Μήπως διαρκώς νιώθεις ότι απογοητεύεις τους ανθρώπους σου;

Είναι αυτές οι μέρες που σου φαίνεται πραγματικά Γολγοθάς μέχρι και να σηκωθείς από το κρεβάτι και να κάνεις μια απλή κίνηση, όπως το να φτιάξεις καφέ ή να πλύνεις τα δόντια σου. Είναι το συναίσθημα της ηττοπάθειας που σε κυριεύει κι ο αρνητισμός που γεμίζει το μυαλό σου, την καθημερινότητά σου και τη ζωή σου, όταν νιώθεις πως διαρκώς αποτυγχάνεις σε κάθε εγχείρημά σου, συναισθηματικό ή πρακτικό.

Οι σκέψεις είναι συγκεκριμένες και γυρνάνε σε επανάληψη στο μυαλό σου. Η κυριότερη, ότι έχεις φτάσει στο μηδέν ή ότι οι άλλοι ίσως να είναι καλύτεροι από εσένα. Ότι απογοητεύεις τους ανθρώπους της ζωής σου που δεν αντεπεξέρχεσαι στα ιδανικά και τις προσδοκίες τους, ότι δεν μπορείς να περάσεις στο επόμενο βήμα τη ζωή σου. Έχεις ντυθεί με τα μαύρα και ξεκινάς να βάφεις κι όλη σου τη ζωή με σκούρα χρώματα. Δεν κάνεις τη δουλειά που θέλεις, δεν έχεις δίπλα σου έναν άνθρωπο να σε καλύπτει, οικονομικά έχεις αστάθειες, το κορμί σου δεν είναι στην ιδανική για σένα εκδοχή του κι όλο πέφτεις πιο βαθιά στον βούρκο της αυτολύπησης.

Η προσπάθεια, όμως, είναι μικρά μικρά βήματα που οδηγούν σε δρασκελιές κι έπειτα άλματα. Ξεκινάς από τον ίδιο σου τον εαυτό και προχωράς παρακάτω ανοίγοντας λίγο το μήκος βηματισμού σου. Όλη σου την ενέργεια θα την καταναλώσεις σε ιδέες που δεν τόλμησες να τις υλοποιήσεις και πρώτα από όλα σε ένα μεγάλο διάλογο με τον ίδιο σου τον εαυτό; Θέλεις δηλαδή μια ζωή να είσαι το θύμα του δικού σου μυαλού; Όχι φυσικά. Η μεγαλύτερη απόφαση της ζωής σου θα είναι αυτή που θα σε βγάλει από μια διαρκή αυτοαξιολόγηση με σκοπό να σε αφήνεις πάντα μετεξεταστέο.

Ο κάθε άνθρωπος έχει τους δικούς τρόπους και τις δικές του στιγμές αδυναμίας. Και το πιο σημαντικό, είναι πως την απογοήτευση που νιώθει ότι προκαλεί στους γύρω του, είναι η ίδια που εμπνέει εκείνος για τον εαυτό του. Το πώς νιώθεις εσύ ο ίδιος για εσένα είναι ο καθρέφτης του πώς θα αντιμετωπίζουν οι δικοί σου άνθρωποι. Εάν εσύ ο ίδιος μειώσεις τον εαυτό σου, είναι σαν να δίνεις την άδειά σου να συμβεί κι από άλλους. Ένας μεγάλος διάλογος με εσένα, είναι σαφώς καίριο ζητούμενο, ώστε οι λύσεις να είναι αποτελεσματικές και να καταφέρεις να έχεις πίσω το καθαρό σου μυαλό και τη δημιουργική σου σκέψη. Πάρε χρόνο κι αποστασιοποιήσου από όλα.  Τα πράγματα θα τα δεις αντικειμενικά μόνο όταν φύγεις μακριά από τον χορό της αυτολύπησης και κοιτάξεις στα δύο μέτρα τις συνήθειές σου.

Μην ξεχνάς ένα πράγμα. Κάθε μαύρη στιγμή στη ζωή μας είναι ο τέλειο καμβάς για να φανεί εντονότερα το φως. Η δύναμη κι η ευτυχία είναι μικρά καθημερινά πράγματα και ξεκινούν από την ωφέλιμη έπαρση της πίστης στην ικανότητα. Κι η ικανότητα, δεν μπορεί να κουβαλά ποτέ απογοήτευση από κανέναν προς κανέναν. Κι αν όλα τα έχεις παρατήσει, άπλωσε το χέρι και πιάσ’ τα ξανά. Άλλωστε το πολύ πολύ να πας για μια μπανάνα και να πιάσεις μια φράουλα. Αυτό δε σημαίνει ότι δε θα είναι πεντανόστιμη. Άλλωστε είναι και οι πιο κατάλληλες για την εποχή, μην το ξεχνάς. Έτσι κι η ζωή. Άλλα πάμε να πιάσουμε, άλλα πιάνουμε τελικά, μα αν πάρουμε μια γεύση ίσως να μας αφήσουν χορτάτους και χαρούμενους.