«Δε χαίρεται με τη χαρά μου»: Γιατί έχει καμιά υποχρέωση;

Αν τα πάντα σε αυτή την ζωή είναι θέμα αντίληψης, το ίδιο και η ευτυχία. Ανεξήγητο μεν αλλά αληθινό είναι το ότι πολλοί άνθρωποι θα εκφράσουν με δυσκολία, ίσως και λίγο δισταγμό, το ότι είναι πραγματικά ευτυχισμένοι. Λες κι είναι συνώνυμο βλασφημίας το να παραδεχθούμε  στον εαυτό μας μια ευτυχισμένη στιγμή. Μήπως το ακούσουν οι γύρω μας και αναρωτηθούν γιατί. Μην τυχόν και ξεχωρίσουμε μέσα σε ένα πλήθος πραγματικά θλιμμένων προσώπων ή και φαινομενικά θλιμμένων προσώπων.

Τα «σε καλό να μας βγει» ή «μη μας ματιάσουν και το χάσουμε» είναι φράσεις οι οποίες αν το καλοσκεφτούμε δεν είναι καθόλου τυχαίες. Αντιπροσωπεύουν τον αρχικό φόβο του να φανεί στα πρόσωπά μας το λαμπερό χαμόγελο. Κι είναι αυτός ο αρχικός φόβος που μπορεί κάλλιστα να μετατραπεί σε φοβία. Μια φοβία που θα αρχίσει σιγά-σιγά να βάζει φρένο σε οποιαδήποτε ευτυχισμένη έκλαμψη της προσωπικής ή της επαγγελματικής μας πορείας, αν το επιτρέψουμε. Λες και πρέπει ξαφνικά να «λογοδοτήσεις» για το χαμογελαστό σου πρόσωπο παρ’ όλο που η καθημερινότητά σου είναι δύσκολη όπως και όλων των άλλων γύρω σου.

Αν ψάχνεις για τις αιτίες δε θα χρειαστεί να πας και πολύ μακριά. Γιατί η ευτυχία σου, η ευτυχία μου, αλλά και πολλών άλλων να εξαρτάται από το αν θα γίνει κατανοητή κι αποδεκτή από τον περίγυρο; Και μάλιστα όταν δε βλάπτει ή δεν εκθέτει με κανέναν τρόπο τους άλλους. Σύμφωνοι, οι καιροί που διανύουμε δεν είναι οι καλύτεροι από άποψη ψυχολογίας, αλλά το να είσαι ευδιάθετος δεν κοστίζει κάτι στην τελική. Είναι, θα λέγαμε, θέμα νοοτροπίας, προσωπικότητας κι όχι μόνο.

Είναι καθαρά θέμα αντίληψης η ευτυχία- μην το ψάχνεις πολύ. Μπορεί για εσένα να είναι μια στιγμή με τον παιδί σου ή με τον άνθρωπό σου. Μπορεί για κάποιον άλλον να είναι ένα τηλεφώνημα που δεν περίμενε. Ίσως γι’ άλλους να είναι ένα πεντάλεπτο κουβέντας με έναν φίλο. Η συνειδητότητα που έχει ο κάθε ένας από εμάς, είναι το κλειδάκι. Αν δηλαδή περνάμε στη λίστα με τα δεδομένα της ζωής όσα ζούμε, δε θα αντιλαμβανόμαστε πότε και πόσο ευτυχισμένοι νιώσαμε.

Και πάμε τώρα στο κομμάτι του αν εν τέλει τη βγάζουμε από μέσα μας εκθέτοντάς τη σε κοινή θέα. Μια λανθασμένη ιδέα που έχουμε είναι πως οι γύρω μας δε χαίρονται πραγματικά κι αληθινά με τη δική μας ευτυχία. Κλάμα κι οδυρμός «γιατί να μη χαίρεται ο διπλανός μας με τα δικά μας ευχάριστα νέα». Οι εξαιρέσεις βέβαια είναι η μειοψηφία κι ευτυχώς υπάρχουν. Σκάνε λοιπόν καλά νέα και δεν το χάρηκαν όλοι όσο εσύ. Έκανες το δικό σου επαγγελματικό μεγάλο βήμα και δεν είχες στο πλάι σου όσους θα ήθελες. Ερωτεύτηκες και δε μοιράστηκες τη χαρά σου στον βαθμό που θα ήθελες να γίνει. Και μπορεί να πληγώθηκες και να αναρωτήθηκες γιατί· αλλά γιατί;

Δεν είναι υποχρέωση κανενός να μοιράζεται απόλυτα το αίσθημα της ευτυχίας μαζί σου κάθε φορά που εσύ το βιώνεις. Το θέμα στην ευτυχία δεν είναι να έχουμε δεκανίκια, ούτε φανς. Θέλεις να τσιρίξεις από χαρά και δεν το κάνεις. Σε ρωτάνε «πώς είσαι σήμερα;» και θέλεις να απαντήσεις «Τέλεια!» αλλά κολλάς έχοντας στο μυαλό σου τις επόμενες αδιάκριτες ερωτήσεις που θα σε φέρουν στη θέση να εξηγηθείς. Κι αν ο περίγυρός σου αδυνατεί να αντιληφθεί την ανάγκη σου να εκφράζεις την όποια ευτυχία σου κοιτώντας σε παράξενα, γιατί να βάζεις φρένο σε αυτή;

Αν για παράδειγμα βγεις μια βόλτα και σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής είσαι χαμογελαστός κι ευδιάθετος θα δεις περισσότερα βλέμματα καρφωμένα πάνω σου παρά αν είσαι κατσούφης κι αδιάφορος. Ένα ευτυχισμένο πρόσωπο τραβάει πάντα τα βλέμματα του κόσμου. Η υπερανάλυση των γιατί να είναι και να δείχνει κάποιος ευτυχισμένος είναι αυτό που κουράζει. Και πολλές φορές κάνει πολλούς να νιώθουν μέχρι κι ενοχές για τη δική τους ευτυχία. Κι ίσως να καταλήξουν να την καταπίνουν ή να μην την εκφράζουν.

Η αυτογνωσία είναι αυτό που πρέπει να καλλιεργηθεί για να μη νιώθουμε στην τελική πως «χρωστάμε στους άλλους» κάθε φορά που θα χαρούμε και θα το δείξουμε απερίφραστα. Το μυστικό τελικά είναι διττό σε νόημα. Από τη μια δεν πρέπει να χάνουμε τις στιγμές της ευτυχίας μέσα στην ημέρα μας θεωρώντας τις δεδομένες- ακόμη κι αν μιλάμε για κάτι μικρά κι απλά πράγματα. Από την άλλη δεν πρέπει να την «κλειδώνουμε» από φόβο του μη μας τη ματιάσουν ή του τι θα πει ο κόσμος.

Αν ήταν κάθε φορά που νιώθαμε καλά με οτιδήποτε να κυκλοφορούμε με ταμπέλα «Χαμογελώ γιατί…» θα μας είχαν τελειώσει τα χαρτόνια. Κι οι λόγοι επίσης.

Αφιερωμένο στην ευτυχία που ψάχνει να βρει τη δική της πόρτα εξόδου.