Κάθε φορά λέμε ότι θα είναι διαφορετικά, κάθε στιγμή σκεφτόμαστε ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα κι εμείς θα βγούμε από την καταιγίδα πολύ πιο δυνατοί από όταν μπήκαμε σ’ αυτήν. Υποσχόμαστε στους εαυτούς μας ότι δε θα επαναληφθεί, δε θα υπάρξει άλλη φορά που θα στεναχωρηθούμε και θα πληγωθούμε τόσο πολύ ούτε θα συμβιβαστούμε με κάτι που δε μας γεμίζει. Κάθε φορά- άλλη φορά, όμως.
Όταν λίγο περνάει ο καιρός κι οι δύσκολες στιγμές μέσα σου καταλαγιάζουν, μπορείς να δεις τα πράγματα με διαφορετική οπτική, να δεχθείς όσα έχουν πράγματι συμβεί ώστε να μπορέσεις να προχωρήσεις. Ρεαλιστικά. Γιατί πάντα προχωράς, πάντοτε αντέχεις όσα πίστευες ότι ποτέ σου δε θα μπορούσες να ξεπεράσεις. Όμως κι ενώ η ιστορία έχει δείξει ότι το ένστικτο της επιβίωσης καλά κρατεί πώς γίνεται πάντα η πρώτη μας σκέψη να είναι κάτι τόσο πεσιμιστικό, κάτι που ρίχνει τον εαυτό μας τόσο πολύ στα τάρταρα;
Μόλις βλέπουμε τη δυσκολία, τρέχουμε να προλάβουμε να πούμε ότι δε θα μπορέσουμε να τα καταφέρουμε κι ότι δεν ξέρουμε πώς θα μπορούσε ενδεχομένως να είναι καλή η έκβαση. Όταν βιώνεις μια έντονη κατάσταση, είναι δύσκολο να την αντιμετωπίσεις ψύχραιμα και να μπορέσεις να διακρίνεις αν όντως αυτό που ζεις είναι κάτι που δε θα μπορέσεις να αντιμετωπίσεις αλώβητα κι αν απλώς η υπερβολή είναι μέσα στο μυαλό σου. Κι όλες αυτές οι σκέψεις εντοπίζονται κυρίως στον φόβο του αγνώστου.
Ας πάρουμε το παράδειγμα της δουλειάς. Σε μια επαγγελματική αναποδιά, βιαζόμαστε να κρίνουμε τους εαυτούς μας ως ανάξιους και να στεναχωρηθούμε που δεν τα καταφέραμε όσο ιδανικά θα θέλαμε. Αδιαφορούμε πλήρως βέβαια για το γεγονός ότι μέσα από τα λάθη μας μαθαίνουμε κι ενδέχεται να ήταν κάτι που εμείς δεν είχαμε ξανά κάνει, οπότε θέλουμε χρόνο για να το μάθουμε. Εδώ διακρίνεται και η βολή, η ανάγκη δηλαδή που έχουμε έμφυτη να υπάρχει το μέγιστο δυνατό αποτέλεσμα με τον λιγότερο δυνατό κόπο.
Στα ερωτικά μας, σαφώς κι αντιδρούμε χειρότερα. Χωρίζουμε κι έρχεται το τέλος του κόσμου. «Δε θα μπορέσω να ζήσω χωρίς αυτόν τον άνθρωπο στο πλευρό μου», λέμε και το πιστεύουμε με όλο μας το είναι. Εν τέλει, μια χαρά ζούμε χωρίς αυτόν τον άνθρωπο στο πλευρό μας. Όταν πρωτοβιώνεις αυτή τη θλίψη, ο πόνος έρχεται κατά πάνω σου σαν να είναι χιλιάδες τόνοι, σαν να σηκώνεις στους ώμους σου το βάρος όλου του κόσμου. Κι εδώ βρίσκουμε την αλλαγή που συναντιέται με την αδράνεια. Σαν το λεωφορείο που σταματά απότομα και φεύγεις τρία μέτρα μπροστά. Κατά έναν περίεργο, μοναδικό τρόπο, βρίσκουμε- και πρέπει να βρίσκουμε- την ισορροπία μας ξανά και τη διάθεση να σηκωθούμε το πρωί, το κουράγιο να συνεχίσουμε τη ζωή μας όπως ακριβώς ήταν και πριν με τη δική του απώλεια. Κι η αλλαγή μοιάζει με ευκαιρία όταν συμβεί αυτό.
Μπορεί να μην πηγαίνουν πάντα όλα καλά, αλλά όλα περνάνε. Κι όλα τα άδικα, άβολα και δύσκολα, είναι απλώς ο τρόπος της ζωής να σου δείξει ότι μπορεί μέσα σε μια στιγμή να έρχονται τα πάνω-κάτω, αλλά στο τέλος καταφέρνεις και προχωράς γιατί δεν έχεις άλλη επιλογή. Ο κόσμος θα συνεχίσει να κινείται κι εσύ μαζί του.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Κατερίνα Μάρου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
