Χωρίς τα όνειρα δε θα υπήρχε και κίνητρο για ζωή και το κίνητρο για ζωή χωρίς όνειρα θα ήταν απλώς αδιάφορο. Είναι σαν την κινητήριο δύναμη που σου δίνει το boost να κυνηγήσεις ο,τι πραγματικά σε κάνει ευτυχισμένο, σαν τον προσωπικό σου προπονητή που σου λέει πως με ακόμη λίγη προσπάθεια μπορείς να τα καταφέρεις.
Τα όνειρα δε ρωτάνε την ηλικία σου, τις προτιμήσεις σου, την καταγωγή σου. Μας βάζουν όλους να χορέψουμε τον ίδιο χορό και η εκκίνηση για να τα πετύχεις είναι ακριβώς εκεί, πίσω από την άσπρη γραμμή που σε περιμένει φρεσκοβαμμένη να τρέξεις από 100αρι μέχρι και μαραθώνιο- ανάλογα το πού θες εσύ να φτάσεις. Αλήθεια, αναρωτήθηκες ποτέ πού θες να φτάσεις;
Πράξη πρώτη: Ο άλλος «εγώ»
Αν δεν υπήρχαν εμπόδια θα ήταν όλα εύκολα. Μα αν ήταν όλα εύκολα, ποια θα ήταν η προσωπική ευχαρίστηση του να παλέψεις για κάτι, να κοπιάσεις, να διακρίνεις το σπουδαίο από το κοινό. Ανάμεσα στα όνειρα και στην πραγματοποίησή τους υπάρχει συνήθως το μεγαλύτερο εμπόδιο απ’ όλα. Ο ίδιος μας ο εαυτός. Αυτός είναι που βρίσκει προφάσεις, που δημιουργεί προβλήματα, που το τόσο δα το κάνει άλλο τόσο. Θα τον καταλάβεις από μακριά· φοράει το πρόσωπο της αναβλητικότητας και μοιάζει συνεχώς κουρασμένος, χωρίς να κάνει απολύτως τίποτα. Σε κάνει να πιστεύεις πως δεν υπάρχει άλλος χρόνος για σένα, πως το σίγουρο των έξι και πενήντα σού είναι υπέρ αρκετό και η δικαιολογία είναι το αγαπημένο του χόμπι. Γεμίζει τις λέξεις με λόγια του αέρα, ενώ στην ουσία γνωρίζει καλά πως κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του και βάζει και σένα στο ίδιο τριπάκι. Έχει μια απάντηση σε όλα και ρίχνει ευθύνες πιστεύοντας βαθιά ότι οι επιλογές της ζωής του επηρεάστηκαν από τους άλλους κι όχι από τις δικές του αποφάσεις.
Πράξη δεύτερη: Ελεύθερη πτώση
Τα όνειρα δεν έρχονται σε αντίθεση με την πραγματικότητά μας, δεν τολμούν συχνά να την πολυαγγίξουν. Σε αντίθεση έρχονται με την πραγματικότητα των υπολοίπων. Λενκ πως όταν κάποιος γελάσει με τα όνειρά σου, δείχνει αμηχανία, πως ίσως φοβάται ενδόμυχα ότι θα τα πετύχεις. Όταν πάρεις απόφαση και καταλάβεις πως αν θες κάτι όλα είναι εφικτά, τότε μπορείς να προσπεράσεις με χαμόγελο ό,τι αναπάντεχο προκύψει στη ζωή σου, μαζί με κάθε κριτική. O ενθουσιασμός σου -πολλές φορές- ίσως καταλήξει να μοιάζει με ελεύθερη πτώση σαν του Ικάρου, εκείνου που έλιωναν τα κέρινα φτερά του όσο πλησίαζε τον ήλιο. Μα αν δεν πέσεις τι αξία θα έχει το να σηκωθείς; Άλλωστε, το διάστημα από την πτώση μέχρι το αποτέλεσμά της συμπεριλαμβάνει το αίσθημα της άφεσης. Κι αυτό είναι ελευθερία. Κι εδώ που τα λέμε και να μην τα καταφέρεις, δεν ανεβαίνεις στην κορυφή του βουνού για να μείνεις εκεί, ανεβαίνεις για να δεις τον κόσμο και να επαναλάβεις τη διαδικασία. Και για να γίνει αυτό, θα κατέβεις κιόλας.
Πράξη τρίτη: Με κλειστά μάτια
Ο ρόλος που έχουμε στη ζωή μας μπορεί να είναι είτε κομπαρσιλίκι είτε πρωταγωνιστικός- μπορεί να εμφανίζεται ο χαρακτήρας απλώς σε μια σκηνή, αλλά αυτή η σκηνή να είναι καθοριστικής σημασίας στην εξέλιξη του έργου. Το θέμα, όμως, τελικά, είναι να παίζεις. Η ζωή είναι τόσο μικρή για να τη βλέπεις από μακριά, να περνάει από μπροστά σου και να μην έχεις το θάρρος να την αγγίξεις. Κάνε αυτή τη χάρη στον εαυτό σου και ξεκόλλα από την αίσθηση της ασφάλειας. Μη βλέπεις τα θέλω σου ανταγωνιστικά, γιατί έτσι θα αισθάνεσαι ευάλωτος ακολουθώντας τα. Να στέκεσαι πλάι τους και να τα συμπονάς ακόμη κι αν καμιά φορά σου φαίνονται άπιαστα. Να εμπιστεύεσαι όσα θέλεις να κάνεις με τα μάτια κλειστά κι ίσως τότε να σου είναι παιχνιδάκι να τα έχεις. Δε θα βλέπεις, μα θα νιώθεις. Κι αυτό αρκεί.
P.s. Το «τολμώ» είναι μια μικρή επανάσταση.
Συντάκτης: Κατερίνα Κύρκου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
