Βρε μπελά που βρήκαμε. Άλλο και τούτο πάλι. Τι σας πιάνει βρε παιδί μου μερικούς και μας ζαλίζετε τον έρωτα κάθε τρεις και λίγο με τα τηλέφωνα με απόκρυψη; Και δε φτάνει που μας καλείτε τις πιο άκυρες ώρες, δε μιλάτε κιόλας.
Κι εντάξει. Να δεχτούμε ότι ίσως να βρεθήκατε σε μια στιγμή αδυναμίας. Ίσως να ήπιατε το κατιτίς παραπάνω, ν’ αναπολήσατε τις στιγμές του ένδοξου πρότερου κοινού βίου μας και να θέλετε να νιώσετε λίγο πιο κοντά μας. Κάτι λίγο η νοσταλγία, κάτι το « ό,τι θυμάστε χαίρεστε», ε δε θέλει και πολύ ν’ αρπάξετε το τηλέφωνο και να σχηματίσετε τον αριθμό μας. Που, σημειωτέον, καμία σημασία δεν έχει αν βρίσκεται ακόμα στη λίστα των επαφών σας ή όχι μιας και τον ξέρετε απ’ έξω κι ανακατωτά. Σαν τον αριθμό του ΑΦΜ σας.
Τις μεταμεσονύκτιες κυρίως ώρες, λοιπόν, επιλέγετε ένα ήσυχο μέρος να κάνετε τη μαμουνιά σας μην τυχόν και προδοθείτε, τρομάρα σας (λέτε κι εμείς γεννηθήκαμε χθες και τρώμε κουτόχορτο).
Δε φτάνει που μας κοψοχολιάζετε βραδιάτικα (γιατί ποιος είδε κλήση αργά τη νύχτα και δε θορυβήθηκε;) καταπίνετε και τη γλώσσα σας. Και μαζί μ’ αυτή κι όλα όσα θέλατε να πείτε. Ώστε τόσο πολύ τα σκατώσατε, που δεν μπορείτε να αρθρώσετε λέξη; Κρίμα, γιατί η αλήθεια είναι πως σας είχαμε για πιο θαρραλέους.
Ρε αφήστε κατά μέρος τη μούγκα και μιλήστε! Ή μήπως δεν είναι αυτός ο σκοπός; Και αν δεν είναι αυτός, τότε ποιος είναι; Μήπως απλά σας έλειψε η άλλοτε τόσο οικεία φωνή μας κι αρκείστε απλά στο να μας ακούτε; Γιατί αν είναι να τη «βρίσκετε» μ΄αυτόν τον τρόπο να μας το πείτε. Να σας τη στείλουμε ηχογραφημένη με courier γιατί, μ΄αυτά και μ΄αυτά, πού όρεξη να δούμε τα μούτρα σας;
Κι αν δεν είναι αυτό, μήπως εσκεμμένα πίνετε το αμίλητο νερό; Πιθανόν να έχετε τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σας, που σας δημιουργείται η εντύπωση πως με το πέρασμα των δευτερολέπτων θα σκεφτούμε εσάς ώς τους πιθανότερα «μουγκούς» που βρίσκονται στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής μας γραμμής και θα προφέρουμε με τρεμάμενη φωνή, γεμάτη πάθος και λαχτάρα τ’ όνομά σας.
Κι ύστερα τί; Ξαφνικά θα μεταμορφωθείτε σε φλύαρους συνομιλητές και θα «ξεράσετε» με κάθε λεπτομέρεια το λόγο που ταράξατε την ησυχία μας και κάνατε τα νεύρα μας κρόσσια; Συγγνώμη, αλλά δεν μπορούμε να σπαταλάμε τον πολύτιμο χρόνο μας για να σας ξεγλεντάμε παίζοντας το τσιρκολίστικο και χωρίς νόημα παιχνίδι σας.
Άν πάλι μας ενοχλείτε για να δείτε αν ζούμε ή αν πεθάναμε, σας ενημερώνουμε πως χαίρουμε άκρας υγείας και σας ευχαριστούμε για το ενδιαφέρον, αλλά δε θα πάρουμε άλλο. Φτάνει και περισσεύει. Εκτός κι αν δεν πρόκειται ούτε γι΄αυτό κι απλά θέλετε να δείτε πού μας πετυχαίνετε τη δεδομένη χρονική στιγμή.
Πού να΄μαστε μάνα μου τέτοιες ώρες που τηλεφωνείτε; Στη χειρότερη στο έβδομο όνειρο, στην καλύτερη νεγκλιζέ. Απ΄ότι καταλαβαίνετε και στις δυο περιπτώσεις το τελευταίο πράγμα που θέλουμε είναι μια κλήση-φάντασμα απ΄όποιον κι αν προέρχεται. Πόσο μάλλον τη δική σας. Για πείτε μας, λοιπόν, αγαπητοί κυρίες και κύριοι. Τί θέλετε απ΄τη ζωή μας τέλοσπάντων;
Επιμέλεια κειμένου Ειρήνης Τρίγκα: Ελευθερία Παπασάββα.
Συντάκτης: Ειρήνη Τρίγκα
