Μόνος ή με ξυπνητήρι, θέλοντας και μη, τα ματάκια ανοίγουν και μια νέα μέρα ανατέλλει. Δώρο μοναδικό της ζωής της ίδιας, η ευκαιρία σου να ζήσεις κάτι για πρώτη φορά. Σαν ρομπότ λοιπόν οδεύεις στη γνωστή αγαπημένη διαδρομή που θα σε φέρει αγκαλιά με τον καφέ σου. Αυτό το θείο ρόφημα, η πρώτη γεύση στον ουρανίσκο, η πριβέ σας καλημέρα, η κινητήριος δύναμη για να ξεκινήσει να λειτουργεί μυαλό και σώμα.
Αχνιστός, κρύος, με ζάχαρη ή άνευ, κρέμας, γάλακτος κι όλα τα συναφή δεν έχει καμία σημασία, φτάνει που είναι το δικό σου μαγικό και αγαπημένο νέκταρ που θα σε επαναφέρει στον κόσμο.
Με μάτια κόκκινα και με τις αισθήσεις σου ακόμη στο μείον, ανήμπορος να αρθρώσεις κουβέντα, γουλιά-γουλιά γεύεσαι αυτόν τον πρώτο καφέ. Και κάπως έτσι αρχίζει η ρουτίνα της καθημερινότητάς σου.
Ο πρώτος λοιπόν καφές της μέρας είναι ένα τελετουργικό μοναχικό, ο ορός για να κυλήσει το αίμα στις φλέβες, δικό σου, εσύ κι αυτός. Έχει τη χάρη του κι αυτό. Ο δεύτερος όμως; Είναι αυτός ο άλλος που σαν έχει έρθει η ώρα του, θέλεις να τον μοιραστείς. Είναι αυτή η ώρα που παίρνει άλλη αξία. Που απέναντί σου κάθεται ένα πρόσωπο δικό σου. Που είσαι ζωντανός, που έχεις επανέλθει στην πραγματικότητα.
Σαν έρθει λοιπόν αυτή η ώρα, η ζωή παίρνει άλλη υπόσταση κι ο χρόνος το ίδιο. Δεν κυλάει το ίδιο και μέσα απ’ τις κουβέντες του καφέ ξεδιπλώνονται μπροστά σου πληροφορίες κι εικόνες. Θα σου πει ο άλλος, θα πεις εσύ, έχεις να καλύψεις κενό ωρών ή ημερών και πρέπει να δώσεις και να πάρεις feedback για τα τεκταινόμενα.
Κάθε γουλιά, ένα χαμόγελο, ένα χάχανο, μια νέα είδηση, ένα δάκρυ. Δίνεις και παίρνεις, μοιράζεσαι, περνάς όμορφα. Αναλύεις το σύμπαν, κουτσομπολεύεις – όποιος πει ότι δεν το κάνει, απλά ψεύδεται ασυστόλως- ερωτεύεσαι, τσακώνεσαι και ου το καθεξής.
Όλα σε αυτόν τον δεύτερο καφέ. Που ξεκινάει με μια αγκαλιά με τον εκάστοτε απέναντί σου και μπορεί να τελειώσει και με σφυροκόπημα στο κεφάλι. Μπορεί να βρεις τον έρωτα ή και να τον χάσεις. Να μάθεις τα καλύτερα ή τα χειρότερα νέα. Να αρχίσεις κάτι νέο ή να τελειώσεις κάτι παλιό. Να βάλεις σε τάξη θέματα και καταστάσεις ή να τα μπουρδουκλώσεις παντελώς.
Όλοι οι αριθμοί κερδίζουν σε αυτόν τον υπέροχο δεύτερο καφέ. Γιατί; Γιατί τον μοιράζεσαι! Είναι άλλο το τελετουργικό. Δεν είσαι μόνος, δεν είσαι εσύ κι οι σκέψεις σου. Έχεις απέναντι σου ένα ζωντανό ον με σάρκα, οστά κι υπόσταση. Και το πιο σημαντικό, ήθελες να είσαι εκεί με αυτόν τον άλλο άνθρωπο. Τον κολλητό σου, το συνάδελφο, το φίλο που έχεις καιρό να δεις, τη μάνα σου ή τον πατέρα σου, το έτερον ήμισυ ( ή wannabe έτερον ήμισυ, άντε και πρώην).
Έχει άλλη γεύση τούτος, άλλη μυρωδιά. Ουσιαστικά παίρνει υπόσταση και βιώνει μαζί σου τη ροή της ζωής. Είναι μάρτυρας λέξεων και καταστάσεων. Μπορεί να είναι ο πιο γλυκός ή ο πιο πικρός της ζωής σου. Μπορεί να ‘ναι αυτός που δε θα θέλεις να θυμάσαι ή αυτός που θα θυμάσαι για πάντα. Ό,τι και να ‘ναι είναι κομμάτι της καθημερινότητάς σου και τον ζητάς και τον θες.
Εν πάση περιπτώσει ο καφές είναι απόλαυση, είναι σημείο αναφοράς, είναι της χαράς και της παρηγοριάς. Είναι ο πούστης ο καφές μαγικός. Ένας τόσο δα κόκκος που έχει αγαπηθεί και θα αγαπιέται στον αιώνα των αιώνων. Κομμάτι της ζωής μας αναπόσπαστο κι άρτιο συνδεδεμένο με το είναι μας!
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Χατζηπαντελή: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαρία Χατζηπαντελή
