Έκανες τέχνη τη φυγή. Από όλα τα πράγματα που ξέρεις να κάνεις, το να φεύγεις είναι αυτό που κάνεις πιο καλά. Έμαθες να φεύγεις νωρίς· πολύ νωρίς όταν ακόμα τα αισθήματα είναι στα σπάργανά τους. Έμαθες να φεύγεις και αργά, όταν τα πράγματα έχουν σοβαρέψει και τα αισθήματα δεν εκδηλώνονται πλέον με αθώα χαμόγελα, αλλά με όνειρα και σχέδια για το μέλλον. Ξεγελάς τους πάντες προσποιούμενος ότι βλέπεις όλο ευθεία τη διαδρομή που απλώνεται μπροστά σας, αλλά στην πραγματικότητα κανένας δεν προσέχει τις κλεφτές ματιές που ρίχνεις στις λωρίδες εξόδου διαφυγής. Και πριν καλά καλά το καταλάβουν, σε μια στροφή του δρόμου, εσύ θα έχεις εξαφανιστεί.
Έχεις πείσει τον εαυτό σου ότι αυτό που σε τρομάζει και σε ωθεί στη φυγή κάθε φορά που ένα άτομο αρχίζει να εκδηλώνει ενδιαφέρον για σένα ή κάθε φορά που μια σχέση σου δείχνει να σοβαρεύει είναι ο φόβος της δέσμευσης. Είσαι πεπεισμένος ότι αυτό που φοβάσαι είναι η απώλεια της ελευθερίας σου. Η ανάληψη υποχρεώσεων και το να νιώθεις υπόλογος για τις πράξεις σου απέναντι σε κάποιο άλλο άτομο. Κι όμως, αυτές οι δικαιολογίες, στις πλείστες των περιπτώσεων, είναι η κορυφή του παγόβουνου. Είναι ένας μανδύας κάλυψης των πιο κρυφών σου φόβων. Γιατί κάτω από το απόλυτο αίσθημα ελευθερίας και αυτοπεποίθησης που προβάλεις προς τα έξω, κρύβεται ένα μικρό παιδί που φοβάται την εγκατάλειψη. Ένα παιδί που φοβάται να συνδεθεί γιατί ξέρει ότι η αποσύνδεση είναι οδυνηρό πράγμα. Την έχει βιώσει με κάποιο τρόπο, σε κάποια της μορφή στο παρελθόν και έμαθε να τη μυρίζεται στον αέρα και να την αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι. Αφήνεις γιατί τρομάζεις ακόμα και στην πιθανότητα να σε αφήσουν. Γι’ αυτό άσε τις δικαιολογίες και κοιτάξου στον καθρέφτη. Κι εκεί θα δεις συμπεριφορές με τις οποίες εσύ ο ίδιος σαμποτάρεις και βάζεις τέλος σε ό,τι κι αν αρχίσεις. Ίσως ακόμα πριν καν το αρχίσεις.
Ο καθρέφτης σου δείχνει ότι ποτέ δεν είσαι ξεκάθαρος για τις προθέσεις σου απέναντι σε ένα άτομο που σε ενδιαφέρει. Το πλησιάζεις διστακτικά, δείχνοντας κάποιο ασαφές ενδιαφέρον, το οποίο μόνο σύγχυση προκαλεί. Είναι ρομαντικό το ενδιαφέρον; Είναι φιλικό; Κάτι αιωρείται στον αέρα, αλλά τι είναι; Κι όταν πλέον οι συνθήκες το φέρουν και συζητήσετε το ζήτημα, γιατί το άλλο άτομο χρειάζεται μια ξεκάθαρη απάντηση από σένα σε σχέση με τις προθέσεις σου, αρχίζεις να τοποθετείς με επιδέξιο τρόπο μικρές μπάρες δυναμίτη στα θεμέλια της σχέσης που βλέπεις στον ορίζοντα. «Δεν είμαι εγώ για σένα», «δεν είμαι εγώ για σχέσεις», «δε νομίζω ότι θα αυτό θα λειτουργήσει»… Εάν καταφέρεις και πείσεις το άτομο, έχει καλώς. Αν όμως παρά τις προειδοποιήσεις σου το άλλο άτομο επιμένει ότι θα μπορούσατε να δοκιμάσετε, πιθανότατα θα συμφωνήσεις. Και εκεί θα περάσεις στη δεύτερη φάση του σαμποτάζ.
