Όταν έχουμε πυρετό για να ελέγξουμε το αν και πόσο, χρησιμοποιούμε ένα θερμόμετρο. Θα μας δείξει με ακρίβεια το πόσο καιγόμαστε και τι περιθώρια έχουμε σχετικά με τη σοβαρότητα της κατάστασης. Αν μπορούσε να γίνει το ίδιο για κάθε «σ’ αγαπώ» που ακούμε ή που λέμε, τότε το «σ’ αγαπόμετρο» θα έδειχνε αντίστοιχα το πόσο καιγόμαστε και πόσο σοβαρή είναι η κατάσταση. Κι επειδή δεν μπορούμε εκ των πραγμάτων να θερμομετρήσουμε την αγάπη, οι ενδείξεις για όλους μας είναι πάνω-κάτω οι ίδιες. Βασίζουμε τα συμπεράσματά μας στο πόσο συχνά και με ποιο τρόπο μας δείχνουν ότι μας αγαπούν ή ότι αγαπάμε αντίστοιχα.
«Μαζευτείτε θα απαγγείλω» κατά τη γνωστή ρήση. Η αγάπη στο μυαλό πολλών από εμάς είναι ιδανικό. Είναι ιδέα αλλά κι ιδεολογία. Κι αν ψάχνουμε το γιατί, θα καταλήξουμε στο εξής. Δε συναντούν όλοι οι άνθρωποι την αγάπη όσο σύντομα θα ήθελαν στη ζωή. Μάλιστα, υπάρχουν κι εκείνοι που ίσως να μην τη συναντήσουν ποτέ. Για αυτούς τους λόγους λοιπόν, εξιδανικεύουμε την αγάπη. Της στήνουμε ανδριάντα όταν την αποκτήσουμε λατρεύοντας το κάθε τι στον άνθρωπο που αντιπροσωπεύει για εμάς την ευτυχία.
Κάθε ιερό όμως μπορεί άνετα να μετατραπεί σε βωμό θυσίας, αν χαθούν οι ισορροπίες. Βλέπετε θέλει και η λατρεία το δικό της μέτρο. Και κάπως έτσι η αγάπη θυσιάζεται σε ένα βωμό που χτίστηκε για να την λατρέψει εξ’ αρχής. Και κάπως έτσι, υπάρχουν σχέσεις που καταδικάστηκαν λόγω της υπέρμετρης αγάπης. Λόγω της αδιάκοπης, διαρκούς κι ακατάπαυστης έκφρασης της αγάπης του ενός συντρόφου προς τον άλλον. Είναι όλο αυτό μια ανόητη επιβεβαίωση του ότι είμαστε «δυάδα» κι όχι «μονάδα» στη ζωή; Κι αν ναι, ποια υπερβολική διάθεση ευτυχίας θα δικαιολογήσει μετέπειτα έναν χωρισμό, αφού το να αγαπάμε κάποιον τόσο πολύ και συνέχεια μπορεί να οδηγήσει σε ασφυξία του ενός από τους δυο μέσα στη σχέση.
Η αλήθεια είναι πως υπάρχουν γύρω μας πολλές τέτοιες σχέσεις. Όσο κι αν μας φανεί παράδοξο, τα χαρακτηριστικά μιας ασφυκτικής αγάπης δεν είναι η γκρίνια και οι διαφωνίες, ο διαμάχες και οι ίντριγκες. Είναι οι καρδούλες, τα λουλούδια, τα γλυκάκια και οι καρδούλες, τα λουλούδια και τα γλυκάκια. Ένας φαύλος κύκλος, αέναου κι υπερβολικού ενδιαφέροντος του ενός συντρόφου προς τον άλλον σε καθημερινή βάση. Χωρίς ανάσες, χωρίς το δικαίωμα της αναπνοής και της αποστασιοποίησης από το μονίμως «ροζ» σενάριο. Κι όλη αυτή η υπερβολική διάθεση, για να δοθεί η εντύπωση, όχι μόνο στους άλλους, αλλά και στους συντρόφους τους ίδιους, πως αυτό που ζουν είναι το απόλυτα ιδεατό σενάριο ευτυχίας, είναι από μόνο του μια ταινία τρόμου.
