«Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, μπόρεσα να καταλάβω ότι ο συναισθηματικός πόνος και η θλίψη, απλώς με προειδοποιούσαν να μη ζω κόντρα στην αλήθεια της ζωής μου. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε αυθεντικότητα.», είπε κάποτε ο Τσάρλι Τσάπλιν. Από την πλευρά του ο γνωστός ψυχίατρος και ψυχοθεραπευτής Bucay έχει δηλώσει κατηγορηματικά: «Μη διαπραγματεύεσαι ποτέ την αυθεντικότητά σου, με αντάλλαγμα μια ματιά επιδοκιμασίας».
Oι παραπάνω φράσεις -και όχι μόνο- έρχονται να μας υπενθυμίσουν πόσο σπουδαίο και ύψιστο αγαθό είναι η αυθεντικότητα. Το να μπορείς να παραμένεις ο αυθεντικός εαυτός σου, σε έναν κόσμο με πληθώρα απομιμήσεων, πιστών ή φθηνών αντιγράφων. Το θέμα είναι με ποιους τρόπους θα το πετύχεις.
1. Αυτογνωσία
Όπως σε όλα τα πράγματα, έτσι κι εδώ, η αυτογνωσία είναι το θεμέλιο της αυθεντικότητας. Είναι πάρα πολύ σπουδαίο να ξέρουμε ποιοι στα αλήθεια είμαστε, να έχουμε κατανοήσει τις βαθύτερες ανάγκες μας, να αναγνωρίζουμε τα χαρίσματα και τα ταλέντα μας, την ίδια στιγμή που νιώθουμε άνετα με τα αδύναμα σημεία μας και τις ελλείψεις μας. Κάνε σήμερα κιόλας το πρώτο βήμα της αυτογνωσίας, το οποίο βεβαίως και είναι κοπιώδες και χρονοβόρο και με το οποίο διαπραγματευόμαστε καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας (ή τουλάχιστον έτσι θα ήταν χρήσιμο για εμάς να κάναμε) και μέρα με τη μέρα θα παρατηρείς τον εαυτό σου να εκφράζει το θυμό του, τον ενθουσιασμό σου, τις ανασφάλειές του, τους φόβους, τις σκέψεις, τα συναισθήματά σου, χωρίς καχυποψία και δεύτερες σκέψεις.
2. Το κατάλληλο περιβάλλον
Και τώρα ήρθε η στιγμή να προσδιορίσουμε ακριβώς πού και γιατί νιώθεις ότι μπορείς να είσαι ο εαυτός σου. Εδώ, θα μπορούσαμε να το πάρουμε ανάποδα και να σκεφτούμε σε ποια περιβάλλοντα ή σε ποιες συνθήκες δυσκολευόμαστε να είμαστε ο εαυτός μας. Για παράδειγμα, με τους συναδέλφους μας στη δουλειά, με την παρέα μας στο πανεπιστήμιο, με κάποιους συγγενείς μας ίσως, με την άλλη παρέα των κολλητών μας; Είναι δύσκολη αυτή η ερώτηση -το ξέρω- και ακόμη πιο δύσκολη είναι η επόμενη ερώτηση που πρέπει να κάνουμε στον εαυτό μας: «Γιατί όταν βρισκόμαστε με αυτούς τους ανθρώπους, σε αυτά τα περιβάλλοντα -κι όχι σε άλλα- νιώθουμε να θέλουμε να βάλουμε ένα «κουστούμι» το οποίο δε μας εφαρμόζει ωραία και δεν είναι ραμμένο για εμάς, αλλά για κάποιον ή κάποιους άλλους»; Και τέλος: «Tι θα γίνει αν μια μέρα αποφασίσουμε να παραμερίσουμε αυτά που πρέπει να κάνουμε και φερθούμε με γνώμονα τον αληθινό μας εαυτό»;
