Ζητείται φταίχτης να καλύψει το δικό μας φταίξιμο

Η θυματοποίηση από εσένα για σένα, είναι η κρυψώνα σου. Νιώθεις θύμα της ίδιας σου της ζωής, κατηγορείς τους πάντες για τα πάντα γύρω σου, ώστε να μην αντικρίσεις τον μεγαλύτερό σου φόβο, την προσωπική σου ευθύνη απέναντι στις επιλογές σου. Ναι οι καιροί είναι δύσκολοι και δε νομίζω ότι υπάρχει κανείς που, έστω και στον μέσο όρο, να μη νιώθει, πίεση, άγχος αβεβαιότητα, όμως οι αιτίες δε θα πάψουν ποτέ να υπάρχουν. Κάθε μέρα ζεις σε μια πλάνη πως δεν είναι στο χέρι σου να το παλέψεις και να απελευθερωθείς από το ψυχολογικό αδιέξοδο για να ζήσεις λίγο πιο ανάλαφρος. Μένεις αδρανής και νιώθεις ανίκανος να αντεπεξέλθεις, νιώθοντας τύψεις που δε νιώθεις επαρκής φτάνοντας τον εαυτό σου από μόνος σου στο πιο χαμηλό επίπεδο αυτοεκτίμησης.

Και τι να κάνεις τότε; Βρίσκεις άλλους φταίχτες για να καλύψεις το δικό σου φταίξιμο. Περνάνε οι μέρες κι όλο πιο πολύ νιώθεις αδύναμος, με τη φωνή της αδικίας που νιώθεις  να δυναμώνει. Να λέει πως φταίνε οι γονείς σου, φταίνε οι φίλοι σου που δε σε καταλαβαίνουν, φταίει που μάλωσες με την αδερφή σου, φταίει ο σύντροφός σου που δεν έστειλε. Αλλά αν κάτσεις μια στιγμή κι απαιτήσεις από τη βαβούρα στο μυαλό σου να σωπάσει, θα δεις ότι βασίζεις τη ζωή σου σε επιλογές άλλων, χωρίς εσύ να κάνεις ούτε μία. Δεν είναι εύκολο και το καταλαβαίνω, πώς να ρίξεις άλλωστε το φταίξιμο σε σένα, όταν υπάρχουν τόσοι υποψήφιοι; Πώς να αποδεχθείς ότι πολλά είναι στο χέρι σου και μπορούν να αλλάξουν; Μοιάζει τρομακτικό να έχεις τόση δύναμη κι είναι πολλοί εκείνοι που δεν τη θέλουν.

Σε βολεύει εδώ, έμαθες στην ησυχία σου και μια αλλαγή τόσο μεγάλη μοιάζει εξαιρετικά άβολη. Πού να αλλάξεις πόλη για να κυνηγήσεις το όνειρό σου, πού να αλλάξεις δουλειά, αφού εδώ τουλάχιστον βγάζεις το νοίκι, πού να ψάχνεις για σχέση, αφού πια κανείς δε φλερτάρει. Έμαθες να ζεις έτσι, στην αδράνεια που έγινε ο ρυθμός σου. Ναι, όλοι οι εξωτερικοί παράγοντες θα σου βάζουν εμπόδια και φυσικά και θα έχεις πολλές δυσκολίες στον δρόμο σου, πράγμα που οι δεδομένες σου επιλογές ίσως και να μη σου φέρνουν στο πιάτο. Όμως πρέπει να βρεις τη δύναμη να προσπερνάς το έτοιμο φαγητό.

Μόνο αν πάψεις να ρίχνεις το φταίξιμο στους άλλους για το σύνολο της ζωής σου, θα μπορέσεις να βρεις τον δρόμο σου προς την αυτονομία. Είσαι εσύ κι ο εαυτός σου. Κι αν οι μέρες σου και οι ώρες σου μοιάζουν να στέρεψαν από ενδιαφέρον, φέρε τούμπα το ρολόι και ξεκίνα από το μηδέν. Κι αν η πόλη σου μοιάζει φυλακή, έχει ο κόσμος δισεκατομμύρια άλλες που θα σε φιλοξενήσουν. Ίσως εκεί βρεις επιτέλους αυτό που σου έλειπε πάντα, το μέρος που μπορείς να αποκαλείς σπίτι. Δεν περιμένει κανείς να κάνεις αμέσως άλματα και θα ήταν εντελώς αφελής όποιος θεωρούσε πως όλες οι περιπτώσεις είναι ίδιες, ή πως όποιος έχει κολλήσει σε μια ζωή που δε θέλει, φταίει κιόλας. Μα να, αξίζει να παλεύουμε με ό,τι έχουμε για να δώσουμε στα πόδια μας μικρά και σταθερά βήματα για να μάθουμε και πάλι να περπατάμε μετά από τόση ακινησία. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε, είναι να αρχίσουμε.