Ο έρωτας είναι αρχικά μια ιδέα, μια αφηρημένη έννοια μέχρι που αποκτά υπόσταση από τη στιγμή που θα υπάρξει στη ζωή μας με τη μορφή μιας σχέσης ή μιας επαφής. Συμβαίνει να ερωτευτείς, συμβαίνει να αγαπήσεις, συμβαίνει να διεκδικήσεις. Συμβαίνει να αφεθείς, να ρίξεις τις άμυνές σου και να βιώσεις κάτι πρωτόγνωρο.
Όταν ο έρωτας συμβεί, αποκτούμε πια έναν ρόλο. Ο ρόλος που θα έχουμε είναι είτε ο ρόλος που θα μας δοθεί από την άλλη πλευρά, από την πλευρά δηλαδή του συντρόφου είτε ο ρόλος που συνειδητά θα επιλέξουμε για εμάς. Και κάπως έτσι, το συμβάν του έρωτα θα πάρει μια πιο συγκεκριμένη μορφή. Θα αποκτήσει, αν θες, μια ταυτότητα. Θα είναι ο κεραυνοβόλος έρωτας κι εμείς τα πιόνια του ή ο έρωτας με έναν πιο μεστό και βαθύ χαρακτήρα με εμάς να ορίζουμε τα πάντα δείχνοντας μια απίστευτη ωριμότητα;
Ο Καρλ Γιουνγκ είχε πει, «Δεν είμαι αυτό που μου συνέβη. Είμαι αυτό που επέλεξα να γίνω.» Κατά μια έννοια αυτή η βαθυστόχαστη φράση μπορεί να έχει μια πολύ σημαντική θέση στον έρωτα και τις σχέσεις που πιθανότατα να μην έχουμε σκεφτεί. Βλέπεις δεν είμαστε άβουλα όντα μπροστά στην ροζ αύρα που γνωρίζει πώς να οδηγεί καρδιές και σώματα. Έχουμε βούληση κι ας νομίζουμε πολλές φορές πως δεν είμαστε σε θέση να αποφασίσουμε για πολλά και πως μόνο το συναίσθημα είναι αυτό που κάνει παιχνίδι. Ο έρωτας που θα μείνει στον χρόνο είναι εκείνος που οι σύντροφοι δε θα μείνουν μόνο σε αυτό που τους συνέβη, στο να ερωτευτούν δηλαδή. Ο έρωτας που θα αντέξει στον χρόνο είναι εκείνος που θα εμπνεύσει τους συντρόφους να είναι αυτό που οι ίδιοι επέλεξαν να είναι.
Το να ερωτευτείς είναι σίγουρα ευτυχία αλλά το να είσαι το ολόγραμμα του εαυτού σου κι όχι ο πραγματικός εαυτός σου δεν είναι για καλό, ειδικά κατά τη χρονική περίοδο που είσαι «στα μέλια». Και μπορεί το ρομαντικό αυτό χρονικό διάστημα του έρωτα να έχεις την τάση να αφήνεσαι στα χέρια του άλλου θεωρώντας πως αυτό είναι έρωτας, αλλά ακόμη κι αυτό το τόσο ανέμελο κομμάτι θέλει προσοχή και φειδώ.
Σαφέστατα δεν μπορείς να λειτουργείς με κανόνες και πρέπει ειδικότερα στην πρώτη φάση μιας σχέσης. Όμως ο ρόλος που θα έχεις εφεξής μέσα σε αυτήν τη σχέση καθορίζεται από το σημείο εκκίνησης. Κι εδώ βρίσκεσαι στο δίλημμα. Θα είσαι αυτό που σου συνέβη ή αυτό που επέλεξες να γίνεις;
Αν αφεθείς και γίνεις έρμαιο του έρωτα με οτιδήποτε αυτό συνεπάγεται, αν δηλαδή αποφασίσεις να είσαι απλώς αυτό που σου συνέβη, θα έχεις υιοθετήσει εξ’ αρχής τον ρόλο του ερωτοχτυπημένου στην κυριολεξία. Πιθανότατα να μην αποφασίζεις ακόμη για πολλά θέλοντας να δείξεις στον άλλον μια διαλλακτικότητα και μια διάθεση παιχνιδιού. Το γνωστό «δεν ξέρω, δε με πειράζει, ό,τι θέλεις» που είναι μια φράση που παίζει πολύ στο ξεκίνημα μιας σχέσης, τότε που κανείς από τους δυο δε θέλει να δείξει ακόμη στοιχεία δυναμισμού. Σε αυτήν λοιπόν την περίπτωση επιλέγεις να είσαι αυτό που σου συνέβη. Δεν έχεις όμως το δικαίωμα να παραπονεθείς κατόπιν εορτής για το ότι δε λαμβάνονται υπόψιν αυτά που αργότερα θα θέλεις να εισακούονται.
Και πάμε τώρα στην άλλη πλευρά τους διλήμματος. Το να είσαι αυτό που επέλεξες να γίνεις μέσα στη σχέση. Και μόνο στο άκουσμα της φράσης αυτής, κατανοείς πως αυτού του είδους η συμπεριφορά έχει μια πιο δυναμική προσέγγιση. Διότι ναι, ερωτοχτυπήθηκες και βλέπεις αστεράκια αλλά επιλέγεις να δείξεις τον πραγματικό σου εαυτό. Εκείνον που δεν μπορεί να συμφωνεί με όλα όσα γίνονται ένεκεν ενός ρομαντισμού. Εκείνον τον εαυτό που θα επιλέξει να πει τι τον ενοχλεί. Επιλέγεις να είσαι αυτό που γίνεσαι μέσα στον έρωτα, γιατί απλούστατα ο έρωτας μάς πλάθει, μάς αλλάζει αλλά και βγάζει από μέσα μας στοιχεία που δεν ξέραμε πως είχαμε. Άρα στην ουσία, με το να είμαστε ο εαυτός μας και σε όποιον αρέσει, επιλέγουμε μια σχέση που μάλλον θα αντέξει στον χρόνο αν βέβαια πρωτίστως εκτιμηθεί αυτού του είδους η ντομπροσύνη και η ειλικρίνεια από τον εκάστοτε σύντροφο.
Τα συμπεράσματα στα οποία ο καθένας μας μπορεί να καταλήγει κατά καιρούς πάνω στο θέμα έρωτας είναι αμέτρητα, πολύπλευρα κι απολύτως ευφάνταστα. Η αλήθεια όμως είναι μια. Πως μπαίνοντας σε μια σχέση, όντας ερωτευμένοι, επιλέγουμε ρόλους ανάλογα με το τι θέλουμε και τι αποζητάμε. Κι ίσως μέχρι τώρα να μην το είχαμε πολυσκεφτεί πως είναι έτσι.
Η φράση του Καρλ Γιουνγκ τα λέει όλα μέσα από την απλότητά της αλλά και την πολυπλοκότητά της ταυτόχρονα. Βλέπεις ο έρωτας είναι ίσως το μεγαλύτερο φιλοσοφικό ζήτημα ανά τους αιώνες. Όσο τον αναλύεις, τόσο τον αποδυναμώνεις. Όσο τον αφήνεις να κάνει τα δικά του, τόση αξία του δίνεις και παίρνουν τα μυαλά του αέρα. Η απόφαση είναι ξεκάθαρα δική μας και οι πλευρές μόνο δύο.
Είτε είμαστε αυτό που μας συνέβη, είτε αυτό που επιλέγουμε να γίνουμε. Περαστικά μας.
Αφιερωμένο στα αψυχολόγητα διλήμματα.
Συντάκτης: Μαίρη Σάμου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
