Πάντα θα είναι άβολο να συναντάς τον άνθρωπο που κάποτε ήθελες πολύ

Οι μεγάλοι έρωτες ακόμη και μετά το τέλος τους μένουν μαζί μας. Είναι σαν αύρα που όσα χρόνια κι αν περάσουν, πάντα θα μας σημαδεύει όταν τη φυσάει ο αέρας στη μεριά μας. Τα συναισθήματα παραμένουν ζωντανά ακόμη και μετά από τη λήξη μιας σχέσης. Το ότι κάτι πλέον δεν υφίσταται δε συνεπάγεται πως παύει να καταλαμβάνει μέρος στο μυαλό μας και να επηρεάζει τις σκέψεις μας, ακόμη κι υποσυνείδητα. Κι αν σκεφτείς ποιες καταστάσεις μπορούν να σε φέρουν σε δύσκολη θέση, το να συναντήσεις τυχαία, μετά από καιρό κάποιον τον οποίο έχεις «θάψει» βαθιά μέσα σου, σίγουρα αποτελεί μια από αυτές.

Όταν ερωτευόμαστε είναι σαν να ζωγραφίζουμε. Ζωγραφίζουμε, χαράζουμε και μουτζουρώνουμε μορφές και συναισθήματα, τα οποία ανάλογα με την ποιότητα της βαφής και την ένταση του μολυβιού, δυσκολεύονται να ξεθωριάσουν με το πέρασμα του χρόνου. Το να ζωγραφίσεις με ανεξίτηλο στιλό σημαδεύει αυτό που θα βάψει πάντα, γι’ αυτό και υποσυνείδητα βρίσκουμε τον τρόπο να χρησιμοποιήσουμε ως πρώτη ύλη αυτή που μας βολεύει. Υπάρχει ωστόσο και η περίπτωση του να πιάσεις τον ανεξίτηλο κατά λάθος, οπότε και τα πράγματα γίνονται κάπως πιο περίπλοκα. Γιατί αν νιώσεις δυνατά κάτι το οποίο δεν επεδίωξες, δεν ξέρεις και πώς να διαχειριστείς το τέλος. Η κατάσταση δεν ελέγχεται από σένα, εσύ απλώς δίνεις εντολές στο μυαλό σου. Ακόμη κι αν τις εκτελεί σωστά, πάντα θα υπάρχει το τρωτό σου σημείο που θα σε αναστατώνει.

Κι αν τύχει και παρουσιαστεί μπροστά σου, η σύνδεση που κάνει το μυαλό, αυτή της εικόνας και του συναισθήματος, είναι πιο δυνατή από τη θέληση και την ανάγκη σου να κάνεις πως δε σε επηρεάζει η παρουσία κάποιου που ζήσατε κάτι πολύ δυνατό κι εν τέλει τελείωσε. Σίγουρα τα συναισθήματα δεν έχουν την ίδια ένταση μα οι αναμνήσεις θα βρουν χώρο μέσα σου και θα κάνουν ένα χαμό, θες δε θες.

Ακόμη κι αν έχουν περάσει πολλά χρόνια κι αν έχετε κρατήσει μια τυπική ή και φιλική επαφή κι αν έχεις αντικαταστήσει τη δύναμη των συναισθημάτων που βίωσες με άλλα, πιο δυνατά. Ακόμη κι αν δε σε επηρεάζει πουθενά στην καθημερινότητά σου, δε σκέφτεσαι σχεδόν ποτέ τις στιγμές που πέρασες πλάι στο συγκεκριμένο άτομο, ακόμη κι αν ξέρεις πως η ιστορία σας ανήκει στο παρελθόν κι είσαι καλά με αυτό. Ακόμη κι αν όλο αυτό που έζησες, το έζησες μονόπλευρα και δεν έχεις καν μια ιστορία για να θυμάσαι.

Βρες εδώ τον τρόπο να ξεπεράσεις όσα νιώθεις πως δεν ξεπερνιούνται.

Χωρισμός είναι, θα περάσει!

Ιδίως στην περίπτωση που δεν έχεις κάτι να θυμάσαι, αυτό που νιώθεις όταν συναντάς το συγκεκριμένο πρόσωπο είναι ακόμη πιο περίεργο. Γιατί αν είχατε μοιραστεί κάτι, αρκεί ένα αμοιβαίο κοίταγμα για να ενεργοποιηθούν και των δυο οι αναμνήσεις. Μια γλυκιά νοσταλγία μπορεί να τυλίξει και τους δυο και η αναστάτωση, να κωδικοποιηθεί όμορφα μέσα σας. Μα αν τα συναισθήματα ήταν μονόπλευρα, δεν μπορείς καν να βιώσεις όσα μοιράζονται δυο άνθρωποι που κάποτε αγαπήθηκαν πολύ. Βιώνεις μόνος κάτι στο οποίο εξ αρχής δεν είχες συμπαράσταση, μια ιστορία δική σου που πολύ αμφιβάλλεις αν το άλλο πρόσωπο ξέρει πως κάποτε υπήρξε. Μια αναστάτωση που μετατρέπεται σε απογοήτευση αφού κοιτάζοντας στα μάτια τον άλλο, αντιλαμβάνεσαι το απόλυτο κενό. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο οδυνηρό από το κενό.

Όπως και να έχει, ο χρόνος είναι γιατρός κι όχι χημικός. Μπορεί να γιατρέψει τραύματα και πληγές, δε γνωρίζει όμως την ουσία που θα πρέπει να χρησιμοποιήσεις για να σβήσεις όσα μέσα σου αποτυπώθηκαν. Αυτά θα ζωντανεύουν κάθε φορά που ένα ερέθισμα τά προκαλεί και θα συνεχίσουν να σε αναστατώνουν όσο κι αν προσπαθείς να μην τα βιώσεις. Κι ένα είναι το σίγουρο. Είτε το ζεις μόνος, είτε με συμπαράσταση, είτε η μνήμη ξεθωριάσει, είτε είναι φρέσκια σαν νωπή πληγή, κάθε που θα φυσάει ο αέρας στη μεριά σου, ένα τσίμπημα θα σε ενοχλεί λιγάκι εσωτερικά. Μέχρι που πια θα μάθει το μυαλό να μην πονάει.