«Τρέχω πίσω σου μα δεν μπορώ να σε προλάβω»

Κι ενώ θα έλεγε κανείς ότι η εξέλιξη σε κάθε της μορφή βρίσκεται παντού, πολλοί από εμάς την αποφεύγουμε όπως ο διάολος το λιβάνι! Δεν είναι καθόλου απλό να αποδεχθείς την αλλαγή ή και ακόμα να κυνηγήσεις από μόνος σου την εξέλιξη του εαυτού σου μιας κι αυτό φέρει πολύ συχνά επιπτώσεις.

Ο Όσκαρ Ουάιλντ κάποτε μίλησε για την εξέλιξη του εαυτού μας ως αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής τονίζοντας ότι αυτό θα έπρεπε να είναι κι ο σκοπός της. Είπε, ότι στόχος μας θα πρέπει να είναι να αυτοβελτιωνόμαστε χωρίς να περιμένουμε από κανέναν να το κάνει για εμάς και να έχουμε τη δύναμη, θέληση και διάθεση να δούμε τον εαυτό μας να αλλάζει και να αναπτύσσεται, όσο επώδυνο κι αν είναι αυτό. Θεωρητικά δεν έχει άδικο ο σπουδαίος αυτός ποιητής, διότι η εξέλιξη κι βελτίωσή μας επιφέρει πάντα την αλλαγή, κι αλλαγή επιφέρει με τη σειρά της πάντα το ξεκαθάρισμα πολλών κομματιών της ζωής μας.

Ένα από αυτά τα κομμάτια που επηρεάζεται από την προσωπική μας εξέλιξη είναι σίγουρα κι αυτό του έρωτα. Καταρχάς ο έρωτας κι οι σχέσεις εξελίσσονται κι αυτά από μόνα τους μέσα στο χρόνο. Αυτό που αποκαλούμε σχέση, αγάπη κι έρωτας στο τώρα είναι μεταγενέστερες εκδόσεις του τότε, με ή χωρίς ψεγάδια. Και με την ίδια λογική, εμείς οι ίδιοι ως άνθρωποι δεν έχουμε καμία σχέση με το πώς ήμασταν πριν από κάποια χρόνια με το πώς ήμαστε τώρα. Χωρίς να το καταλαβαίνουμε -θέλοντας και μη- εξελισσόμαστε, άλλοι πολύ κι άλλοι λίγο, άλλοι γρήγορα κι άλλοι πιο αργά και σιγά σιγά διαφοροποιείται ο τρόπος με τον οποίο βλέπουμε τον κόσμο, τον εαυτό μας και τις σχέσεις μας με του άλλους ανθρώπους.

Κάπου μέσα στην αλλαγή λοιπόν υπάρχουν και περιπτώσεις όπου η προσωπική εξέλιξη έρχεται όντας σε μια ερωτική σχέση. Πέραν του ότι είναι πολύ όμορφο καθώς βρίσκεσαι σε σχέση να καταφέρνεις να εξελίσσεσαι πλάι στο ταίρι σου, μαζί με το ταίρι σου, είναι πραγματικά πολύ σημαντικό να υπάρχει μια σχεδόν κοινή ανοδική πορεία που βοηθά τον κάθε ένα ξεχωριστά να προοδεύσει, αλλά και τους δύο μαζί με αποτέλεσμα να προοδεύει κι η σχέση. Τι κάνουμε εντούτοις όταν μόνο ο ένας από τους δύο συντρόφους πετυχαίνει την εξέλιξη αυτή; Πώς προχωράμε άραγε όταν ο ένας εξελίσσεται, αναβαθμίζεται και προχωρά για να γίνει η καλύτερη εκδοχή του εαυτού του κι ο άλλος μένει απλώς στάσιμος και δεν επιδιώκει καμιά αλλαγή;

