Άνθρωποι. Υπάρχουν τόσα πολλά να πεις γι’ αυτό το είδος θηλαστικών που έχει καταφέρει να κυριαρχήσει σε τούτη τη γαλαζοπράσινη στρογγυλή σφαίρα. Η απληστία θα μπορούσε να είναι η μία κινητήριος δύναμη που έφτασε εδώ που έφτασε η υφήλιος, η αγάπη, η υπομονή κι όλα τα αλλά αγαθά η άλλη.
Αν μπορούσαμε να χωρίσουμε τον πλανήτη λοιπόν στα δύο θα υπήρχαν τρεις κατηγορίες. Εκείνοι που χρωστούν σε όλους και δεν έδωσαν ποτέ τίποτα, θα ήταν αρκετοί. Δίπλα σε αυτούς θα ήταν εκείνοι που δε χρωστάνε τίποτα μα τα έδωσαν όλα κι ας «έμειναν στο άσσο» και τέλος όλοι οι υπόλοιποι που είναι, όλος ο πλανήτης σχεδόν εκείνοι που τους χρωστάν και χρωστάνε.
Όλοι λοιπόν χρωστάμε κάτι σε κάποιον και μας χρωστάνε κάτι άλλο που ποτέ δεν απαιτήσαμε όσο ίσως θα άξιζε. Ίσως να σου χρωστάν δέκα ευρώ, ίσως μια απόδειξη, μια χάρη, ίσως μια μπλούζα, ίσως πάλι ένα ευχαριστώ, μια συγγνώμη, λίγη προσοχή, λίγη αγάπη, στήριξη, ίσως πάλι και μια ολόκληρη ζωή. Πάντως κάτι υπάρχει να σε τρώει που ήταν δικό σου και δεν το πήρες ποτέ κι αν το πήρες όχι όπως θα άρμοζε. Και τι έκανες γι’ αυτό;
Μη δέχεσαι να σου χρωστάνε τίποτα. Απαίτησε όσα σου αναλογούν. Θα ήταν πολύ ιδανικό τούτο το σύμπαν να ήταν δίκαιο, αλλά ποτέ δεν ήταν γιατί να είναι στη δική σου περίπτωση και να πάρεις τελικά ό,τι σου αξίζει; Εσύ μόνος κερδίζεις πάντα όσα σου αναλογούν. Όσα θέλησες και πίστεψες πως είναι δικά σου και δε σου δόθηκαν, δεν είναι επειδή δε σου άξιζαν, αλλά μάλλον επειδή εσύ δεν άξιζες αρκετά για να τα απαιτήσεις.
Κι εσύ κάπου χρωστάς κάτι κι είναι φαύλος κύκλος. Όσα δεν απαίτησαν από ‘σένα δεν τα έδωσες ποτέ εκεί που έπρεπε να είναι κι ίσως κάπου βαθιά να νιώθεις αλήθεια άσχημα, όμως καθένας περιμένει τα δικά του χρωστούμενα κι ελπίζει ακόμα πως μια μέρα θα τα πάρει χωρίς καμία απαίτηση.
Οι άνθρωποι έχουν την τάση να διατυμπανίζουν τα δικαιώματά τους, αλλά να περιμένουν από οποιοδήποτε άλλον να τους κουνήσει το δάχτυλο υπενθυμίζοντάς τους κι όλες εκείνες τις υποχρεώσεις που έρχονται ως συνέπειες για τα δικαιώματα τους. Άδικο δεν είναι, λογικό είναι.
Είναι όπως στα παιχνίδια του λούνα παρκ, όταν μπεις για να παίξεις, τρελαίνεσαι και θες ξανά και ξανά κι ας πλήρωσες τόσα λεφτά μέχρι που φτάνεις στην ουρά κι αρχίζεις να δυσανασχετείς απ’ την πολυκοσμία και τελικά παράτας το παιχνίδι κι ας έχεις πληρώσει ήδη για το επόμενο εισιτήριο. Ξεχνάς τα δικαιώματά σου προκειμένου να αποφύγεις τις υποχρεώσεις.
Πόσο χρόνο άραγε έχεις δαπανήσει για να απαιτήσεις όλα σου τα χρωστούμενα και πόσα αλήθεια έχεις πάρει πίσω κι εν τέλει διεκδίκησες αυτά που πράγματι άξιζε; Χαραμίζεις χρόνο και σκέψη και κόπο για να κερδίζεις κάτι που δεν άξιζε μα όταν έρθει η στιγμή να διεκδικήσεις όλα εκείνα που αξίζουν δεν έχεις πια κουράγιο κι εγκαταλείπεις την προσπάθεια. Αλλά δεν είναι σωστό! Δεν αξίζεις κάτι τέτοιο κι όταν δεν κοπιάσεις δεν αξίζεις κι όσα σου ανήκουν στην ουσία.
Όλοι χρωστάν κι όλοι περιμένουν, αλλά κανείς δεν κάνει βήματα μπροστά, για να πάρουν πια όλα τα απαιτούμενα τη θέση τους. Είσαι δειλός όταν παύεις να προσπαθείς κι ανάξιος όταν χρωστάς χωρίς να επιστρέφεις ισότιμα όσα έλαβες. Μην κάνεις όσα δε θες να σου κάνουν και μην εγκαταλείπεις όσα σου αναλογούν, αλλά τα κέρδισες πραγματικά με κόπο.
Όσα αποτελούν ακόμα μια ξεχασμένη οφειλή στη ζωή σου δεν είναι επειδή δεν μπορείς να τα έχεις, αλλά επειδή οι άνθρωποι είναι ανεύθυνοι κι εγωιστές και δε θα κοπιάσουν για κάτι που δεν τους αφορά. Είσαι μόνος σε όλα όσα έχουν να κάνουν με την αξία σου, είσαι μόνος όταν πρέπει να παλέψεις γι’ αυτά που σου αναλογούν, γιατί αν ζητήσεις βοήθεια μετά θα χρωστάς πάλι κάτι σε κάποιον.
Μην αφήνεις λοιπόν τίποτα που να έχει όμως ουσιαστική αξία να μένει οφειλή στη ζωή σου και μη χαραμίζεσαι περιμένοντας τους ανθρώπους να γίνουν αγαθοί κι ενάρετοι γιατί αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει εύκολα, κανείς δε θα πάψει να χρωστά, αλλά όλοι πρέπει να πάψουν να ελπίζουν σε θαύματα. Διεκδίκησε ό,τι σου αναλογεί και μην ελπίζεις στην ελάχιστη ευγένεια αυτού του κόσμου γιατί ούτε καν εσύ ο ίδιος δεν επιστρέφεις τελικά όσα χρωστάς.
Επιμέλεια Κειμένου Μαριάνας Μάργαρη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαριάνα Μάργαρη
