Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info @ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Μια ερωτευμένη
Χάραξε. Όλα είναι τόσο ήσυχα κι έτσι βρίσκει χώρο η απουσία σου να ακούγεται περισσότερο Μέσα μου φωνάζει ένα «σε θέλω εδώ και τώρα». Μα οι εξωτερικές φωνές σιωπούν γιατί δεν πρέπει να ακουστούν. Τουλάχιστον όχι τώρα. Ποιος είσαι εσύ που ελέγχεις τι θέλω να πω και να νιώσω;
Δεν ξέρω αν έχω το δικαίωμα να σε αποκαλώ «μου», αν είσαι όντως δικός μου, αν συμβαδίζω με τις προθέσεις που επιθυμείς, αν η κτητική αντωνυμία ταιριάζει στις περιστάσεις, αν η μοίρα μαζί με τις επιλογές μας, μάς επιτρέπουν κάτι τέτοιο. Μα επίτρεψέ μου ως αυτή την οντότητα που είμαι τώρα, να μην μπορώ ή να μη θέλω να μη σε αποκαλώ «μου».
Ο ήρωάς «μου», αυτός που μιλάω στα πιο πολλά έργα μου, εσύ που ενώ δεν είμαστε μαζί δεν μπορώ να φανταστώ μια μέρα μου χωρίς να μάθω νέα σου, χωρίς να σε ακούσω και χωρίς να μου πεις την καλημέρα σου και την καληνύχτα σου. Αυτή η καληνύχτα- μα πόσο σημαντική! Σου είχα πει από την αρχή ότι δεν αφήνεις ποτέ αυτόν που αγαπάς χωρίς καληνύχτα κι από τότε δεν την έχω στερηθεί.
Είναι μαγικός ο τρόπος που έρχεσαι κοντά με κάποιον άνθρωπο χωρίς καν να πεις πολλά. Μιλάς, ανοίγεις τις πόρτες που υπήρχαν κλειστές, κάνεις κατάθεση ψυχής μια νύχτα του Αυγούστου στα μέρη που συχνάζει κι ύστερα αποτελεί το πιο ιερό κομμάτι σου. Αυτό το χαμόγελο, αυτό το ενδιαφέρον και κυρίως οι στιγμές, όλα αυτά είναι ο άνθρωπός «σου».
Για τον έρωτα τολμάς πολλά, αρκεί να έρθει στιγμή που θα σου το επιτρέψει. Δεν ξέρω πώς έφτασα πάλι να πέσω στα δίχτυα του, μα έπεσα. Μακάρι αυτή τη φορά να βγει κάτι καλό. Και ποιος ξέρει, όποιος μπορεί να περιμένει ίσως πάρει κάτι καλό ως αντάλλαγμα. Τουλάχιστον αυτό θέλω να ελπίζω για την ώρα. Κι ίσως ο έρωτας να έχει ανάγκη από ήρωες. ίσως να τρέφεται από αυτούς και να ζει μέσα τους. Να είναι οι ήρωες ο λόγος που υπάρχει, που θεριεύει. Κι ο καθένας είναι σχεδόν βέβαιο πως τον πλάθει με μια μορφή μοναδικά δική του. Σε όλους μας κάτι λείπει, άλλωστε και πάντα θα λείπει. Κάποιοι μπορούμε να το φωνάξουμε, κάποιοι όχι ακόμα. Μα όλα όσα δε λείπουν έρχονται και δίνουν το κίνητρο να έρθουμε οι άνθρωποι κοντά. Καμιά φορά, τόσο κοντά, που δε ξεχωρίζουν οι ανάσες.
