Και τώρα τι λένε; Ας ξεκινήσουμε από το τι δε λένε. «Δε χρειάζεται/δε θέλω να πεις κάτι». Είναι σαν να του λες, εγώ στο ‘πα, μπορείς κάλλιστα να κάνεις ότι δε στο είπα. Το ήξερες ότι θα είναι αμήχανο άλλο τι ήλπιζες μέσα σου. Οπότε κάτσε τώρα σαν καλό παιδί και φάε τα σκατά μαζί του, γιατί θα είστε αμήχανοι. Φυσικά και θέλεις να σου πει κάτι, φυσικά και χρειάζεται, αυτή είναι η βασική μορφή επικοινωνίας μεταξύ δυο ανθρώπων. Αν δε θέλεις αντίδραση, για ποιο λόγο να επιδιώξεις δράση;
Μην πέσεις λοιπόν στην τριπάρα που βλέπεις μπροστά σου, κάνε ένα τσουπ και πέρνα από πάνω της υπέρλαμπρος και γενναίος. Γιατί είσαι. Δώσε καλύτερα, δυο στιγμές χρόνου, ανέπνευσε, στρίψε ένα τσιγάρο κι άσε και τον απέναντι να κάνει το ίδιο. Αφεθείτε σε όλη αυτήν την αμηχανία κι αγκαλιάστε τη. Είναι οκ να μην έχετε τι να πείτε, είναι οκ να καθίσετε πέντε- δέκα λεπτά για να χωνέψετε αυτό που μόλις έγινε. Πίστεψέ με, κανένας από τους δυο σας δε θα θέλει να φύγει, όσο άβολο κι αν είναι, γιατί το ζείτε μαζί. Αφού περάσει λοιπόν το πρώτο σοκ, γίνε ο ανώτερος άνθρωπος και προκάλεσέ με το γάντι.
Ποιος είναι ο τρόπος για να βγεις από το friendzone;
Πες ότι ούτε εσύ έχεις τις τέλειες λέξεις, μα είπες αυτό που νιώθεις και πως το ίδιο θέλεις να πράξει κι εκείνη η πλευρά. Παραδέξου τις αδυναμίες σου, για να καταλάβει κι ότι δε χρειάζεται να βρει και να πει την τέλεια απάντηση, μα όπως έκανες εσύ, πρέπει να βρει μια απάντηση. Είναι πολύ πιο εύκολο να ανοιγόμαστε όταν νιώθουμε πως δεν απειλούμαστε. Μπορεί εν τέλει να καταλήξετε να το αφήσετε προς συζήτηση αργότερα. Κι αυτό στο παιχνίδι είναι, μην περιμένεις όλα να γίνουν σε πέντε λεπτά. Εσένα, στην τελική, πέντε λεπτά σου πήρε για να αρχίσεις να γουστάρεις;
Δε βλέπεις το πρόσωπο φιλικά; Δες εδώ πώς να βγεις από το friendzone!
Aπόκτησε το e-book για όλες τις συσκευές σου!
