Ο ρεαλισμός είναι το φάρμακο για κάθε πόνο που λες πως μένει

Τα τραύματα που υπάρχουν στη ζωή μας συχνά καταφέρνουν κάτι το αναπάντεχο. Μας κάνουν να εκτιμάμε αυτά τα που έχουμε λιγάκι περισσότερο και να προσπαθούμε για αυτά τα που δεν έχουμε με ένταση και πείσμα. Mας κάνουν δυνατούς, μας δίνουν αντοχές. Δεν είναι λίγες και οι φορές που μας σημαδεύουν, που κατευθύνουν τη ζωή μας λες και τους παραδόθηκε το τιμόνι, τους παραδόθηκε κι ο χάρτης και ξεκίνησαν μόνα τους να βγάλουν πορεία.

Ο κάθε άνθρωπος κουβαλάει κι από κάτι διαφορετικό. Για κάποιους είναι μεγάλο και για κάποιους άλλους πιο μικρό. Δεν έχει όμως ιδιαίτερη σημασία το μέγεθος, γιατί πάντα θα τα νιώθουμε για φορτίο. Κάποιες φορές τα προκαλούμε εμείς οι ίδιοι, κάποιες τα ψυχανεμιζόμαστε από μακριά και τα αποφεύγουμε, αλλά και κάποιες τρίτες, όσο κι αν προσπαθούμε, εκ του αποτελέσματος βλέπουμε πως ήταν αναπόφευκτα. Θέλοντας και μη τα αποδεχόμαστε.

Μια πληγή μπορεί να είναι πλημμυρισμένη από συναισθήματα. Στην αρχή πιστεύεις ότι δε θα κλείσει ποτέ, μα η συνέχεια συχνά κρύβει την ανατροπή. Όχι εύκολα, δεν είναι υπολογιστής, να ανοίγει και να κλείνει με ένα κουμπάκι. Κάνει τον κύκλο της χαράζοντας τη δική της διαδρομή. Όπως τότε που ήσουν παιδί και έπαιζες κυνηγητό, έπεφτες, ξανά σηκωνόσουν, ίσως έκλαιγες λίγο μα σε μερικά λεπτά συνέχιζες να τρέχεις και να γελάς· κι ας ήταν ανοιχτό το γόνατό σου. Τότε βέβαια δε σε ένοιαζε τόσο γιατί το χτύπημα ήταν επιφανειακό κι ο πόνος σωματικός. Ας το παραδεχτούμε, αλλιώς ενοχλεί η ουλή στο γόνατο κι αλλιώς εκείνη που μένει απ’ τη μέσα πλευρά του στέρνου.

Ακόμα κι αυτές όμως, οφείλεις να τις αντιμετωπίσεις παρά τη δυσκολία τους, ώστε να συνεχίσεις την όποια πορεία της ζωής σου. Σου χρωστάς να τις δεις κατάματα -κι αν δεν το μπορείς μόνος σου να ζητήσεις τη βοήθεια που χρειάζεσαι- και να τις κλείσεις, αφού πρώτα τις αποδεχτείς και συνειδητοποιήσεις από πού προήλθαν. Να ψάξεις όλες τις αιτίες και τα πιθανά σενάρια και να μην ησυχάσεις αν δε βγάλεις κάποια άκρη.

Όλοι μας πληγωνόμαστε αλλά και πληγώνουμε, έτσι είναι η φύση μας. Μήπως λοιπόν ήρθε η ώρα αυτό να το δεχτούμε, ώστε να μπορέσουμε να εστιάσουμε αλλού; Το θέμα είναι η διαχείριση, όχι η λύπηση. Η συγγνώμη, η εξήγηση που θα δώσουμε ή που θα απαιτήσουμε, το πώς θα κοντρολάρουμε τον εγωισμό αφήνοντας στην άκρη τη συναισθηματική φόρτιση. Το πώς θα αποφύγουμε να κάνουμε το ίδιο λάθος και να πληγωθούμε ή να πληγώσουμε ξανά και ξανά και ξανά.

Για να συμβεί αυτό θέλει μια ρεαλιστική εικόνα των γεγονότων. Μια εικόνα χωρίς ασπρόμαυρα φίλτρα και δακρύβρεχτα κειμενάκια στη λεζάντα. Αυτό είναι το φάρμακο της λύτρωσης αλλά και της επούλωσης. Ο ρεαλισμός σου. Κι όταν αυτός έρθει, θα νιώσεις καλύτερα και σίγουρα πιο ανάλαφρα. Θα πάρεις μια βαθιά ανάσα και θα δώσεις ένα τέλος μέσα σου. Αυτό ήταν. Κυνήγα τον λοιπόν. Κυνήγα το να κλείνεις τις πληγές σου. Κυνήγα και το να μην ανοίγεις με τη σειρά σου σε άλλους. Κυνήγα το να δεις επιτέλους την εικόνα χωρίς ασπρόμαυρα φίλτρα.