Διότι είναι αφάνταστα τρομακτικό το να έχει κολλήσει κάποιος πάνω σου σε βαθμό που δεν μπορεί να υπάρξει έστω και για κάποιες ώρες μέσα στην ημέρα, μόνος του. Είναι επίσης παράλογο το να απαρνούμαστε φίλους και συναντήσεις με δικούς μας ανθρώπους μόνο και μόνο για να αποδείξουμε μια κατά κάποιο τρόπο «υποταγή» στο συναίσθημα, δείχνοντας -και καλά- πόσο πολύ αγαπάμε τον άλλον. Δε νοείται να αγαπάς κάποιον το ίδιο δυνατά κι έντονα 24 ώρες το 24ωρο. Τίποτε δεν αντέχει σε τέτοιο ωράριο διανυκτέρευσης και βάρδιας.
Κι έτσι η αγάπη θα φτάσει να πνίξει τον έναν από τους δυο, ή και τους δυο σταδιακά, εξαντλώντας αντοχές κι αντιστάσεις. Δεν γίνεται να περνάς όλη σου την ημέρα μέσα στην αγκαλιά που σε ζεσταίνει. Δεν μπορεί να σε γεμίζει μόνο η παρουσία του ανθρώπου που αγαπάς χωρίς κανένα άλλο ενδιαφέρον στη καθημερινότητα παρά μόνο το πώς θα ικανοποιήσεις επιθυμίες της άλλης πλευράς. Δεν είναι φυσιολογικό να αποζητάμε κάθε φορά την αποκλειστικότητα του άλλου. Δεν είναι αγάπη αυτό, αλλά εγωισμός κι εγωπάθεια. Κι αυτά τα δυο είναι πολύ κακοί σύμβουλοι.
Κι αν στην αρχή όλη αυτή η τάση λατρείας και θεοποίησης γίνεται αποδεκτή από τον ένα εκ των δυο συντρόφων, μετά από καιρό θα κουράσει και θα ξεφτίσει. Ο καθένας θέλει τον δικό του χώρο και τον δικό του χρόνο μέσα σε μια σχέση. Είναι πολύ όμορφες κι οι εκπλήξεις και όλα τα πιπεράτα ενσταντανέ, αλλά σαν τις ανάσες και την αέρινη αγάπη δεν έχει. Η αγάπη και οι σχέσεις είναι δέσμευση, όχι κλοιός που σφίγγει. Η υπερβολική περιποίηση, το δόσιμο άνευ όρων και το μονοπώλιο δεν είναι αέρινη αγάπη αλλά κτητικότητα. Κοινώς, δε σου ανήκει κανείς και δεν ανήκεις σε κανέναν.
Έτσι λοιπόν, μέσα από τέτοιου είδους ανασφάλειες, φτάνουμε να μιλάμε γι’ αγάπες που φύγανε λόγω αγάπης. Πόσο οξύμωρο. Η συντροφικότητα είναι το κλειδί για μια συνεχή αγαπησιάρικη διάθεση η οποία έχει να κάνει και με το στοιχείο της φιλίας ανάμεσα στους συντρόφους χωρίς ίχνος εγωισμού και κτητικότητας.
Η υπερβολική αγάπη και το ενδιαφέρον πνίγουν κι αυτό είναι γεγονός σε οποιαδήποτε διαπροσωπική μας σχέση- πόσο μάλλον στις ερωτικές. Δεν υπάρχει χρόνος για αποκλειστικότητες αλλά μόνο για το συναίσθημα. Κι ας μη δείχνει το «σ’ αγαπόμετρο» κάθε φορά το πόσο πολύ καιγόμαστε, ας είναι χλιαρή η ένδειξή του κάποιες φορές. Δε θα μας κατηγορήσει κανείς γι’ αδιαφορία αλλά κι αν γίνει, θα μας δώσει ένα μάθημα για την αντοχή αυτής της σχέσης. Ώρα για θερμομέτρηση λοιπόν. Προσοχή στις ενδείξεις αλλά και στις αντενδείξεις.
Αφιερωμένο στις αγάπες που φύγανε λόγω υπερβολικής αγάπης.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μαίρη Σάμου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