Σε αυτή τη δεύτερη φάση, συνήθως ενεργείς με δύο τρόπους. Ο πρώτος τρόπος είναι η άμυνα. Καθώς είσαι πεπεισμένος ότι κάποια στιγμή θα βιώσεις την εγκατάλειψη από τον σύντροφό σου, «αποφασίζεις» να κρατήσεις αποστάσεις. Όσο λιγότερο συνδεθείς, τόσο πιο εύκολη θα είναι η αποσύνδεση που τόσο φοβάσαι. Δεν αφήνεις τον εαυτό σου να σχετιστεί πραγματικά με και κρατάς απόσταση. Κυρίως συναισθηματική. Δεν ανοίγεσαι, δεν εμπιστεύεσαι, κοινώς δεν αφήνεσαι. Η χαμηλή αυτοεκτίμησή σου δεν σου επιτρέπει να αφήσεις ούτε τον σύντροφό σου να πλησιάσει. Για χρόνια έχεις πείσει τον εαυτό σου ότι δεν είσαι αρκετά καλός και ότι δεν αξίζεις να αγαπηθείς. Ενδόμυχα και υποσυνείδητα ανησυχείς ότι αν ο σύντροφός σου γνωρίσει ποιος πραγματικά είσαι, θα απογοητευτεί και θα σε εγκαταλείψει. Βλέπεις κάθε του προσπάθεια να σε πλησιάσει ως απειλή να γνωρίσει τον πραγματικό εαυτό σου που εσύ ο ίδιος δεν αποδέχτηκες ποτέ. Γι’ αυτό ποτέ δεν έχεις παράπονα, ποτέ δεν έχεις ανάγκες, γιατί το να εκφράζεις τα παράπονά σου και να ζητάς κάτι που έχεις ανάγκη είναι για εσένα ένδειξη αδυναμίας. Και εσύ δεν έχεις αδυναμίες. Γιατί κανείς δε θέλει να ζει με ένα αδύναμο άτομο. Έχεις τραβήξεις μια γραμμή ανάμεσά σας και όταν αυτή παραβιαστεί από τον σύντροφό σου, ο οποίος πλησιάζει επικίνδυνα, «χρειάζεσαι χώρο». Και φεύγεις πριν σε εγκαταλείψουν.
Ο δεύτερος τρόπος ενέργειάς σου στη σχέση, είναι και αυτός αμυντικός, αλλά είναι της μορφής «η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση». Προκειμένου να μην εγκαταλειφθείς, προσπαθείς να αποκτήσεις τον πλήρη έλεγχο της σχέσης. Στα μάτια σου, ο σύντροφός σου δεν είναι σύντροφος, αλλά ένας ακόμη άνθρωπος που μόλις γυρίσεις το βλέμμα από την άλλη θα σε προδώσει. Αμφιβάλεις για το αν σε αγαπά πραγματικά. Αμφισβητείς τα κίνητρά του. Για εσένα κανένας δεν είναι άξιος εμπιστοσύνης. Γίνεσαι καχύποπτος, επικριτικός και επιθετικός γιατί πίσω από κάθε ενέργειά βλέπεις μια πλεκτάνη που οδηγεί στο ίδιο αποτέλεσμα. Στην εγκατάλειψή σου. Σε ενοχλούν οι λέξεις που χρησιμοποιεί, ο τόνος της φωνής του, το ύφος. Σε ενοχλεί αν επέστρεψε αργά αλλά γίνεσαι καχύποπτος αν επέστρεψε νωρίς. Κι ενώ είναι θέμα χρόνου να οδηγήσεις τον σύντροφό σου πρώτο στην έξοδο, θα φύγεις πρώτος εσύ. Νιώθοντας συνεχώς ανασφαλής, προσάπτεις ένα σωρό λάθη και παραλείψεις στον σύντροφό σου και φεύγεις πριν υλοποιήσει το «σατανικό» του σχέδιο να σε εγκαταλείψει.
Και κάπως έτσι περνούν τα χρόνια και μαζί τους χάνονται άνθρωποι που σε αγάπησαν ή θα μπορούσαν να σε αγαπήσουν πραγματικά. Χάνεις ευκαιρίες στον βωμό της ελευθερίας σου. Αν όλο αυτό σε έχει κουράσει, μάθε ότι μόνο αν αγαπήσεις εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου θα είσαι έτοιμος να τον αφήσεις στην αγκαλιά κάποιου άλλου. Μόνο αν αποδεχτείς ότι αυτό που είσαι αξίζει να αγαπηθεί και ότι κάποιος αναζητά αυτό ακριβώς που είσαι, θα μπορέσεις να λειτουργήσεις σε μια σχέση. Μόνο αν κατανοήσεις ότι αυτό που φοβάσαι δεν είναι τη δέσμευση αλλά την αποδέσμευση θα καταφέρεις να δεσμευτείς και να το απολαύσεις.
Συντάκτης: Γιώργος Μαυρογιάννης
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
