Επιστολή στον Σπύρο Μπιμπίλα

Αγαπητέ Σπύρο Μπιμπίλα,

Σε μια άλλη ζωή, προ πανδημίας, αυτή τη στιγμή ίσως ήμουν Αθήνα και θα σας έβλεπα σε μια παράσταση. Ομολογώ πώς δε σας ξέρω προσωπικά. Και ξέρω λίγα για την καριέρα σας. Είμαι μικρός βλέπετε, πατάω τα 30 τώρα και η εικόνα σας μόνο με παραπέμπει σε guest που έχετε κάνει σε τηλεοπτικές σειρές εδώ κι εκεί. Συγχωράτε με, μα μεγάλωσα στην επαρχία, οι γονείς μου δεν αγαπούσαν ποτέ τόσο το θέατρο.

Άργησα να το αγαπήσω κι εγώ. Παρακολουθώ εβδομάδες όσα έχουν έρθει στο φως με σοκ και δάκρυα. Διαβάζω περιγραφές των επιζώντων και σφίγγομαι. Δεν μπορώ να μπω στη θέση τους, μόνο να οργιστώ και να συμπάσχω μαζί τους. Βλέπω τον γνωστό ηθοποιό και σκηνοθέτη να περιφέρεται δια του (με περιορισμένο ηθικό ανάστημα) νομικού του αντιπροσώπου, να εκτοξεύει λάσπες, ψέματα κι ατόφιο κόμπλεξ και θέλω να ομολογήσω κάτι.

Ακούγοντας ένα άτομο με τις κατηγορίες που του αναλογούν να σας αποκαλεί «μέτριο», ενώ εαυτόν «άριστο», σιχάθηκα κάθε τι με την αριστεία σχετιζόμενο. Σιχάθηκα τα φώτα, τα αναστήματα, τους διθυράμβους, τις αποθεώσεις. Αυτές τις φωτογραφίες με celebrities, συμμετοχές σε κάθε τι σχετικό κι άσχετο με την πολιτισμική και πολιτιστική ζωή του τόπου. Ανακατεύτηκα αυτή την αναγνώριση του «άριστου» ως αριστοκράτη, αυτού που ο λόγος μετράει δίπλα και τριπλά.

Αυτού που μπαίνει σε τάξεις κι αμφιθέατρα και με τη δύναμη του ονόματος και στο όνομα κάποιου ταλέντου επεμβαίνει σε σώματα και σπιλώνει ψυχές. Όλα γιατί νομίζει ότι του αξίζουν, ότι είναι κριάρια στον βωμό του θεάρεστου δώρου που του χάρισε μια αόρατη οντότητα. Αυτού που νιώθει ότι αντλεί από το φάντασμα μιας αρχαίας Ελλάδας, τη δύναμη να υπερέχει όλων και δικαίως κατά τον ίδιο, να περιφέρει το ανήθικο ήθος του, το άγος της πpoσβoλής της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και ζωής.

Σιχαίνομαι τον άριστο που είδε εαυτόν θεό και κοσμοκράτορα, που αν και γνωρίζοντας, υποτίθεται, το σχήμα της ύβρεως, θεώρησε ότι την άτην του δε θα ακολουθήσει η νέμεσις και η τίσις. Και που στην τελική του πέφτει και πολύ η ανάλυση αρχαίου θεάτρου.

Είναι και θα παραμείνει ένα κακοφτιαγμένο αντίγραφο όλων αυτών που νόμιζε πως εκπροσωπεί, ένα πρόχειρο ομοίωμα made in China. Έμ, εγώ Κύριε Μπιμπίλα, θα ήθελα πάντα να είμαι «μέτριος» σαν εσάς. Γιατί αναμετριέστε με το τέρας και τα άλλα τέρατα του χώρου σας και δεν κάνετε εκπτώσεις.

Γιατί κάθε ανακοίνωσή του ΣΕΗ πρέπει να διδάσκεται στο μέλλον για το πώς πρέπει να φέρεται ένα σωματείο, ένας φορέας ανθρώπων που συνδικαλίζονται. Γιατί στον κόσμο των «άριστων», κενών ουσίας ανθρωποειδών, θα προτιμήσω το «μέτριο» χρυσάφι ανθρώπων σαν εσάς. Κι ίσως να πρέπει να αναλογιστούμε αλήθεια τι είναι τελικά αυτό που νοηματοδοτεί τις λέξεις αυτές, το μέτριο και το άριστο. Και κυρίως ποιος.

Μη σταματήσετε στιγμή να αγωνίζεστε για την ειρήνη και το δίκιο. Θα έχετε πάντα πολλούς συμπαραστάτες, επώνυμους κι ανώνυμους.

Μετά τιμής κι εκτίμησης,

ένας μέτριος θαμώνας μπαρ

Φωτογραφία από pinterest