Τότε που το «απαγορεύεται να είσαι αριστερόχειρας» ήταν νόμος

Μέχρι πρότινος, τούτος ο κόσμος ήταν λίγο πολύ πλασμένος για δεξιόχειρες. Κι όχι μόνο ήταν πλασμένος, λέγοντας ότι ο λεβιές του αυτοκινήτου είναι πάντα στα δεξιά, ή τα θρανία στα σχολεία έχουν συγκεκριμένη κλίση, αλλά υπήρχε και η ανάλογη καταπίεση των αριστερόχειρων ως παρεκκλίνοντες. Και για ποιο λόγο; Τι κακό έκανε ποτέ σε κάποιον, ένας που έγραφε με το αριστερό, το δεξί ή και τα δύο;

Ευτυχώς, έχουμε ξεφύγει κατά πολύ από την εποχή του Μεσαίωνα, όταν άνθρωποι που έγραφαν με το αριστερό χέρι καταδικάζονταν σε θάνατο και εκτελούνταν δίχως άλλη κατηγορία, καθώς θεωρούνταν ότι ασκούσαν μαύρη μαγεία. Ακόμα και στον 20ο αιώνα βέβαια, αρκετοί ήταν οι δάσκαλοι που θεωρούσαν τους μαθητές που έγραφαν με το αριστερό κομμουνιστές ή «φίλους» του διαβόλου. Προφανώς και καθώς περνούν τα χρόνια, τα πράγματα βαίνουν πολύ καλύτερα, αλλά το φαινόμενο της πίεσης να γράφει το παιδί με το δεξί του χέρι, δεν έχει εξαφανιστεί ολοσχερώς, με αποτέλεσμα να εμφανίζονται όλο και περισσότερες περιπτώσεις γραφής με το αριστερό χέρι. Κι όχι δεν είναι μαγικό. Είναι κάτι που λέγεται επανάσταση. Ακόμα και μικρή.

Το να είσαι καταπιεσμένος για ένα χαρακτηριστικό σου μπορεί να αποτελέσει την απόλυτη φυλακή αλλά ταυτοχρόνως να σε ωθήσει αυτή η ίδια η καταπίεση στο να προβάλεις ακόμη πιο έντονα το χαρακτηριστικό σου αυτό, σε μια προσπάθεια να υψώσεις τη φωνή και το ανάστημά σου διεκδικώντας το αυτονόητο, το δικαίωμα της ίδιας σου της προσωπικότητας. Το καλό του να ζεις σε έναν ελεύθερο κόσμο, ακόμη κι αν η πίεση καλά κρατεί, είναι πως μπορείς να επαναστατήσεις, μπορείς να εξηγήσεις, μπορείς να βρεις άλλους όμοιούς σου και να δημιουργήσετε μια μικρή ομάδα. Το κακό, είναι ότι ακόμη ασκούμε -καμιά φορά υπεράνθρωπη- προσπάθεια, για πράγματα που θα έπρεπε να είναι τόσο φυσικά όσο και το ξημέρωμα.

Φαίνεται λοιπόν, πως όσο καταπιέζεται κάποιος να κρύβει την αληθινή του φύση, τόσο πιο πολλά μαζεύει στο λαιμό του κι είναι πολύ πιο εύκολο να σκάσουν μετέπειτα. Κι επειδή αυτή η καταπίεση δημιουργεί δυσχέρεια στον ίδιο και την κοινότητα στην οποία ανήκει, συζητείται όλο και περισσότερο, γεννιέται ένας διάλογος στραμμένος ενάντια στους καταπιεστές, δίκαιος καμιά φορά αλλά σίγουρα πολωμένος,  ενώ σε άλλη περίπτωση τα πράγματα ίσως ήταν πολύ πιο ομαλά.

Αν ζούσαμε σε έναν κόσμο που δεχόταν από την «παρέκκλιση» της γραφής με το αριστερό χέρι, μέχρι και την πιο σημαντική της επιλογής της φύσης ενός ατόμου, η ζωή μας θα άλλαζε σε τρομακτικό βαθμό. Γιατί να καταπιέσεις ποτέ κάποιον άνθρωπο, ένα παιδί, το παιδί σου, να κάνει κάτι διαφορετικό από αυτό που του υποδεικνύει φυσικά το ίδιο του το χέρι; Και προχωρώντας ένα βήμα παραπέρα, γιατί να χρειάζεται να νιώσει έστω κι ένας άνθρωπος να νιώσει ενοχή ή ανάγκη υπεράσπισης του απολύτως φυσικού του δικαιώματος να γράφει με όποιο χέρι, να ζει όπως νιώθει πως του ταιριάζει, να έχει τη θρησκεία που του κάνει, ή να μην την έχει, να παντρεύεται όποιον αγαπά κι άν το επιθυμεί;

Ολόκληρες ομάδες ατόμων να μπορούν πια να ζουν και να εκφράζονται μέσα στον ίδιο κόσμο τον οποίο τους δημιούργησε. Κάτι που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο, παραμένει ακόμη μόνο ένα όνειρο. Μέχρι πότε;