Το ότι προσπαθείς δε σημαίνει ότι θ' ακούσεις «μπράβο»

Το ρολόι χτυπά, σηκώνεσαι κι είσαι έτοιμος για τη μέρα σου, που δεν ξέρεις ακόμα αν θα καταλήξει ωραία ή άσχημα, αν όταν επιστρέψεις στο κρεβάτι σου θα είσαι ευχαριστημένος με ό,τι έκανες ή με ό,τι κέρδισες. Δεδομένο πια, πως καθένας από εμάς, ανεξάρτητα με τη θέση και τη φάση που βρισκόμαστε στη ζωή μας, τοποθετούμαστε εξ επιλογής σε έναν κοινό παρανομαστή: καθημερινά προσπαθούμε ανεξάντλητα, ακόμα κι αν δεν το κατανοούμε να πετύχουμε όσα θέλουμε και ποθούμε. Εξ όψεως, τίποτα δε φαίνεται παράλογο ή αξιόμεμπτο. Ας είμαστε ειλικρινείς όμως, αφού ο καθένας προσπαθεί όπως μπορεί κι έχει μάθει, σε δουλειές, σχέσεις, σπουδές, προσωπικές και μη υποχρεώσεις, μάχες με τα νεύρα να παίζουν και τις αντοχές να στενεύουν, γιατί τα βράδια που ξαπλώνουμε να κοιμηθούμε, πάλι νιώθουμε πως δεν κάναμε αρκετά; Φταίμε εμείς που δεν αποδίδουμε, ή ζητάμε πράγματα πιο βαριά από αυτά που η πλάτη μας αντέχει να σηκώσει;

Το σίγουρο είναι πως πρόκειται για ένα ερώτημα που απαιτεί σοβαρή σκέψη πρώτα απ΄ όλα απέναντι στον εαυτό μας και στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τα όριά μας. Γιατί από εκεί ακριβώς ξεκινάει το πρόβλημα της έλλειψης ικανοποίησης με όσα κάνουμε κι οδηγούμαστε -κατά πάσα πιθανότητα- σε άδικη υπερπροσπάθεια. Για να στο κάνω πιο ξεκάθαρο, αυτομαστιγώνεσαι και μάλιστα με τη θέλησή σου. Όσο μεγαλώνουμε, θέτουμε προσδοκίες που πιστεύουμε πως θα μας οδηγήσουν στην ευτυχία, πως θα ακούσουμε αυτό το χρυσό το «μπράβο» και θα ανοίξει η ψυχή μας, θα νιώσουμε σημαντικοί και για τους άλλους, αν ήδη δε νιώθουμε σημαντικοί για εμάς τους ίδιους. Εάν για κάποιο λόγο οι προσδοκίες αυτές δε φτάσουν την κατάλληλη στιγμή στην πραγματοποίησή τους, εάν το μπράβο δεν ακουστεί τη στιγμή που ενδεχομένως το χρειαζόμαστε λίγο περισσότερο, τότε ξεκινάει μια αναίτια διαδικασία πίεσης προς τον εαυτό μας, που λίγο πολύ όλοι έχουν νιώσει στο πετσί τους.

Αυτό που αργούμε να συνειδητοποιήσουμε και μας οδηγεί και σε μη ωφέλιμη σκέψη, είναι πως δεν έχει πάντα σημασία πόσο θα προσπαθήσεις, αλλά ο τρόπος που θα το κάνεις. Δε θα πετύχεις τα αποτελέσματα που θες δουλεύοντας ώρες ατελείωτες, χωρίς όμως να παραμένεις προσηλωμένος, χωρίς να αντιμετωπίσεις τον στόχο σου ως κίνητρο κι όχι σαν θηρίο που σε κατασπαράζει. Και όχι, ούτε θα καταφέρεις να καλυτερεύσεις τη ζωή σου εάν δεν πάρεις μια προσωρινή απόσταση από τα πράγματα, έστω για να σιγουρευτείς πως οι στόχοι σου ταυτίζονται με το μέσα σου, δεν το πληγώνουν με την ταμπέλα «είσαι λίγος». Ο φόβος πως ίσως δεν αποδώσουμε όπως περιμένουμε δημιουργεί ένα γαϊτανάκι άγχους και μιζέριας, που πίσω από κάθε απόπειρα να πετύχουμε κάτι καλύτερο, κάτι πιο φιλόδοξο για τα μέτρα μας, κρύβεται μια φωνή που μας λέει ότι δε θα τα καταφέρουμε. Με άλλα λόγια, το αποτέλεσμα που αναμένουμε, μεταστρέφεται τελικά σε υπο-απόδοση. Κακά τα ψέματα, το λες κι αναμενόμενο.

Η κατάσταση από ‘δω και πέρα παίρνει την τροπή που εσύ θα της επιτρέψεις κι αν θες να βγεις από τον βάλτο που μόνος σου έχεις μπει, καλό είναι να δεις πως οι στόχοι επιτυγχάνονται όταν τους κυνηγάμε με σθένος, όχι με φόβο. Φυσικά δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τον ίδιο δυναμισμό, ή την ίδια αυτοπεποίθηση, αλλά είναι βέβαιο πως αν ο καθείς γύρω σου ξυπνήσει μια μέρα κι αντιληφθεί τη δύναμή του, υπάρχουν πιο πολλές πιθανότητες στο τέλος της ημέρας να δώσει στον εαυτό του ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη ως συγχαρητήρια. Η απομυθοποίηση στο πρόβλημα θα επέλθει όταν επιτέλους αντιληφθούμε πως η προσπάθεια από μόνη της θα ήταν αρκετή για να νιώσουμε πως κάτι αξιόλογο κάνουμε κι εμείς σε αυτή τη ζωή. Μπορεί να μην έχουμε όλοι τις ζωές που αρχικά είχαμε ονειρευτεί, μπορεί όμως και κάποιοι να στάθηκαν πιο τυχεροί και να το ζουν το όνειρο.

Όπως και να έχει, όποια από τις δύο περιπτώσεις διαλέξεις και σου ταιριάζει, οφείλω να σου πω πως η ανησυχία και το άγχος θα σου χτυπήσουν την πόρτα όταν δε θα υπάρχει πια κίνητρο για προσπάθεια, για μικρή ή μεγάλη εξέλιξη. Τότε μόνο οι άνθρωποι μπορεί να φανούμε κατώτεροι των προσδοκιών ή των περιστάσεων, όταν αφήνουμε τη ζωή μας στο έλεός της. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, για ό,τι κι αν προσπαθούμε, ό,τι κι αν είναι αυτό που η ψυχή μας λαχταρά, πιο εύκολα θα το πετύχουμε με τη χαρούμενή μας πλευρά, παρά με τη μίζερη. Ότι κι αν κάνεις λοιπόν, keep going, γιατί σίγουρα το κάνεις καλά κι άσε τον φόβο να πάει περίπατο.