3. Αυτοσεβασμός
Κι αφού επιδιώκουμε κάθε μας μέρα, να παρατηρούμε και να ανακαλύπτουμε σε βάθος τον εαυτό μας, ήρθε η ώρα να αγαπήσουμε αληθινά αυτό που βλέπουμε στον καθρέφτη, αυτό που φαίνεται κι αυτό που υπάρχει και μέσα μας. Η αποδοχή όλων μας των χαρακτηριστικών, ξεκινώντας από αυτά που τα χαιρόμαστε και τα απολαμβάνουμε, και προχωρώντας και στις «γωνίες» μας και στα πιο μελανά μας στοιχεία, θα μας δώσει την απαραίτητη αυτοεκτίμηση και τον αυτοσεβασμό που κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει. Ο αυτοσεβασμός άλλωστε λένε ότι κάνει ακόμα και τον πιο φαινομενικά ασήμαντο άνθρωπο, να έχει μεγαλύτερη αξία από τον πιο ταλαντούχο, στον οποίο λείπει η αυτοεκτίμηση. Θέλουμε λοιπόν να έχουμε σεβασμό σε εμάς, σεβασμό στους γύρω μας, να γνωρίζουμε τα όρια τα δικά μας και των υπολοίπων και να σεβόμαστε κάποιους κανόνες, χωρίς ταυτόχρονα να χάνουμε ίχνος από την αυθεντικότητά μας.
4. Κάθε μέρα λίγο περισσότερο
Άσε την αναβλητικότητα και την αναποφασιστικότητα στην άκρη, αφού αυτές οι δύο, να ξέρεις είναι οι «κλέφτες» της αυθεντικότητας κι άρα της ευτυχίας σου. Άλλωστε, σε κάθε τους αρχή, παντού στον κόσμο, όλοι οι άνθρωποι, ακόμη και οι πιο πετυχημένοι, είχαν φόβο, πολύ φόβο. Ωστόσο, αυτός ο φόβος δε στάθηκε εμπόδιο στο να αναλάβουν δράση. Κάθε μέρα λοιπόν μπορούμε να κάνουμε και ένα πραγματάκι λίγο περισσότερο, ώστε να νιώθουμε πιο κοντά στον πυρήνα μας και τον αυθεντικό μας εαυτό. Ας τολμήσουμε να κάνουμε κάτι που ονειρευόμαστε, ακόμη κι αν έχουμε την ψευδαίσθηση ότι δεν πρέπει. Ας τολμήσουμε να μιλήσουμε ειλικρινά σε κάποιον, ακόμη κι αν δεν του αρέσει η αλήθεια μας. Ας τολμήσουμε να αντιδράσουμε με βάση της αξίες μας, ακόμη κι αν ξαφνιαστούν οι άλλοι. Όσο προσθέτουμε κάτι λίγο -αλλά σταθερό- στη φαρέτρα της αυθεντικότητάς μας, τόσο θα ελαχιστοποιείται ο φόβος, αλλά και η ανησυχία της απόρριψης από τους άλλους.
Γιατί να μην επιλέξουμε επομένως αυτόν τον δρόμο; Γιατί να μην απολαύσουμε τη χαρά και την ευγνωμοσύνη που μας χαρίζει το βίωμα της αυθεντικότητας; Γιατί να μην επιλέξουμε να εξοικονομήσουμε ενέργεια από τη διαδικασία της προσποίησης και της απομίμησης; Δεν είναι κρίμα να μην αξιοποιούμε τις μοναδικές κι ιδιαίτερες ικανότητές μας και να μοχθούμε να οικειοποιηθούμε δεξιότητες οι οποίες δε μας ταιριάζουν; Άλλωστε, κάθε στιγμή που δοκιμάσαμε να παίξουμε κάποιο ρόλο, που μιμηθήκαμε κι υποδυθήκαμε αυτό που μας επιβλήθηκε, ήταν μια χαμένη για εμάς στιγμή.
Συντάκτης: Ειρήνη Μακρινού
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
