Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Ρ.
Ξέρεις, έχω ένα πρόβλημα στο οποίο ψάχνω λύση. Νιώθω να μπερδεύομαι σε αυτό που ζούμε, να μην ξέρω πώς να αντιδράσω στις στιγμές μας κι έπειτα, εκείνες τις φορές που μου βγαίνει η αντίδραση φυσικά, μένω παγωμένη μπροστά στη συνειδητοποίηση ότι ο τρόπος που κινήθηκα, βάσει των γνωστών μου μέχρι τώρα τρόπων να διαχειρίζομαι καταστάσεις, δε βγάζει κανένα σπουδαίο νόημα. Νιώθω να ερωτεύομαι και δεν ξέρω πώς, αφού δεν ήταν ποτέ στα πλάνα μου κάτι τέτοιο, είναι μάλιστα εμπόδιο σ’ αυτά που θέλω. Κι αναρωτιέμαι, δε θα ‘πρεπε να ‘ταν αδύνατο αυτό; Δε θα ‘πρεπε να ‘χε χαρτούρα το συναίσθημα, να πηγαίνει μόνο σ’ όσους συμπλήρωσαν τις αιτήσεις;
Μα απ’ την άλλη, όταν βάζω τη λογική μπροστά, καταλαβαίνω πως μάλλον αυτός ήταν ο λόγος που βρεθήκαμε να το ζούμε δυνατά εξαρχής. Το ότι δεν το θέλαμε κι ουδέποτε ζητήσαμε να έρθει, μας χτύπησε λοιπόν κατακέφαλα με το στοιχείο του αιφνιδιασμού. Σαν ένας κλέφτης στον δρόμο, αν τον περιμένεις ή αν τον έχεις δει να σε ακολουθεί, σφίγγεσαι κάπως και κρατάς τα πράγματά σου πιο γερά. Μπορεί και πάλι να καταφέρει να σου πάρει κάτι, ή στην προσπάθειά του να σε ρίξει λίγο χάμω, μα ζημιά μεγάλη δε θα κάνει. Αν δεν τον έχεις αντιληφθεί όμως, αν σε πιάσει σχεδόν κοιμισμένο και με ακουστικά που μπλοκάρουν τους ήχους σου στα αφτιά, να αναμένεις πως θα σου πάρει τα πάντα. Στον ύπνο μας έπιασε κι εμάς ο έρωτας.
Με πιάνω να σε χαζεύω. Να κολλάω το βλέμμα μου πάνω σου όπως το κολλάμε καμιά φορά σε κάποιες άσχετες διαφημίσεις στην τηλεόραση και δεν μπορούμε να το απομακρύνουμε. Ακόμη και τώρα σε έχω απέναντί μου να βρίσκεσαι μπροστά στον πάγκο κοπής σου, να δημιουργείς κάτι εύγευστο και να με ρωτάς τι κάνω ακόμα στον υπολογιστή κι εγώ να σου απαντάω πως δουλεύω. Γιατί αν σου πω πως γράφω για σένα, αυτό θα πρέπει να το μετρήσω για παραδοχή κι έκθεση. Και δεν το θέλω. Προτιμώ να ξέρω μόνο εγώ πόσο ευάλωτη νιώθω μπροστά σου.
Είναι στιγμές που προσπαθώ να αποφασίσω αν αυτό που νιώθω μ’ αρέσει ή αν λίγο με τρομάζει. Μα έρχομαι και αντιλαμβάνομαι πως αυτά τα δύο πράγματα μπορούν να συμβούν ταυτόχρονα κι εγώ αυτό ζω. Έναν τρόμο όμορφο. Μια μορφή αδρεναλίνης που κυλάει στο αίμα μου, όχι μέσα από σκοινιά σε ψηλές γέφυρες και μηχανές που τρέχουν γρήγορα -όπως συμβαίνει συνήθως- μα μέσα από ένα πρόσωπο. Το λες και τύχη για έναν λάτρη της έντασης. Το λες και ατυχία για κάποιον που τρέμει να νιώθει οτιδήποτε πέρα από αυτή. Μα εμείς το αντέχουμε. Το ανακαλύπτουμε μαζί και το ζούμε στο έπακρο.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
