Από έρωτα, λένε, πρέπει να ξεκινάει μια σχέση. Από πάθος έντονο, ανεξέλεγκτο, από έναν ενθουσιασμό που και να θες, δεν μπορεί να κρυφτεί. Καθετί που ξεπερνάει τη λογική εξυμνείται και καθετί που επιλέγει πιο ήρεμες διαδρομές καταδικάζεται ως συμβιβασμός και βόλεμα.
Δεν είναι πάντα έτσι, όμως. Δεν υπάρχει μόνο ένας δρόμος για την πληρότητα που προσφέρει μια υγιής κι ισορροπημένη σχέση. Κι αν ο τρελός έρωτας μοιάζει να είναι η λεωφόρος που οδηγεί στην ευτυχία, μερικοί ακολουθούν τον παράδρομο. Βλέπουν άλλα τοπία, αντιμετωπίζουν διαφορετικά εμπόδια, αλλά εξακολουθούν να έχουν την ίδια κατεύθυνση με τους άλλους, με τα «παιδιά του έρωτα».
Οι δικές τους σχέσεις, βλέπεις, ξεκίνησαν λίγο ανάποδα. Δεν τους χτύπησαν βέλη, δεν τους συνέβη τίποτα ξαφνικό και κεραυνοβόλο. Γνώρισαν έναν άνθρωπο που τους γοήτευε, τους τραβούσε κοντά του, αλλά δεν τους ξυπνούσε πρωτόγονα πάθη κι άγρια ένστικτα. Έδωσαν μια ευκαιρία κι ένιωσαν όμορφα, οικεία, μέσα σ’ ελάχιστο διάστημα είχαν την αίσθηση ότι γνωρίζονταν χρόνια ολόκληρα.
Δεν ήταν καρμικοί έρωτες, ήταν καρμικές σχέσεις. Σαν να βιάστηκε η αγάπη να έρθει και να τρυπώσει στις καρδιές τους και δεν άφησε χώρο για τίποτα άλλο. Σαν να ήταν φτιαγμένοι για να μοιράζονται τις ζωές τους, για να προχωράνε κρατώντας ο ένας του χέρι του άλλου.
Σχέσεις που χάνουν σε ένταση και κερδίζουν σε σταθερότητα. Σχέσεις συντροφικότητας κι εμπιστοσύνης. Απ’ αυτές που αν τις πετύχεις κάπου έξω, σε κάνουν ν’ αναρωτιέσαι αν αυτοί οι δύο άνθρωποι είναι ζευγάρι ή κολλητοί. Ξέρεις, είναι και τα δύο.
Έχουν τέτοια άνεση μεταξύ τους που ξεπερνάει ακόμα και μακροχρόνιες φιλίες. Έχουν τόση οικειότητα που μπορεί να τους δεις να επιλέγουν να ζήσουν μαζί απ’ τους πρώτους μήνες της σχέσης τους. Αυτοί δεν το κάνουν από ενθουσιασμό, άλλοι λόγοι τους οδηγούν σε μια τόσο σοβαρή απόφαση.
Δε λένε «δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα». Λένε «ξέρω ότι μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα, αλλά η ζωή μου θα είναι γκρίζα και μονότονη, γιατί εσύ της δίνεις χρώμα και την ομορφαίνεις». Δε λένε τόσο συχνά «σε θέλω», προτιμούν το «σ’ αγαπώ».
Δεν κάνουν σκηνές ζηλοτυπίας, τσακώνονται για το ποιος έχει σειρά να πλύνει τα πιάτα. Αν τους ρωτήσεις για τις καλύτερες στιγμές της σχέσης τους, δε θα σου μιλήσουν για παθιασμένες νύχτες, αλλά γι’ αγκαλιασμένα βράδια με κρασάκι και μουσική.
Σ’ αυτές τις σχέσεις δεν έχουν χώρο τα μεθυσμένα μηνύματα μετά από τσακωμούς, δεν έχουν θέση οι χωρισμοί και τα πισωγυρίσματα ανά δύο μήνες. Δεν τους πηγαίνουν τα κλάματα και τα δράματα. Μπορεί να τα έχουν ήδη ζήσει κάπου αλλού και να μην ενδιαφέρονται να δουν το ίδιο έργο ή να μην ταιριάζουν με την ιδιοσυγκρασία τους.
Μη σου περάσει απ’ το μυαλό, βέβαια, ότι επειδή δεν ερωτεύτηκαν απ’ την αρχή, έχει χαθεί κάθε μαγεία. Αυτά τα ζευγάρια έχουν στιγμές που πολλοί θα τις ζήλευαν. Στιγμές που χάνεται ο ένας στο βλέμμα του άλλου, στιγμές που παγώνουν το χρόνο για ν’ απολαύσουν μια αγκαλιά ή ένα φιλί. Μπορεί να τους πετύχεις να παίζουν σαν μικρά παιδιά και να πιστέψεις ότι η σχέση τους μετράει ένα μήνα ενώ στην πραγματικότητα είναι μαζί χρόνια. Έχουν βρει έναν δικό τους τρόπο να ξεγελάνε το χρόνο, μην το ψάχνεις.
Είναι λίγα αυτά τα ζευγάρια. Είναι η εξαίρεση του κανόνα. Δε θα τους ακούσεις να τη φωνάζουν την ιστορία τους, θα την πουν χαμηλόφωνα στους δικούς τους ανθρώπους. Κι αν η σχέση τους ήταν ταινία, μπορεί και να τη θεωρούσες βαρετή.
Αυτοί οι άνθρωποι, όμως, ξέρουν ότι η πραγματική ζωή δεν είναι ταινία. Βρήκαν αυτόν που τους καταλαβαίνει, αυτόν με τον οποίο επικοινωνούν και μοιράζονται την καθημερινότητά τους, τις σκέψεις τους, τα όνειρά τους για το μέλλον. Τι άλλο να ζητήσουν;
Ξέρω τι σκέφτεσαι. Το κομμάτι που λείπει. Αυτές οι σχέσεις δεν είδαν ποτέ πυροτεχνήματα, δεν είχαν αυτή την τύχη. Την ώρα των πυροτεχνημάτων ήταν σκυμμένες στο έδαφος κι έβαζαν θεμέλια. Το έχασαν το φαντασμαγορικό θέαμα, έχεις δίκιο.
Κοίτα, όμως, το οικοδόμημα. Κοίτα τι έχτισαν μαζί αυτοί οι δύο. Άξιζε το τίμημα, τι λες;
Επιμέλεια Κειμένου Ζωής Ναούμ: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ζωή Ναούμ
