Πολλές είναι οι στιγμές που αναρωτιόμαστε από τι είναι άραγε φτιαγμένη η ζωή μας∙ από τις επιτυχίες ή τις αποτυχίες μας, από τα σωστά και τα λάθη μας ή μήπως από όλα όσα μπορούσαμε να κάνουμε και δεν κάναμε; Συχνά βροντοφωνάζουμε ότι δε θα αλλάξουμε για κανέναν κι ότι ξοδέψαμε πολλά χρόνια για να μας φτιάξουμε ακριβώς έτσι όπως είμαστε αγνοώντας τα περιθώρια βελτίωσης που σίγουρα έχουμε. Ξόδεψες χρόνια ολόκληρα να χτίσεις τον εαυτό σου και δεν είσαι υποχρεωμένος να ανέχεσαι όσους με τον τρόπο τους σου λένε να μην τον αγαπάς, λες.
Δε δίνεις ποτέ σημασία στα θετικά ή τα ωφέλιμα που μπορεί να σου πει κάποιος, θεώρησες δεδομένο ότι οι περισσότεροι -αν όχι όλοι- τα λένε από ευγένεια τυπική, από υποχρέωση ή απλώς για να σε κολακεύουν. Έτσι είναι ο κόσμος∙ καλός όταν σε χρειάζεται, αλλά αυθεντικός όταν δε σε έχει ανάγκη. Και κάπως μάθαμε να μεταφράζουμε την αυθεντικότητα με αδιαφορία ή με αγένεια.
Συνηθίσαμε να ρίχνουμε τους εαυτούς μας και να εξυψώνουμε τους άλλους γύρω μας θεωρώντας αυτονόητο ότι πάντοτε οι άλλοι αξίζουν περισσότερο. Αν μπεις τώρα στη διαδικασία να σκεφτείς όλες τις ευθύνες που έχεις ρίξει στον εαυτό σου τα τελευταία χρόνια και σου ζητήσουμε αύριο να μας κάνεις μια λίστα, θα συνειδητοποιήσεις και μόνος σου ότι δεν προλαβαίνεις να αναλογιστείς όλες αυτές τις φορές αλλά κυρίως δεν προλαβαίνεις να τις βάλεις σε λίστα για να τον απλό λόγο ότι δεν μπορείς να τις διαχωρίσεις- να διαχωρίσεις αυτές που πράγματι έφταιγες εσύ κι αυτές που δεν ήταν δικό σου λάθος αλλά το επωμίστηκες.
Οι ώμοι σου δεν μπορούν να αντέχουν το βάρος του κόσμου όσο κι αν πιστεύεις ότι μπορείς να αναλάβεις τα πάντα για πάντα. Ακόμη κι ένα πούπουλο να κρατάς στο χέρι σου για πάρα πολύ ώρα, θα συμπεράνεις ότι μετά από κάμποση ώρα έχει γίνει ασήκωτο και το χέρι σου μούδιασε. Ήταν από την αρχή βαρύ το πούπουλο; Όχι, έγινε μόλις το φόρτωσες στην αφεντιά σου για περισσότερη ώρα από όση της αναλογούσε.
Ξόδεψες χρόνια ολόκληρα για να δημιουργήσεις τον εαυτό σου όπως- στην καλύτερη των περιπτώσεων- τον ονειρευόσουν, έχασες εξόδους για να περάσεις τα μαθήματα που σε δυσκόλευαν στη σχολή, πήρες δουλειά στο σπίτι για να αποδείξεις ότι αξίζεις να είσαι εκεί που είσαι, δε βγήκες πολλές φορές ενώ ήθελες γιατί έπρεπε να κάνεις δύο και τρεις δουλειές για να καταφέρεις τον στόχο σου, έμεινες με έναν άνθρωπο παραπάνω από όσο ένιωθες την ευτυχία επειδή δεν ήθελες να τον πληγώσεις. Κι όλα αυτά μπορείς να τα χαραμίσεις για να ικανοποιήσεις τις προσδοκίες των άλλων ανθρώπων γύρω σου;
Αντέχεις να συνεχίσεις να ξοδεύεις εσένα για να γεμίζεις το κενό της ψυχής σου; Μη βιαστείς να απαντήσεις γιατί ό,τι κι αν πεις θα είναι λάθος. Δεν την ξέρεις την απάντηση γιατί κανείς μας ποτέ δεν την ξέρει. Μεγαλώσαμε συνηθίζοντας να υπακούμε σε προσδοκίες, συνηθίσαμε τόσο πολύ που «ξεχάσαμε» να ψάξουμε τις δικές μας. Ξεχάσαμε το «πολύ» μας για το «όσο θέλει ο κόσμος».
Μα, ο κόσμος δεν έχει υποχρέωση να σου δώσει συγχαρητήρια για τη ζωή που επέλεξες να κάνεις, ούτε να σε συμπονέσει ούτε να σ’αγαπήσει γι’ αυτό που είσαι. Εσύ έχεις υποχρέωση απέναντι στον εαυτό σου να δώσεις χρώμα κι ευτυχία στη ζωή σου πριν μπούμε όλοι στο μαύρο κουτί. Δεν κρατάει για πάντα!
Θελουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ
Συντάκτης: Κατερίνα Μάρου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
