Τι μας μπερδεύει και δε βλέπουμε τα πράγματα ξεκάθαρα

Ο William Shakespeare είχε γράψει «Μη μου ξυπνάς αυτά που αφήνω να κοιμούνται». Όλα θα ήταν μια χαρά, τέλεια τακτοποιημένα, αν συνέχιζαν τον ωραίο ύπνο τους… Έρχεται όμως μια στιγμή που συνήθως απροειδοποίητα ξυπνούν και μάλιστα με έντονες διαθέσεις. Ανοίγουν τα κουτάκια της ψυχής και του μυαλού μας και ξεπηδούν παράπονα, απωθημένα, ανοιχτές πληγές, έρωτες που τελείωσαν άδοξα και όσα έχουμε φροντίσει να κλειδώσουμε και να ξεχάσουμε πού βάλαμε το κλειδί. Κι όταν γίνει η αρχή νιώθουμε πως πελαγώνουμε. Δεν ξέρουμε πώς να αντιδράσουμε μπροστά σε μια εικόνα που μοιάζει θολή. Ίσως να μην είναι τόσο δύσκολο όσο νομίζουμε και απλώς να χρειάζεται λίγος χρόνος και απόσταση για να δούμε τα πράγματα πιο καθαρά. Τι είναι όμως αυτό που μας μπερδεύει;

Ένας σημαντικός λόγος που κάνει τα πράγματα να μη μοιάζουν ξεκάθαρα είναι οι δικές μας ανασφάλειες. Το άλφα και το ωμέγα είναι η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας. Οι ανασφάλειες δε λείπουν από κανέναν και αρκετές φορές μοιάζει δύσκολο να τις διαχειριστούμε. Από την άλλη όμως είναι φυσιολογικό να υπάρχουν ως κάποιο βαθμό και πολλοί μπορεί να μας εκτιμούν ακόμη και για αυτές. Επίσης, ως ενήλικες είμαστε σε συνεχές τρέξιμο, αφού η καθημερινότητα μοιάζει με αγώνα δρόμου και προσπαθούμε να υλοποιήσουμε τα σχέδιά μας. Πόσο μεγάλη παγίδα είναι όλο αυτό; Σαφώς και είναι σημαντική η ύπαρξη στόχων, όμως κάθε δρόμος έχει εμπόδια. Ρεαλιστικά, λοιπόν, οφείλουμε να επαναπροσδιορίζουμε τους στόχους μας, ειδάλλως μπορεί να γίνουν εμμονή και να αποτελέσουν τροχοπέδη στην εξέλιξή μας.

Καμπανάκι χτυπάει -και μάλιστα πολύ δυνατό- και σε ό,τι αφορά το παρελθόν μας. Σίγουρα το μυαλό δεν είναι μαυροπίνακας να πάρουμε ένα σφουγγάρι να τα σβήσουμε όλα (μακάρι να ήταν δηλαδή σε κάποιες περιπτώσεις). Το παρελθόν διαμορφώνει τις μετέπειτα αντιδράσεις μας. Όσο το αναβιώνουμε αδυνατούμε να ζήσουμε το παρόν και να δημιουργήσουμε μέλλον. Και μιας και μιλάμε για το μέλλον ένα ακόμη βασικό στοιχείο που μας κάνει να βλέπουμε τα πράγματα θολά είναι ο φόβος του αβέβαιου. Το άγνωστο, το ασυνήθιστο, οτιδήποτε μας βγάζει από τη ζώνη άνεσής μας μπορεί να μας επηρεάσει.

Βέβαια αν το δούμε από μια διαφορετική οπτική, πιο περιπετειώδη, ίσως ήρθε η ώρα να πάρουμε εκείνο το ρίσκο που τόσο πολύ έχουμε αναλύσει και μέσα απ’ αυτό μπορεί να προκύψει κάτι πραγματικά καλό. Άλλωστε η περιέργεια ανήκει στα αρχέγονα ένστικτα. Αλληλένδετες με την αβεβαιότητα είναι και οι πεποιθήσεις μας που καμιά φορά μας περιορίζουν. Θέτουμε τόσο στενά όρια στον εαυτό μας, βάζουμε φίλτρα παντού, κουβαλάμε στιγμές έντονα φορτισμένες συναισθηματικά και το μόνο που καταφέρνουμε είναι να βλέπουμε ένα κομμάτι της ιστορίας όπως εμείς πιστεύουμε πως είναι και όχι όπως πραγματικά είναι.

Αν στα παραπάνω προσθέσουμε και την ανάγκη συνεχούς επιβεβαίωσης από τους άλλους, έχουμε ολοκληρώσει τη σύνθεση της εικόνας. Θέλουμε να είμαστε αρεστοί, να ακούμε καλά σχόλια για το άτομό μας και πέφτουμε στη λούπα να υιοθετούμε συμπεριφορές που δε μας εκφράζουν πραγματικά. Θυσιάζουμε τη γνώμη μας, τις επιθυμίες μας και αφαιρούμε πολύ άτσαλα από τον εαυτό μας το δικαίωμα επιλογής, γιατί πολύ απλά επικρατεί ο φόβος της απόρριψης.

Ο φόβος είναι ύπουλο πράγμα, κακός σύμβουλος και δύσκολα τον αποχωριζόμαστε. Λάθος και σωστό δεν υπάρχει, αφού αυτό είναι συνήθως υποκειμενικό. Σαφώς και δεν μπορούμε να είμαστε αρεστοί σε όλους, αλλά οι ατέλειές μας είναι κομμάτι της τελειότητάς μας. Ας επικεντρωθούμε λίγο σε εμάς, ας μας αγκαλιάσουμε και ας μας αφιερώσουμε το τραγούδι του Παπακωνσταντίνου που λέει «Φρόνιμα κούκλα μου, λέω στην ψυχή μου, όλα θα γίνουν όπως τα ‘χουμε σχεδιάσει». Κι αν δεις τα πράγματα ξανά και πιο προσεχτικά θα προσέξεις  πως το τοπίο κάπως έχει αρχίσει να ξεθολώνει.