Κατά βάση, στην περίπτωση που συμβεί αυτό ανάμεσα στο ζευγάρι, αυτόματα δημιουργείται χάσμα που εν πρώτης μπορεί να μη μοιάζει και τόσο τραγικό και μπορεί να μην επηρεάζει τόσο εσένα και τον σύντροφό σου. Στην πορεία όμως ο σύντροφος που εξελίσσεται αρχίζει να αλλάζει δειλά δειλά και να αναγνωρίζει ότι είναι ο μόνος που μεταβαίνει σε καινούργιες φάσεις στη ζωή του, πράγμα που έρχεται κόντρα με τη σχέση του. Όσο κι αν θέλει να πάρει μαζί του τον σύντροφό του σ’ αυτό το αλλοπρόσαλλο αλλά ταυτόχρονα πανέμορφο ταξίδι εξέλιξης, το ταίρι του δεν είναι σε θέση να ακολουθήσει. Κι εκεί είναι που έρχεται η σκληρή συνειδητοποίηση πως ίσως ο χωρισμός είναι κοντά.

Κι η αλήθεια είναι ότι η πρώτη απόκριση στη στασιμότητα όταν εμείς αλλάζουμε είναι ο θυμός και η απόρριψη. Άρα ο χωρισμός είναι μια σκέψη που έρχεται ως αποτέλεσμά τους. Ωστόσο, αν σου δώσω ακόμα λίγο χρόνο ίσως και να άλλαζες την απάντησή σου γιατί θα έρθει το συναίσθημα μαζί με την καρδιά σου να εκδηλώσουν το ενδιαφέρον σου που φυσικά κι υπάρχει.

Ίσως τελικά, να εξαρτάται από πολλά το μέλλον μιας σχέσης σε τραμπάλα που η μια πλευρά ανεβαίνει κι άλλη κολλάει. Από τη μια, θα έλεγε κανείς ότι είναι πιο εύκολο να τα αφήσουμε όλα με την πρόφαση ότι έχουμε εμείς εξελιχθεί τόσο, που το ταίρι μας δε μας ταιριάζει πια και να φύγουμε από τη σχέση μας επειδή δε μας καλύπτει άλλο ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί. Είναι ίσως πιο εύκολο να πούμε ότι έχουμε αλλάξει και γι’ αυτό έχουν αλλάξει μαζί μας τα θέλω, οι επιθυμίες και τα στάνταρτς μας και δεν κουμπώνουν πια με εκείνα του συντρόφου μας. Από την άλλη όμως, αν η εξέλιξη είναι υπόθεση προσωπική καλό είναι να κατανοήσουμε πως μόνος του την ενεργοποιεί ο καθένας. Το μόνο που χρειάζεται για να συμβεί είναι ένα φιλικό προς τον ίδιο περιβάλλον. Άλλωστε ίσως ένα ταίρι που υπήρξε αυτό το περιβάλλον για εμάς και τη δική μας άνοδο, να είναι το ίδιο που τώρα χρειάζεται τη δική μας υπομονή και φροντίδα κι όχι την πίεση.

Κάνοντας ένα καλό ξεκαθάρισμα για το τι θέλουμε να πάρουμε μαζί μας στον δρόμο μας προς το ανέβασμα της τραμπάλας, μαζί με όλα όσα αφορούν τη ζωή μας, θα δούμε αν κι η σχέση που έχουμε τώρα είναι η δύναμή μας ή το έξτρα φορτίο στην ανηφόρα. Κι ίσως καμιά φορά να πρέπει να αποχωρίζονται οι άνθρωποι στο προσωπικό τους ταξίδι αυτογνωσίας κι ανόδου, όταν μαζί δεν καταφέρνουν να το κάνουν ο ένας για τον άλλο. Κι αν είναι ο έρωτας να έρθει ξανά, θα έρθει και στα ψηλά. Εκεί που του πρέπει έτσι κι αλλιώς. Απλώς κανείς δεν αμφισβήτησε ποτέ πως είναι ωραίο να έχεις παρέα στο ανέβασμα. Πολύ ωραίο.