«Στον έρωτα όλα επιτρέπονται!» Τι; Όχι; Δεν πρέπει να κάνεις τα πάντα προκειμένου να κερδίσεις την καρδιά του ανθρώπου που τόσο λαχταρά η ψυχούλα σου; Δε λέμε και πιστεύουμε με πάθος πως πήξαμε στη δειλία και τα «δεν πρέπει, δεν είναι η κατάλληλη στιγμή»! Δε συμβουλεύουμε φίλους και γνωστούς και τον εαυτό μας να το κυνηγήσουμε, να το ζήσουμε κι ας είναι λάθος, να μην το σκεφτόμαστε; Ξεχάσαμε κανένα μη εφαρμόσιμο κλισέ ή τα είπαμε όλα;
Και ναι, είναι λογικό να θέλουμε να μπουστάρουμε τους εαυτούς μας και να μας δώσουμε θάρρος, θεωρώντας πως χρειάζεται να διεκδικούμε και να εξομολογούμαστε, καθώς τα αισθήματα, πόσο μάλλον το αίσθημα του έρωτα, είναι μια διαδικασία ανοιχτής επικοινωνίας. Θέλει την εξωστρέφειά του κι ανέκαθεν η τόλμη ήταν εκτιμητέα, οπότε και μεγάλες εκδηλώσεις αγάπης κέρδιζαν το κορίτσι και το αγόρι.
Το φτερωτό μωρό, όπως έχουμε συνηθίσει να το ονομάζουμε, μας έχει δείξει πολλές διαφορετικές πτυχές του στις εμφανίσεις του και πάντοτε έρχεται στη ζωή μας τις στιγμές που το αναζητούμε λιγότερο. Ίσως επειδή τότε, όντας χαλαροί, είμαστε και πιο ερωτεύσιμοι. Από τη στιγμή που θα συναντήσεις τον έρωτα, ή πιο σωστά, από τη στιγμή που θα του επιτρέψεις να σου συμβεί, θα είναι αδύνατο να σκεφτείς κάτι άλλο. Εφόσον λοιπόν γίνεται η νούμερο ένα επιδίωξή σου, συγκεντρώνεται όλη σου η ενέργεια γύρω από την έννοιά του. Με δυο λόγια, μεγαλώνει όταν τον μεγαλώνουμε και τον μεγαλώνουμε γιατί μεγαλώνει.
Δεν μπορείς να αφήσεις τον άνθρωπο που θέλεις τόσο πολύ να αποκαλείς δικό σου σε ξένα χέρια. Μα, αν αυτός δε θέλει; Αν δείχνει αδιαφορία και τον αφήνει παγερά αδιάφορο το αν εσύ τρελαίνεσαι και θέλεις να φας τους τοίχους και μόνο στη σκέψη ότι αγγίζει άλλον; Υποστηρίζουμε ότι «ο επιμένων νικά» και πράγματι παλεύουμε με όλο μας το είναι για να μπορέσουμε να ανάψουμε έστω και μια μικρή σπίθα έρωτα στην καρδιά του προσώπου που μας ενδιαφέρει, να του ξυπνήσουμε το παραμικρό συναίσθημα για εμάς, θεωρώντας πως όλα μετά θα πάρουν τον δρόμο τους. Αν γίνει η αρχή, η συνέχεια θα είναι ευκολότερη. Νομίζουμε.
Τα ζόρια ξεκινάνε όταν το άλλο πρόσωπο κάνει ξεκάθαρη την αδιαφορία του. Δε σε θέλει αλλά δε θέλεις να το καταλάβεις. Τα κάνουμε κάτι τέτοια οι ερωτευμένοι, μας σερβίρει ο άλλος την αλήθεια στο πιάτο κι εμείς κοιτάμε δεξιά κι αριστερά για να μην τη φάμε και μας πέσει βαριά. Οφείλουμε να σεβαστούμε τα όρια και τα θέλω του άλλου ακόμη κι αν αυτό δε μας είναι ευχάριστο. Κι όχι, δεν μπορεί το ενδιαφέρον σου να είναι λόγος για να κατηγορείς κάποιον επειδή δε σε θέλει. Ούτε είναι απαραίτητο να σε θέλει ο άλλος επειδή έχεις να του δώσεις τόσα. Δεν είναι αχαριστία το να μην τα θέλει, είναι επιλογή και μάλιστα πολύ πιο τίμια από το να σου πουλήσει ενδιαφέρον που δεν υπάρχει.
Αν είναι κάτι αμοιβαίο -ακόμη κι αν στην αρχή είναι κάπως μπερδεμένο- πάλεψέ το. Προχώρα με όλες σου τις δυνάμεις, διεκδικώντας ό,τι σου αναλογεί. Αν πρόκειται για έναν άνθρωπο που εξαρχής σου είπε ότι δεν ενδιαφέρεται και δεν επιδίωξε ποτέ τίποτα παραπάνω, ούτε καν τα τυπικά, τουλάχιστον να αντιλαμβάνεσαι ότι μόνος σου πας και πέφτεις στις λάσπες. Σου τις έδειξαν κι είπες πως δεν τις είδες. Μα η άκρη του ματιού σου είδε κάθε λακκούβα.
Συντάκτης: Κατερίνα Μάρου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
