Μια μέρα πριν πολύ καιρό ρώτησα τον παππού μου γιατί δεν μπορώ να πετάξω. Μου έμοιαζε πολύ άδικο που τα πουλιά πετούσαν κι εγώ δεν μπορούσα. Με κοίταξε, μου χαμογέλασε και μου απάντησε «Γιατί έτσι είναι». Το μικρό μου μυαλό δεν μπορούσε να καταλάβει το γιατί, έτσι συνέχισα τις ερωτήσεις. Μετά από λίγο αφού δεν είχε άλλες απαντήσεις, κατέβηκε στο ύψος μου και μου είπε «Μικρή μου κάποια πράγματα στη ζωή δεν μπορούμε να τα ελέγξουμε, ούτε να τα αλλάξουμε και γι’ αυτό μαθαίνουμε να ζούμε με αυτά». Η απάντησή του δε με ικανοποίησε, αναρωτιόμουν πάντα «γιατί;».
Γιατί να μην μπορώ να πετάξω; Γιατί οι άνθρωποι να πεθαίνουν; Γιατί να μη με παίζουν τα άλλα παιδιά; Γιατί κάποια παιδάκια να μην έχουν γονείς; Γιατί κάποιοι γονείς να μην έχουν δουλειά; Γιατί; Γιατί έτσι είναι λοιπόν.
Μήπως όμως δεν είναι έτσι; Ποιος κακός δαίμονας μας έπεισε πως δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο; Ο κόσμος είναι η κοινωνίας μας, είναι όλα τα άτομα που ζουν μαζί σαν ένα σύνολο. Είμαστε όλοι εμείς που θέλουμε να κάνουμε την αλλαγή μα νομίζουμε πως δε γίνεται.
Όμως έχω μια απλή σκέψη. Πώς γίνεται να μην είναι εφικτή η αλλαγή της κοινωνίας ενώ όλη τη θέλουμε κι ενώ αποτελείται από εμάς; Είναι σαν να πιστεύουμε πως δεν μπορούμε να περπατήσουμε επειδή ποτέ δεν το προσπαθήσαμε.
Είναι περίεργο άραγε που τα άτομα στην εφηβεία είναι αυτά που έχουν την τάση να προσπαθούν να κάνουν το διαφορετικό; Αυτοί είναι που ελπίζουν κι ίσως και να προσπαθούν για ένα καλύτερο αύριο. Αυθορμητισμός, αυτό είναι που χρειάζεται. Αυτή η φωτιά που νιώθεις να κυλάει στις φλέβες σου, η αγάπη για ό,τι όμορφο και το μίσος για ό,τι άδικο. Αυτή τη φωτιά είναι που προσπαθούν με μανία να σβήσουν οι γύρω μας, όλοι αυτοί που έχουν βουτήξει μέσα στη ρουτίνα και θέλουν να σε πάρουν παρέα τους.
Ο κόσμος διαφοροποιείται καθημερινά εμείς επιλέγουμε αν αυτή η διαφορά θα είναι προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν κάνουμε τίποτα για να προοδεύσουμε κι αυτό έχει αποτέλεσμα να γινόμαστε χειρότεροι. Μένουμε στις συνήθειές μας και νοιαζόμαστε μόνο για αυτά που μας έχουν πει πως πρέπει. Πρέπει να πάρουμε πτυχία, να κάνουμε μεταπτυχιακό, να βρούμε έναν καλό σύντροφο και να κάνουμε οικογένεια. Μένουμε άπραγοι μπροστά σε ένα βουνό από ευκαιρίες γιατί φοβόμαστε πως θα ξεβολευτούμε.
Τι θα γίνει λοιπόν αν δεν ακολουθήσουμε το κύμα; Αν δεν κάνουμε οικογένεια; Αν δε νοιαζόμαστε για το πόσα λεφτά θα πάρουμε, αλλά για το πόσα χαμόγελα θα σκορπίσουμε. Αν δε μας νοιάζει πόσα άτομα θα έχουμε κοντά μας, αλλά πόσα από αυτά θα αξίζουν.
Η κοινωνία μας μπορεί να αλλάξει απλά εμείς δεν επιλέγουμε να το κάνουμε γιατί δε μας βολεύει. Είναι πιο δύσκολο να είσαι διαφορετικός παρά να καταπιέζεσαι για να είσαι ένα με τη μάζα.
Λίγη προσπάθεια θέλει και πολύ περισσότερη πίστη. Όταν ζητάμε έναν κόσμο διαφορετικό δεν εννοούμε να πετάμε πάνω σε σύννεφα από ζαχαρωτά, ούτε νεράιδες να μας χτενίζουν τα μαλλιά με χρυσόσκονες. Ξέρουμε πως δε θα υπάρξει ίσως ποτέ παγκόσμια ειρήνη, οι άνθρωποι πάντα θα πεινούν και παιδιά θα πεθαίνουν.
Αυτό που θέλουμε είναι έναν καλύτερο κόσμο, όχι έναν τέλειο. Μπορούμε να τον αποκτήσουμε και θα το κάνουμε. Επειδή η προηγούμενη γενιά δεν κατάφερε να κάνει τη διαφορά, δε σημαίνει πως ούτε εμείς μπορούμε. Πίστη και θέληση να έχουμε και πού ξέρεις, μια μέρα ίσως και να πετάξουμε. Καλό αγώνα λοιπόν!
Επιμέλεια Κειμένου Ζωής Τεκέλογλου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ζωή Τεκέλογλου
