαθήσεις. Αξίζει στον καθένα μας να το ζήσει αυτό, να πάρει αυτήν τη χαρά και την ικανοποίηση πως αυτό το παιδί, που αργότερα θα σε κάνει υπερήφανο, έχει στοιχεία και του δικού σου χαρακτήρα. Δεν ακούγεται μαγικό;
Μη σκορπίζεις στην καρδιά ενός παιδιού ερωτήματα για το αν έκανε κάτι λάθος και δεν έχει τον δικό του νονό δίπλα του. Δεν του αξίζει να το παραμελήσεις για να λαδώσεις άλλα δέκα παιδιά, για να κερδίσεις λίγη συμπάθεια παραπάνω. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να προκαλεί θλίψη στην καρδιά ενός μικρού παιδιού.
Όλα είναι αλυσίδα. Αν δώσεις τα σωστά παραδείγματα και βάσεις στο δικό σου βαφτιστήρι, έτσι κι αυτό με τη σειρά του θα δώσει ακόμη περισσότερα κι εκεί είναι που θα πάρεις μεγάλη ευχαρίστηση.
Σε κάθε του στραβοπάτημα θα γελάς, γιατί όλοι κάναμε τέτοια, αλλά στις επιτυχίες του θα είσαι πολύ περήφανος σαν δεύτερος γονιός! Άλλωστε εσύ το λάδωσες, μαζί σου μεγάλωσε, σε σένα στηρίχθηκε παράλληλα με τους γονείς του.
Τώρα μήπως ήρθε η ώρα να κερδίσεις το χαμένο χρόνο; Ποτέ δεν είναι αργά για μια συγγνώμη και γαι μια αλλαγή. Τι λες;
Επιμέλεια κειμένου Ευγενίας Ζουμπεράκη: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Ευγενία Ζουμπεράκη
