Ό,τι μπορεί να περιμένει λίγο καταλήγει να περιμένει αιώνια

Η ζωή ενός ανθρώπου χαρακτηρίζεται κυρίως από όλα όσα δεν περιμένει ότι θα συμβούν και ξαφνικά συμβαίνουν, από όλα αυτά που θέλει να έρθουν και δεν έρχονται αλλά χάνει πολύτιμο χρόνο περιμένοντάς τα κι από όλα αυτά που δε θέλει να έρθουν αλλά τελικά έρχονται. Όλες αυτές οι ανατροπές, τα μικρά και τα μεγάλα εκτός σχεδίου, που όταν έρχονται νιώθεις ότι δεν μπορείς να τα διαχειριστείς είναι τελικά αυτά που τα ξεπερνάς κι εν τέλει σου δίνουν πολύ περισσότερη δύναμη από όση μπορούσες να φανταστείς ότι διέθετες.

Έχεις συνηθίσει να βάζεις τη ζωή σου σε αναμονή. Όταν ήσουν παιδί, περίμενες να έρθει η Παρασκευή για να μην έχεις διάβασμα. Σε διάφορες άλλες φάσεις της ζωής σου περίμενες το καλοκαίρι για να ξεκουραστείς από τη δουλειά σου, περίμενες να βρεις μια θέση εργασίας, περίμενες τον μεγάλο έρωτα, τη γαλήνη, την περιπέτεια που πάντα ονειρευόσουν κι έτσι έμεινες μια ζωή στην αναμονή.

Ζωή σε παύση και μυαλό σε εγρήγορση. Θα βιαστείς να πεις τώρα ότι δεν ισχύει. Εσύ δεν περιμένεις ποτέ, ό,τι θέλεις το διεκδικείς και προσπαθείς για να πετύχεις τους στόχους της ζωής σου αλλά βαθιά μέσα σου ξέρεις ότι είναι αλήθεια. Αν μια λέξη μπορούσε να χαρακτηρίσει τις ζωές όλων των ανθρώπων στη γη, θα ήταν αυτή∙ η αναμονή.

Περνάμε τις μέρες μας περιμένοντας την «καλύτερη» μέρα, χάνουμε τις στιγμές μας περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να κάνουμε αυτό που θέλουμε. Ξοδεύουμε τον χρόνο μας θεωρώντας ότι δε θα τελειώσει μέχρι να τελειώσουμε όλα όσα έχουμε σκοπό να κάνουμε στη ζωή μας και κάπου εκεί χάνουμε το παιχνίδι, πέφτοντας στην παγίδα που οι ίδιοι στήσαμε. Δεν είναι κακό να έχεις υπομονή μέχρι να πετύχεις όσα έχεις βάλει στο μυαλό σου, κακό είναι να βαπτίζεις τη στασιμότητα υπομονή για να καλύψεις την αδράνειά σου. Συνηθίσαμε να περιμένουμε να συμβούν όλα δια μαγείας, συνηθίσαμε να κρατάμε τη ζωή μας σε μια στασιμότητα μέχρι να βρεθεί εκείνο το υποτιθέμενο σημάδι που θα μας δείξει ότι τώρα είναι η ώρα για να δράσουμε. Η συνήθεια αυτή που έχει παγιωθεί μέσα μας κι είναι τόσο δύσκολο να τη ξεριζώσουμε, έχει μεταφραστεί σε υπομονή -συχνά γαϊδουρινή- για να δείξει πόσο γαϊδούρια είμαστε που καθόμαστε έτσι.

Ψυχοφθόρα η αναμονή ακόμα κι αν επιθυμείς να τη βαπτίσεις υπομονή προσπαθώντας έτσι να καλύψεις όλα εκείνα που ανέχτηκες στην προσμονή της επιτυχίας των στόχων σου.  Το λέει κι η Έλενα βρε παιδιά, «στην αναμονή σου κανένας επιζών».  Σκέψου, λοιπόν, ότι εσύ δε θα άντεχες κάποιος να σ’ έχει μόνιμα στο «περίμενε», θα σηκωνόσουν και θα έφευγες- ελπίζουμε κι ευχόμαστε όλοι μας- μόλις θα έβλεπες ή θα άκουγες το «Κάνε λίγο υπομονή. Όλα θα γίνουν, θέλω απλώς λίγο χρόνο.» Θα σκεφτόσουν – και θα ήταν κι αλήθεια- ότι ο άνθρωπος που θέλει, μπορεί! Δεν έχει σημασία πόσα θα έχει στο νου του, πόσους στόχους θα έχει in progress γιατί δε θα αφήνει τίποτα που να τον νοιάζει στην αναμονή.

Είναι στον άνθρωπο, θα μου πεις, άλλοι τα αφήνουν όλα σε κατάσταση αναμονής και περιμένουν τον από μηχανής θεό να τους βρει τη λύση κι άλλοι αναλαμβάνουν δράση και δεν αφήνουν τίποτα να περιμένει. Μπορεί να έχεις δίκιο κι αφού θα έχεις δίκιο, να έχεις και δράση και θέληση. Μην αφήνεις τον χρόνο να περνάει σκορπώντας αναμονές και «λίγη υπομονή ακόμα» γιατί ποτέ δε θα είναι για λίγο. Ό,τι μπορεί να περιμένει λίγο, καταλήγει να περιμένει αιώνια. Είναι κρίμα κι άδικο να βάλεις τη ζωή σου στον πάγο!