Πώς αφήνεις κάποιον ενώ τον αγαπάς ακόμα;

Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή που τελειώνουν ακόμα κι εκείνα που φανταστήκαμε πως θα μας συντροφεύουν δίχως ημερομηνία λήξης.  Κάθε τέλος όμως δε σημαίνει και μια ακόμη αποτυχία. Παίζει ρόλο η οπτική, το πώς το βλέπεις. Μεγαλώνεις, αλλάζεις και μερικά πράγματα που σου συμβαίνουν είναι απόρροια αναδιοργάνωσης του μυαλού, της καρδιάς, και των δύο μαζί. Υπάρχουν σχέσεις που μετρούν πολλές εποχές και ορισμένες που κρατούν μονάχα μια σεζόν. Αν αναλογιστούμε πόσο σύντομη και εύθραυστη είναι η ζωή μας, μήπως τελικά έχει μεγαλύτερη σημασία η ποιότητα των σχέσεων που συνάπτουμε παρά η διάρκειά τους;

Πολλοί γράφουν ή τραγουδούν για τον χωρισμό, γιατί πρόκειται για γεγονός που όταν το βιώνεις είναι πραγματικά δύσκολο. Άραγε πώς αφήνεις κάποιον που αγαπάς ακόμα; Δεν είναι ποτέ εύκολο, ακόμα κι όταν ξέρεις πως πήρες τη σωστή απόφαση. Υπάρχουν φορές που επιλέγεις να περπατήσεις στις μύτες των ποδιών, γιατί φοβάσαι τον θόρυβο. Φεύγεις χωρίς να κοιτάξεις πίσω, ενώ οι βαλίτσες σου είναι ακόμα γεμάτες αισθήματα. Δε λες τίποτα, γιατί το αντίο δεν περιγράφεται και πολλές φορές δεν εξηγείται καν. Το να αποχωρήσεις χωρίς να πεις λέξη είναι μεν μια λύση, αλλά δεν είναι πάντα η καλύτερη.

Από την άλλη, για να ξεκαθαρίσεις τα πράγματα χρειάζεται θάρρος, διαύγεια, αυτοπεποίθηση και μια δόση συμπόνοιας, την ίδια στιγμή που αναρωτιέσαι πού μπορείς να τα βρεις όλα αυτά. Αισθάνεσαι την καρδιά να σε κρατάει πίσω, ενώ το μυαλό σού λέει πως μάλλον ήρθε η ώρα να προχωρήσεις. Κουράζεσαι και κλείνεις τα μάτια για να ηρεμήσεις, για να νιώσεις όμορφα και να βρεις το θάρρος να διακρίνεις τι πραγματικά θες. Άσε την καρδιά σου να πάρει την ευθύνη της επιλογής, αφού πρώτα δει τι είναι αυτό που θέλει περισσότερο. Η καρδιά, όσο κι αν αγαπάει, όσο κι αν πονάει, ξέρει να αξιολογεί τα σημάδια που δείχνουν πως μια σχέση έχει ξεθωριάσει. Ξέρει να ψάχνει εκείνη την έλξη και την επιθυμία που μοιάζει πια να ‘χει φθαρεί. Καταφέρνει κι αναγνωρίζει τι δεν της κάνει καλό κι ας έρχεται συχνά σε σύγκρουση με το κεφάλι μας.

Αν διακρίνεις εκείνα τα καμπανάκια που δείχνουν πως η ημερομηνία λήξης μάλλον έφτασε, μήπως ήρθε η στιγμή να χωρίσεις το πρόσωπο που αγαπάς; Αν νιώθεις πως πραγματικά αυτό θες, μπορείς έστω να το δοκιμάσεις για να δεις αν θα νιώσεις ηρεμία κι ασφάλεια ή ένταση, πανικό, θλίψη, ενοχές, φόβο. Δε χρειάζεται να πεις πολλά, πολλές φορές αρκεί ένα «είσαι κάτι ξεχωριστό για μένα και θα σ’ αγαπώ, αλλά νιώθω πως θέλω να φύγω». Δε θα ‘ναι πάντα εύκολο να παλέψεις με ερωτήσεις του στιλ «τι μπορώ να κάνω για να διορθώσω τα πράγματα;», όμως αν ο χωρισμός είναι πραγματικά αυτό που θες θα βρεις τρόπο να το στηρίξεις.

Να επιλέγεις τις πρόσωπο με πρόσωπο καταστάσεις κι όχι το κυνηγητό με τον εαυτό σου. Όταν οι διαφορές είναι ασυμβίβαστες, το ν’ αφήσεις κάποιον που αγαπάς απ’ τη στιγμή που ξέρεις πως αυτό είναι το σωστό για σένα, δεν είναι προδοσία. Ίσως ν΄ ανοίξεις τον δρόμο για κάτι καλύτερο που μπορεί σε κάποια γωνιά να σε περιμένει. Μπορεί οι παλιές συνήθειες να φεύγουν δύσκολα, στο τέλος όμως θα δεις πως χρησιμεύουν μόνο ως υπενθυμίσεις μια αγάπης δίχως μέλλον.