Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει ο Μ.
«Είμαι δύσκολος άνθρωπος εγώ, μην το παιδεύεις και πολύ» σου λέω και μετά φουσκώνω λίγο, σαν να σου ‘πα κάποιο μεγάλο μου επίτευγμα. Λες και η «δυσκολία» ενός ανθρώπου προσθέτει στην αξία του, τον κάνει άπιαστο, σπάνιο. Ή μάλλον «σπάνιο» μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο από άλλους «δύσκολους κι ανεξήγητους», κατά δήλωση, ανθρώπους. Μα, αυτός που μόλις το ξεστόμισε, νιώθει ακόμα ξεχωριστός. Γελάει λίγο μάλιστα αν ακούσει άλλους να το λένε, σκέφτεται μέσα του πως το παίζουν, πως αποκλείεται να είναι εξίσου ζόρικοι με εκείνον. Κι όσο τα σκέφτομαι αυτά νιώθω σχεδόν αστείος με τις λέξεις που σου ξεστόμισα.
Για να πεις με ένα ραβασάκι όσα δεν τολμάς κάνε ένα κλικ εδώ!
Νιώθω αστείος κυρίως γιατί τώρα πρέπει να φανώ αντάξιός τους. Πρέπει να προσέξω πόσο θα σου ανοιχτώ, μην και φανώ τελικά εύκολος. Πρέπει να μετράω τις λέξεις και τα χαμόγελά μου, να μην αφήσω να φανεί συναίσθημα γιατί, αλίμονο, θα έμοιαζε σαν να ‘πα ψέματα! Ή, ακόμα χειρότερα, σαν να κατάφερες εσύ να με σπάσεις έτσι εύκολα κι αυτό μόνο σαν αδυναμία θα μπορούσε να μετρηθεί. Κι αν με δεις για αδύναμο, τότε μία και μόνο επιλογή θα είχα. Να σε μετρήσω σε εκείνους που μπορούν να βλάψουν. Και ξέρεις ήδη πως οι δύσκολοι άνθρωποι αυτό δεν το σηκώνουν.
Ξέρεις, με τρομάζουν λίγο οι στιγμές που ξεχνάω πως πρέπει να στηρίξω το «όνομά μου», μα, αν πρέπει να δικαιολογηθώ, άφησέ με να σου πω πως με άλλους δε συμβαίνει. Δεν έχω συχνά στιγμές που θέλω να πάρω τα ηνία της συζήτησης, ούτε να απαντήσω σε ερωτήσεις πιο προσωπικές. Νιώθω σχεδόν αλλεργικό αν κάποιος με ρωτήσει «και πώς ένιωσες», σαν να πηγαίνει να ακουμπήσει με το δάχτυλο το άσπρο κομμάτι του ματιού μου, παραβίαση ανοιχτή και ξεκάθαρη! Κι έρχεσαι μετά εσύ κι όσο δε ρωτάς νιώθω να το ζητάω. Και τρελαίνομαι. Τρομάζω. Νιώθω ανθρωπάκι και μικρός. Μα μ’ αρέσει λίγο…
Δε θα το άλλαζα. Δε θα γούσταρα να σε έχω δίπλα μου και να μη θέλω να σου ανοίγομαι, γιατί αυτό, απ’ ό,τι φαίνεται, θα σήμαινε ότι δε γούσταρα εσένα. Κι αν με ρώταγες λίγους μήνες πίσω, θα σου έλεγα πως δεν είναι η πρώτη φορά που ερωτεύτηκα, πως έχει γίνει και στο παρελθόν. Μα πλέον το αμφισβητώ αυτό, γιατί σε γνώρισα και τώρα δεν μπορώ να σκεφτώ συναίσθημα και καψούρα χωρίς ανάγκη για έκθεση. Θα ‘ταν, νιώθω, σαν να δήλωνα ότι καπνίζω, μα απλώς να έβαζα τα τσιγάρα στο στόμα μου, χωρίς ποτέ μου να ακουμπήσω αναπτήρα για να τ’ ανάψω. Χωρίς ποτέ να γέμισα με καπνό και να ένιωσα τη γεύση της φωτιάς στο στόμα και στην ανάσα μου. Αστείο θα ‘τανε.
Δεν ξέρω αν είμαι δύσκολος ή αν απλώς μ’ αρέσει να το λέω, βλέπω όμως ότι όταν είμαι μαζί σου ισχύει ξεκάθαρα το δεύτερο και σχεδόν δεν έχω πρόβλημα να στο παραδεχτώ. Σε αυτό το επίπεδο έφτασα. Και είναι απόλαυση. Αν λοιπόν θες, σου δίνω το ελεύθερο να πεις πως τα κατάφερες. Αν πάλι προτιμάς, το παίζουμε για λίγο ακόμα πονηρά, με εμένα να κάνω δηλώσεις και με εσένα να υποκρίνεσαι πως τις πιστεύεις. Κι όπου μας πάει.
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
