Δεν είναι ψέμα, όλοι κάποτε αντιδράσαμε λάθος ή με δυσανάλογο τρόπο στο άκουσμα νέων που δε μας άρεσαν ιδιαίτερα ή σε μια κατάσταση η οποία, κατά την άποψή μας, δε θα έπρεπε να ακολουθήσει τον δρόμο που εν τέλει ακολούθησε. Παιδιάστικο; Ίσως. Αναμενόμενο; Εντελώς.
Επειδή είμαστε πολύ απασχολημένοι εκείνη τη στιγμή με το να αντιδράμε, δεν καταλαβαίνουμε ότι πολύ πιθανόν να μην έχει όμορφη έκβαση αυτή η εκπομπούλα με πρωταγωνιστές εμάς και τις εξυπνάδες μας, την οποία δημιουργήσαμε για μας και τη σχέση μας. Παρ’ όλα αυτά θα συνεχίσουμε να την προβάλλουμε μέχρι να πάρουμε Όσκαρ πρώτου αντιδραστικού ρόλου. Ο Νεύτωνας όμως μίλησε προ αιώνων κι όσο κι αν θέλουμε να αποδείξουμε ότι δεν ισχύει ο νόμος του περί δράσης κι αντίδρασης, δεν μπορούμε. Το μέγεθος της αντίδρασης δεν μπορούμε ποτέ να το υπολογίσουμε, όμως η αντίδραση δεν είναι κάτι που μπορούμε να αποφύγουμε. Είναι στη φύση μας θέλοντας και μη. Και μπορεί να ξεκινήσει από κάτι μικρό και να φτάσει σε κάτι τρομερά μη αναστρέψιμο.
Στις σχέσεις μας μπορούμε να κάνουμε έναν στόλο από λάθη απλώς και μόνο από αντίδραση. Αυτό που ξεχνάμε τη δεδομένη στιγμή, είναι ποιον πληγώνουμε. Όταν αντιδράμε τις περισσότερες φορές είναι επειδή φορτωθήκαμε πολύ κι αχρείαστο συναίσθημα το οποίο συνδυαστικά με την αδυναμία αυτοελέγχου και την ανωριμότητα που βγάζει κανείς όταν δεν παίρνει την προσοχή που νομίζει ότι δικαιούται, κάνουν το τέλειο κοκτέιλ. Κάτι έγινε που δε μας άρεσε; Κάτι έγινε που μας πλήγωσε; Σε κάθε περίπτωση όταν ξεσπάμε, δε σκεφτόμαστε το άτομο που είναι απέναντι. Είναι μια στιγμή εκτόνωσης- κι ας μην πάμε στις ακραίες μορφές της γιατί ίσως εκεί να μη χωράει κανενός είδους δικαιολογία.
Η αντίδραση δεν έχει να κάνει με το αν είμαστε εγωιστές σε καθημερινή βάση αλλά με το πόσο πληγωθήκαμε εκείνη τη μοιραία φορά που θα μας οδηγήσει στην έκρηξη. Κι η αντίδραση έχει την τάση να μη μας προειδοποιεί ότι εάν παρακινούμαστε από αυτή θα έχουμε χειρότερα ξεμπερδέματα. Πηγαίνοντάς το λοιπόν σε μονοπάτια που δεν ξεπερνούν τις κόκκινες γραμμές της αξιοπρέπειας και της αυτοδιάθεσης, παραμένει το ερώτημα γιατί να δικαιούσαι να αντιδράσεις επειδή αυτό που κάνεις είναι να αντιδράσεις. Δηλαδή γιατί μας είναι τόσο εύκολο, αν το δούμε σε δεύτερο πλάνο, να διώξουμε από πάνω μας την ευθύνη.
Ίσως να το ξαναναφέραμε σε αυτή τη στήλη, αλλά θα το ξαναπούμε και τώρα, «οι πληγωμένοι πληγώνουν» λίγο από άγνοια, πιο πολύ από αντίδραση, συχνά όμως άθελά τους. Φυσικά και δεν μπορούμε να αποποιηθούμε τις ευθύνες μας και να πούμε «έπρεπε να το καταλάβεις ότι κάτι δεν πήγαινε καλά». Ναι, θα έπρεπε το άτομο που έχουμε απέναντί μας να το καταλάβει, αλλά για τα όριά μας υπεύθυνοι είμαστε εμείς. Κι όπως άλλοι ήρθαν αντιμέτωποι χωρίς να το ζητήσουν με τη δική μας αντίδραση, έτσι κι εμείς θα αντιμετωπίσουμε την αντίδραση που δημιουργήσαμε. Γιατί πληγώνουμε για να ξεχάσουμε ότι πληγωθήκαμε.
Κρίμα είναι να τραβάμε κι άλλους στο λάκκο μαζί μας. Κρίμα είναι να περνάμε σαν με ένεση ο ένας στον άλλον τα άλυτα θέματά του. Η γενικοποίηση και το τσουβάλιασμα είναι αποδεδειγμένα μέθοδοι που μπορούν να κρύβουν μεγάλες τρύπες. Από πείρα, πιο πολλές είναι οι εξαιρέσεις παρά τα στερεότυπα σ’ αυτή την περίπτωση. Εάν δεν είμαστε έτοιμοι να αγαπηθούμε, χωρίς άλλα κίνητρα, απλώς να αγαπηθούμε από ένα άλλο άτομο, τότε είναι σαν να ξεκινούμε να χτίσουμε έναν ουρανοξύστη χωρίς θεμέλια. Σε κάποια φάση θα έρθουν όλα τα σίδερα και το μπετόν και θα μας βρούνε στο κεφάλι, κι εμάς και το καινούργιο μας αίσθημα.
Συνήθως μου αρέσει να βγάζω τα κλισέ λάθος ή να δείχνω με περίσσια αυτοπεποίθηση ότι δεν ισχύουν πάντα, χρησιμοποιώντας πάντα τα ανάλογα επιχειρήματα για να στήσω μια αδιάσειστη υπόθεση εναντίον τους. Αυτή τη φορά, δυστυχώς για μένα που υπέπεσα στο ατόπημα που συζητήσαμε σήμερα και δυστυχώς και για τους ομοίους μου, δεν μπορώ να μας σώσω. Αυτό που μπορώ να πω είναι, ας βρούμε τα πόδια μας κι ας τους μάθουμε να είναι όρθια, πριν βρούμε το επόμενο ενδιαφέρον μας, για να παραμείνει ενδιαφέρον και να μην πάρει τον κατήφορο σε ανυποψίαστο χρονικό διάστημα. Κι όχι, το ξέσπασμα δε δικαιολογείται, όσο κι αν είναι από έρωτα.
Συντάκτης: Σμαράγδα Σαββίδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
