Άραγε τι είναι αυτό, που δημιουργεί την ανάγκη εύρεσης ερωτικού συντρόφου; Από τα προϊστορικά χρόνια το είδος μας πάλευε για την επιβίωσή του, την ένωση με άλλα άτομα και την επικοινωνία. Το εξελικτικό μας στοιχείο κατάφερε, να μάς οδηγήσει σε τρόπους, που ώθησαν στην καλυτέρευση της ζωής και της κοινωνίας μας. Ένα στοιχείο, ωστόσο, έχει μείνει απαράλλαχτο, κι αυτό δεν είναι άλλο από την ανάγκη του έρωτα. Αυτήν την πανάρχαια δύναμη, που ορίζει τα αισθήματά μας και μάς ωθεί να επιστρέφουμε στον πρωταρχικό μας ρόλο. Αυτόν της επιβίωσης.
Σύμφωνα με αμερικανική έρευνα, που διεξήχθη και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Frontiers in Psychology», αποτελέσματα έδειξαν πως η διατήρηση του έρωτα είναι μέρος μιας στρατηγικής των θηλαστικών για αναπαραγωγή και μακροχρόνια διαβίωση, που επηρεάζεται από γενετικούς και νευρικούς παράγοντες. Ίσως μάλιστα, να είναι και αυτή η απάντηση στο ερώτημα «γιατί ερωτευόμαστε;» ή και «γιατί παντρευόμαστε;». Η ανάγκη αναπαραγωγής μετεξελίχθηκε στον έρωτα και την αγάπη, τη δέσμευση και την απόκτηση απογόνων.
Παρ’ όλα αυτά, η επιβίωση, πέρα από την εξέλιξη, απαιτεί και τη διατήρηση. Τη διατήρηση του έρωτα και των συναισθημάτων στην προκειμένη περίπτωση. Πολλοί έρωτες σβήνουν με την πάροδο του χρόνου και πολλοί μάλιστα, ύστερα από την επισύναψη των όρκων- το γάμο. Η καθημερινή τριβή, η αλλαγή των υποχρεώσεων, αλλά και η κούραση μπορεί να οδηγήσουν σε έλλειψη ερωτικής επαφής, μείωση της τρυφερότητας κι εξάτμιση του έρωτα. Δεν είναι διόλου ασυνήθιστο σε σχέσεις, που προχώρησαν σε γάμο, να βλέπουν να γκρεμίζονται όσα με κόπο έχουν χτίσει. Πολλοί είναι οι λόγοι που μπορεί να οδηγήσουν στη μετωπική κρούση δύο ανθρώπων, που ο γάμος δεν τους ένωσε πραγματικά.
Ο γάμος αποτελεί μια προσωπική υπόθεση, που επέρχεται ως απόφαση μέσα από μια μακροχρόνια σχέση. Δεν αποτελεί τον κανόνα, αλλά μια συνθήκη κάτω από την οποία επιλέγουν δυο άνθρωποι να συζήσουν. Η επιθυμία για απογόνους, η οικονομική και συναισθηματική άνεση, αλλά και η ίδια η αγάπη αποτελούν παράγοντες, που οδηγούν στην ιδέα του γάμου- αναρωτιέμαι, ωστόσο· είναι τόσο ωραιοποιημένη αυτή η ιδέα, ώστε αργότερα δυο νεόνυμφοι, να προσγειωθούν στην ωμή πραγματικότητα; Η εξελικτική μας πορεία ωθεί το είδος μας να πράττει κατ’ αυτόν τον τρόπο, αλλά μετά τι;
Καταρχάς ναι, μετά έρχεται το χάος των υποχρεώσεων και της ίδιας της ζωής. Μες στο χάος αυτό, ωστόσο, έχουμε επιλέξει να είμαστε με έναν άνθρωπο και έχουμε υποσχεθεί πως θα στηρίζουμε ο ένας τον άλλον. Έρευνες πάνω στο κομμάτι της χημείας του εγκεφάλου έχουν δείξει πως στα πρωταρχικά στάδια μιας σχέσης, στην περίοδο του ενθουσιασμού δηλαδή, τα επίπεδα της κορτιζόλης ( η ορμόνη του στρες) είναι αρκετά αυξημένα, τα οποία, όμως, με την πάροδο του χρόνου μειώνονται. Αυτό συμβαίνει, διότι ο οργανισμός μας εγκλιματίζεται και συνηθίζει το σύντροφό του, ώστε να μην «αγχώνεται» πια τόσο πολύ. Έτσι, μπορεί να νιώθουμε πως έχει αρχίσει, να σβήνει ή έχει χαθεί ο έρωτας, αλλά πάντοτε υπάρχουν τρόποι, να αναζωπυρωθεί – με διαφορετικό τρόπο – και να αναπτερωθεί το ηθικό και η πορεία της σχέσης. Ποτέ δε σταματάμε, να προσπαθούμε για τη σχέση μας, ακόμη κι αν θεωρούμε, πως έχουμε κάνει τα πάντα.
Από τη μία πλευρά, όπως και να’ χει μερικές φορές η κατάσταση είναι μονόδρομος και δεν μπορεί να αποφευχθεί ένας χωρισμός. Η συνύπαρξη είναι δύσκολη απόφαση και μερικές φορές η νοσταλγία των πρώτων χρόνων, δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο μια κατάσταση, γιατί η επιστροφή στο τότε είναι πέρα για πέρα άπιαστη κι είναι ένα τρανταχτό σημάδι, πως το παρόν δε μάς ικανοποιεί. Από την άλλη, κάτι τέτοιο δεν είναι απαραίτητα κακό. Σίγουρα μάς στενοχωρεί, αλλά αυτό δε σημαίνει πως η ζωή δεν προχωράει. Κάποιες σχέσεις είναι φτιαγμένες για να κρατήσουν λίγο, άλλες περισσότερο κι άλλες καθόλου. Πάντοτε θα θέλεις να προσπαθήσεις για τον άνθρωπό σου, αλλά αναγνωρίζεις πότε δεν πάει άλλο. Έχεις την ανάγκη να προχωρήσεις. Να επιβιώσεις και να εξελιχθείς.
Ο καθένας παίρνει προσωπικές αποφάσεις, που τον κάνουν χαρούμενο και τον ικανοποιούν. Για κάποιους ο γάμος είναι δώρο, ενώ για άλλους δύο περιττές υπογραφές στην πολυποίκιλη ζωή τους. Άλλοι απολαμβάνουν τη μακροχρόνια δέσμευση, ενώ άλλοι προτιμούν να περνάνε καλά βραχυπρόθεσμα. Ο άνθρωπος πάντοτε θα ψάχνει το «άλλο του μισό», μια αγκαλιά μες την οποία θα βουλιάζει και θα ζεσταίνεται ύστερα από μια δύσκολη μέρα. Η σχέση δεν είναι εύκολη υπόθεση και θέλει αφοσίωση, ώστε η διαβίωση να μην παίρνει τη μορφή εξαναγκαστικής επιβίωσης, αλλά αβίαστης συνύπαρξης και διατήρησης του έρωτα.
Συντάκτης: Αγγελική Τσιγαρά
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
