Είμαστε φάλτσοι αλλά μας αγάπατε!

Μπορούμε ν’ αντισταθούμε σε πολλά πράγματα, να ξέρετε. Βεβαίως κι έχουμε αυτοέλεγχο κι αυτοσυγκράτηση, τι μας περάσατε; Ακόμα και σε μια προκλητική πάστα σοκολάτας μπορούμε να γυρίσουμε την πλάτη. Ακόμα και τον πειρασμό να στείλουμε μήνυμα στο λάθος άτομο μπορούμε να νικήσουμε. Αμέ!

Εντάξει, ένα μικρό θεματάκι έχουμε, επειδή η τελειότητα μας φαίνεται βαρετή. Αδυνατούμε να κρατήσουμε το στόμα μας κλειστό τη στιγμή που στο ραδιόφωνο παίζει το αγαπημένο μας τραγούδι. Καλά, μπορεί και να μην είναι το αγαπημένο μας, αλλά να μας αρέσει πολύ. Καλά, μπορεί και να το ακούμε πρώτη φορά, αλλά να έχουμε τα κέφια μας. Τέλος πάντων, εκεί θα κολλήσουμε τώρα;

Παθιαζόμαστε, ρε παιδιά, μιλάνε οι στίχοι στην καρδιά μας, τι να κάνουμε; Πώς να μην αρχίσουμε να το τραγουδάμε το άτιμο κομμάτι; Μας παρασύρει, είναι αυτόματη αντίδραση, δεν το ελέγχουμε!

Και κάπου εκεί, τη στιγμή που αρχίζουμε να χανόμαστε ανάμεσα στη μουσική και τους στίχους, που έχουμε μπει στο πετσί του ρόλου, που το ζούμε και το απολαμβάνουμε, ακούμε μια φωνή που μας προσγειώνει εντελώς άκομψα κι απότομα στη σκληρή κι άδικη πραγματικότητα: «Τι σου φταίει το τραγουδάκι και το εκτελείς στα 5 μέτρα;» ή «Έχω πονοκέφαλο κι οι γκαρίδες σου δε βοηθάνε καθόλου!».

Μπράβο σας, συγχαρητήρια! Μόλις μας πληγώσατε, μας χαλάσατε την όμορφη στιγμή μας και μας υπενθυμίσατε ότι δεν έχουμε τα προσόντα για να εμφανιστούμε στο Μέγαρο Μουσικής και να μαγέψουμε τα πλήθη! Τι καταλάβατε;

Δε μας λέτε κι αηδόνια, το δεχόμαστε. Μπορεί και να μην έχει βγει ακόμα το τραγούδι που θ’ αναδείκνυε τα προσόντα μας βέβαια, ας μην αποκλείσουμε κι αυτό το ενδεχόμενο! Καλά, καλά. Είμαστε φάλτσοι. Αυτή είναι η σωστή λέξη κι ας μη μας αρέσει.

Μην ξεχνάτε, όμως, ότι το τραγούδι πρώτα και πάνω απ’ όλα θέλει ψυχή. Δεν είναι ένα έργο τέχνης που το θαυμάζεις από μακριά, είναι έκφραση, είναι συναίσθημα. Κι οφείλετε να μας αναγνωρίσετε ότι απ’ αυτά τα συστατικά διαθέτουμε και μάλιστα σε αφθονία!

Αφήστε και τ’ άλλο που έχουμε και μας κάνει αξιαγάπητους, ακόμα και την ώρα που σας παίρνουμε τ’ αυτιά με την παραφωνία μας: δε φοβόμαστε να τσαλακωθούμε, δε μας νοιάζει το αν το κάνουμε καλά, δε μας απασχολεί το πώς φαινόμαστε στα μάτια των άλλων. Το ζούμε, το χαιρόμαστε, τύφλα να ‘χει η Κάλλας μπροστά στο πάθος που ξεπηδά σαν χείμαρρος και δεν αφήνει τίποτα όρθιο στο διάβα του!

Κι όχι, δεν μπορούμε πιο σιγά, δεν έχει νόημα πιο σιγά! Άμα είναι να τραγουδήσεις «λείπει το βλέμμα σου απ’ της αυγής τα χρώματα», δώσ’ τα όλα, αλλιώς μην το κάνεις καθόλου. Δεν ταιριάζει η μετριότητα σε κάποια πράγματα, πώς να το κάνουμε;

Εμείς, οι φάλτσοι πλην τολμηροί, είμαστε ωραίοι τύποι, όσο κι αν μας δουλεύετε. Καταρχάς, σας κάνουμε να γελάτε, μόνο και μόνο γι’ αυτό, μας αξίζει μια κάποια αναγνώριση! Κατά δεύτερον, είμαστε συναισθηματικοί, εκδηλωτικοί, ευαίσθητοι κι άλλα πολλά είμαστε, αλλά τέλος πάντων τώρα, έχε χάρη που δε θέλω να κομπλάρω τους καλλίφωνους!

Να μας αγαπάτε βρε. Να μας αγαπάτε και να μας αντέχετε. Είναι και λίγο χαριτωμένο αυτό το κουσούρι μας, παραδεχθείτε το! Άμα μας κομπλάρετε και δεν ξανατραγουδήσουμε ποτέ, πώς θα νιώσετε; Λίγο μόνο θα κρατήσει η χαρά σας, μετά θ’ αρχίσει να σας λείπει η μελωδική φωνούλα μας και θα την αναζητάτε.

Κι όχι τίποτα άλλο, αλλά δε θα μπορείτε να βρείτε κι άλλη που να της μοιάζει. Καταλάβατε πόσο ξεχωριστοί είμαστε;

Τώρα που σας πείσαμε, να πούμε κι ένα τραγούδι;