Είναι γνωστό ότι ο έρωτας παίζει σπουδαίο ρόλο στις ζωές μας. Τον αναζητούμε κάθε στιγμή κι απογοητευόμαστε όταν μας αποφεύγει. Τρέμουμε στην ιδέα να μας κρυφτεί και να μην μπορέσουμε ποτέ να τον βρούμε ή να τον βρούμε, αλλά να μη τον νιώθει και το άλλο πρόσωπο. Γενικότερα, η ιδέα του έρωτα προκαλεί πολλές διαφορετικές αντιδράσεις και σκέψεις στα πρόσωπα που τυχαίνει να σκιρτάει η καρδούλα τους, ωστόσο όσο διαφορετικές κι αν είναι αυτές οι αντιδράσεις οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι έχουν κάποιους κοινούς παρονομαστές.
Η αρχή των περισσότερων σχέσεων είναι η ίδια‧ φλερτ, πολύωρη συζήτηση, ραντεβού και τελικά το πολυπόθητο μαζί. Όσο κι αν πιστεύουμε ότι η δική μας περίπτωση είναι διαφορετική, ότι εμείς δεν έχουμε ανάγκη να τηρήσουμε «κανόνες» και τύπους για να καταφέρουμε να κατακτήσουμε το άτομο που μπήκε στο ερωτικό μας στόχαστρο, μέσα μας γνωρίζουμε ότι δεν ισχύει. Δεν μπορεί να υπάρξει σχέση αν δεν υπάρξουν κάποια βασικά στάδια ώστε το μελλοντικό ζευγάρι να γνωριστεί εις βάθος και να είναι σίγουρο ότι θέλει να είναι μαζί.
Μόλις ξεκινήσεις να μιλάς με κάποιον σε καθημερινή βάση και νιώσεις τα πρώτα σκιρτήματα, νιώθεις μια έντονη ανυπομονησία να βρεθείτε από κοντά, να προχωρήσει όλο αυτό που θεωρείς ότι βρίσκεται στα «σκαριά». Όταν ένα άτομο μας ενδιαφέρει και δείχνει να επιδιώκει κι εκείνο καθημερινή επικοινωνία, ξεκινούμε να θεωρούμε δεδομένο ότι το ενδιαφέρον είναι αμοιβαίο και το μυαλό μας ξεκινά να κάνει σχέδια κι όνειρα για ένα κοινό μέλλον. Θεωρούμε επίσης δεδομένο ότι μετά από ένα διάστημα, το άτομο με το οποίο μιλάμε θα μας ζητήσει να βγούμε και μετά θα ακολουθήσει και δεύτερο και τρίτο και πάει λέγοντας. Όσο αυτό δε συμβαίνει μας ζώνουν τα φίδια.
Κάθε φορά που φλερτάρεις και μένει στο ίδιο στάδιο για καιρό, αρχίζεις να πιστεύεις ότι ίσως κάτι έχεις καταλάβει λάθος, σε πιάνει πανικός κι αρχίζεις να πετάς σπόντες, προσπαθείς να δημιουργήσεις την ανάγκη να βγείτε, κάνεις σπασμωδικές κινήσεις προκειμένου να μη βγει λάθος αυτό που είχες στο μυαλό σου. Όπως ήταν αναμενόμενο -ακόμη και για σένα κι ας μην το παραδέχεσαι- εκείνο δεν ανταποκρίνεται, κάνει πώς δεν ακούει τις σπόντες σου, πώς δε βλέπει τις μπηχτές σου και συνεχίζει την καθημερινή επικοινωνία χωρίς να επιδιώκει κάτι παραπάνω, σαν να μην έχει αλλάξει κάτι.
Η τακτική του αυτή συνεχίζεται κι εσύ βρίσκεσαι ολοένα και σε μεγαλύτερη σύγχυση εφόσον δεν μπορείς να καταλάβεις τι μπορεί να σκέφτεται το άτομο που δηλώνει καθημερινά- ολημερίς κι ολονυχτίς- την παρουσία του στα social σου αλλά ταυτόχρονα προτιμά την απουσία του από την πραγματική σου ζωή.
Δεν είναι απαραίτητο ότι αν μιλάμε με κάποιον, θα βγούμε μαζί του και θα υπάρξει ερωτικό ενδιαφέρον. Κάποιος μπορεί να μιλάει απλώς για να μιλάει, θέλει απλώς να υπάρχει μήνυμα στο κινητό του όταν δεν έχει κάτι άλλο να κάνει, θέλει να ακούει εκείνο το «γκλιν» και να μοιράζεται τα νέα του χωρίς αυτό να σημαίνει ότι επιδιώκει κάτι παραπάνω ή ενδιαφέρεται για σένα με οποιονδήποτε άλλο τρόπο.
Δεν επιδιώκει να βγείτε επειδή δε θέλει να βγείτε! Όσο πιο γρήγορα το παραδεχθείς στον εαυτό σου τόσο πιο γρήγορα θα βγεις από το μαρτύριο της αναμονής και της ατέρμονης σπόντας. Δεν είναι ότι δεν πιάνει τις σπόντες και τα χιλιάδες υπονοούμενα που πετάς, είναι ότι δε θέλει να βρεθείτε, δεν επιθυμεί μια παραπάνω επαφή.
Μπορεί αυτό που έχεις στη φαντασία σου να είναι αυτό που επιθυμεί η καρδούλα σου αλλά το μυαλό σου ξέρει ότι ένας άνθρωπος που νιώθει κάτι για κάποιον, θέλει και να τον βλέπει σε κάθε ευκαιρία. Οπότε γλίτωσε από τον εαυτό σου το δράμα και τον εκνευρισμό κι άσ’ το καλύτερα, αν δε θες μια επίσης χαλαρή επικοινωνία. Κι όταν γνωρίσεις ένα άτομο που θα θέλει κι εκείνο να σε γνωρίσει, δε θα χρειαστεί καμία σπόντα από κανέναν από τους δυο σας. Να το θυμάσαι.
Συντάκτης: Κατερίνα Μάρου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
