«Χωρίσανε, γιατί ο ένας παραμελούσε τον άλλον». «Χωρίσανε, γιατί μονίμως κι οι δυο πλευρές φταίνε». «Είναι αδύνατον να τιναχθούν όλα στον αέρα μόνο από τον έναν». «Κάτι θα έκανες κι εσύ για να φτάσετε εδώ που φτάσατε». «Μη θυματοποιείσαι, ανέλαβε τις ευθύνες σου». Αρκετά συχνά θα ακούσεις αυτές τις εκφράσεις σε μια προσπάθεια ανθρώπων γύρω σου να σε πείσουν πως στη σχέση είστε δύο και στο φινάλε φτάνετε πάλι μαζί. Μπορεί να ταυτιστείς, να συμφωνήσεις, να τις πεις κι εσύ σε κάποιον, αλλά δεν πρέπει να τις έχουμε στανταράκια κοτσάροντάς τες σε κάθε χωρισμό και να ‘ναι must η αναφορά τους.
Καταρχάς νομίζεις πως έτσι απαλύνεται ο πόνος του ενός ή ξαναβρίσκει τις χαμένες λόγω χωρισμού ισορροπίες; Για ποιον λόγο να ρίξουμε ευθύνες σε έναν άνθρωπο που ήταν εκεί και έδινε το 100% του, ενώ ο άλλος όχι; Δεν είπαμε να του βρούμε ελαφρυντικά και να βγάλουμε τον/την πρώην τον κακό της υπόθεσης για να κάνουμε τον δικό μας άνθρωπο να νιώσει καλύτερα, όμως αν ο ένας έφταιγε 10 κι ο άλλος 90, γιατί σώνει και ντε να μοιραστούνε την ευθύνη;
Δεν είναι πάντα τα αισθήματα αμοιβαία, όσο σκληρό και στενάχωρο κι αν ακούγεται αυτό. Αυτό που νιώθουν δυο άνθρωποι δεν είναι πάντα το ίδιο δυνατό. Οι σκέψεις, οι απόψεις και οι επιθυμίες τους δε βρίσκονται αυτόματα σε ευθεία γραμμή από τη στιγμή που αποτελούν ζευγάρι. Δεν είναι δεδομένο, λοιπόν, πως θα συγχρονίζονται στα πάντα -ευχάριστα και μη. Καθένας έχει ξεχωριστό χαρακτήρα που μπορεί να φέρει κοινά στοιχεία με κάποιον άλλο, όμως παραμένει μοναδικός. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως ποτέ δε θα καταφέρεις να συμπεριφερθείς ακριβώς όπως το ταίρι. Σε μια σχέση παίρνεις κομμάτια από τον/τη σύντροφό σου και συμπληρώνεις το δικό σου παζλ. Το ταίρι αντίστοιχα μαθαίνει από σένα και δανείζεται οτιδήποτε θεωρεί πως χρειάζεται. Δεν πρέπει να ξεχνάς όμως πως στην περίπτωση του χωρισμού δεν πάνε πάντα όλα δια δύο.
Φυσικά και είναι δυνατόν να διαλύσει μόνο ένας μια σχέση. Ν’ αποφασίσει να γκρεμίσει κάθε τι που χτίσατε τη στιγμή που εσύ είσαι σε ετοιμότητα να τοποθετήσεις το επόμενο τούβλο στα θεμέλιά σας. Εννοείται πως οι πιθανότητες να μην έχεις δώσει δικαίωμα ή να μην έχεις σφάλει είναι υπαρκτές. Είπαμε, να μην είμαστε ευθυνόφοβοι και να ψάχνουμε το δικό μας μερίδιο ευθύνης, το να ρίχνουμε όμως ευθύνες στον εαυτό μας, μόνο και μόνο γιατί έτσι πρέπει, δε μας βγαίνει καλό. Βέβαια, όταν είσαι μπλεγμένος σε μια κατάσταση συνήθως δε βλέπεις καθαρά, μπερδεύεσαι, αναζητάς την αιτία, διψάς να βρεις λύση. Το «φταίνε κι οι δυο για την κατάληξη» είναι κάτι που μας έχουν μάθει πως ισχύει πάντα κι έτσι ψάχνουμε το λάθος μας, ακόμα και σε περιπτώσεις που αν γυρνούσαμε τον χρόνο πίσω δε θα αλλάζαμε τίποτα.
Παρ’ το απόφαση, λοιπόν. Αρκεί το ταίρι σου να μη θέλει πια για να πάψετε να είστε μαζί. Να ξυπνήσει και να σε προσγειώσει απότομα από την πραγματικότητα που έχεις στο μυαλό σου, επειδή απέχει από εκείνη που επικρατεί στο δικό του. Ό,τι και να πεις, ό,τι κι αν κάνεις, δε θα είναι αρκετό. Την απόφασή του την έχει πάρει. Αυτό σημαίνει πως αργά ή γρήγορα θα βρει μια αφορμή, ακόμα κι αν δεν είναι η αιτία, για να το λήξετε.
Δε θέλει πολύ να αποτραβηχτεί ένας άνθρωπος από κάτι, πόσο μάλλον από μία σχέση. Το τι έχει στο μυαλό του και σε τι κατάσταση βρίσκεται ο ψυχισμός του δεν είναι κάτι που απαραίτητα θα μπορέσεις να αντιληφθείς. Είναι κάτι που αφορά τον ίδιο και δεν παραπέμπει σε κάποια δική σου λάθος συμπεριφορά. Όπως αποχωρίζεσαι με άνεση ένα αντικείμενο που δε σου προσφέρει κάτι πια κατά τη γνώμη σου, το ίδιο πιθανόν να ισχύει και για τον πρώην άνθρωπό σου. Προφανώς και δεν παρομοιάζεσαι με κάτι υλικό ο άνθρωπος, αλλά η ουσία δε διαφέρει πολύ. Είναι ατομική επιλογή, απόφαση και στάση.
Μπορεί το αμοιβαίο να το συναντήσεις σπάνια και ίσως μόνο μια φορά στη ζωή σου, αλλά όλες οι σχέσεις είναι καρμικές. Κι αν ο κύκλος τους μπορεί να κλείσει κυρίως εξαιτίας του ενός, αυτό δε σημαίνει πάντα πως ο άλλος έχει κάνει κάποιο λάθος. Από κάθε σχέση έχεις κάτι να πάρεις και στο τέλος θα δεις που στο μυαλό σου μένουν μόνο θετικά.
Συντάκτης: Γεωργία Ρουμελιώτη
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
