Πώς να συνηθίσω
σε οθόνες αντί για μάτια
σε πλήκτρα αντί για δάχτυλα
γυαλιά να φιλτράρουν τα βλέμματα
ηχεία να παραμορφώνουν τα λόγια.
Τόσα τα κλικ που πνίγουν την ανάσα.
Ο χρόνος σχετικός μα ευθύγραμμος
ο κόσμος χωρίς διαστάσεις.
Πλάνο κεντραρισμένο
η πραγματικότητα κομμένη στο μοντάζ.
Κι η εντύπωση για πάντα κερδισμένη.
Στείλε το ποίημα και τα quote σου και μπες κι εσύ στην ολοκαίνουρια ομάδα των #pillowpoets.
Διάβασε περισσότερα εδώ
Κάποτε σημάδεψα το σώμα μου με τη λέξη innocence. Στο επόμενο λεπτό αποφάσισα να προσθέσω κι ένα S στην αρχή του. Δύο αντίθετες λέξεις. Αμαρτία κι αθωότητα, μαζί σε μια. Θεώρησα πως με αντιπροσωπεύει. Ή τουλάχιστον εκεί έβρισκα την χρυσή τομή. Γη μου και ανάσα μου η τέχνη σε κάθε της μορφή. Όπως και το συγγραφικό μου πρότυπο, ο Οδυσσέας Ιωάννου, σκαρώνω ιστορίες με ήρωα τον άλλο μου εαυτό. «Αυτόν που ζει μόνο μέσα στην φαντασία και είναι έτοιμος να κάνει πανικό». Όσο για τις οδηγίες χρήσης μου... «κράτα τα με λες κι ήρθα από τα αστέρια».
