Έβλεπες «Μαύρα Μεσάνυχτα»; Θυμάσαι τον Λάζαρο; Ο Λάζαρος ήταν ένας από τους δύο μπράβους της σειράς και μέλος του βασικού καστ. Τον χαρακτήρα αυτόν υποδύεται ο Βασίλης Ρίσβας. Και τώρα θα αναρωτιέσαι τι σχέση έχει αυτό με το σημερινό μας άρθρο. Η απάντηση είναι απλή. Στη βασική ιστορία του χαρακτήρα βλέπουμε έναν φρεσκοχωρισμένο άντρα, που θέλει να πάρει την κηδεμονία του παιδιού του. Το «παιδί» όμως, όπως το αποκαλεί, είναι ο Ζιζού, ένα τετράποδο πανέμορφο μικρόσωμο σκυλάκι.
Στα -όχι και τόσο μακρινά- χρόνια όπου προβαλλόταν η σειρά, το γεγονός αυτό ήταν αφορμή γέλιου. Άλλωστε μιλάμε για μια κωμωδία με τους πρωταγωνιστές να είναι καρικατούρες της τότε πραγματικότητας. Το βασικό ερώτημα όμως που είδαμε και που ταλαιπώρησε και τον άμοιρο τον πρωταγωνιστή μας είναι το «πώς», πώς όταν χωρίζεις με έναν άνθρωπο μπορείς να ρίξεις μαύρη πέτρα ακόμα και στο κατοικίδιο που από κοινού είχατε; Και υποτίθεται ότι αυτό το πλασματάκι το έχεις αγαπήσει σαν παιδί σου.
Γενικά αυτό το κομμάτι είναι κάτι που δε συναντάμε πολύ στην ποπ κουλτούρα. Είτε επειδή είμαστε ρηχοί και μας απασχολεί μόνο ο έρωτας και η απώλειά του, χωρίς να μας νοιάζουν οι υπόλοιπες προεκτάσεις, είτε επειδή το κομμάτι «κατοικίδια» δε μας φαίνεται άξιο αναφοράς. Το όλο θέμα λοιπόν περνάει στις γκρι ζώνες των παράπλευρων απωλειών κι αποσιωπάται. Τα μαύρα μεσάνυχτα μας έδωσαν αυτόν τον χαρακτήρα για να γελάσουμε με την «κατάντια» του, όμως κατάφεραν να θίξουν έντονα αυτήν την ανθρώπινη πλευρά. Γιατί δε χρειάζεται ένα πλάσμα να έχει δύο πόδια, να μοιράζεστε το ίδιο DNA και να αποκαλείσαι γονιός του, για να σου λείπει!
Ένα ακόμη παράδειγμα -από αυτά που είναι μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού- που αναφέρεται κατ’ αποκλειστικότητα σε αυτό το θέμα είναι το τραγούδι «Σερενάτα» από τη θρυλική Αρλέτα, η οποία εξύμνησε τον χωρισμό σε όλες του τις εκφάνσεις. Πήγε όμως ένα κομμάτι παραπέρα και στα τραγούδια της περιέγραψε καταστάσεις. Καταστάσεις που όλοι λίγο πολύ βιώνουμε σε έναν χωρισμό. Και κάπως έτσι, μέσα από τις ανθρώπινες αυτές στιγμές γεννήθηκε η Σερενάτα.
Το τραγούδι μιλάει για ένα ζευγάρι που απ’ ό,τι φαίνεται μέσα στους στίχους όχι απλά συγκατοικούσε, αλλά είχε και ένα τετράποδο παιδάκι, τη Σερενάτα, ένα τσαχπίνικο γατί. Στους στίχους βλέπουμε την ιστορία να παρουσιάζεται από τη μεριά της «Αρλέτας», η οποία μένει πίσω ουσιαστικά και κρατάει διαμέρισμα και χνουδωτό παιδί. «Αρλέτα» μπορεί να είναι ο καθένας μας ανεξαιρέτως. Και οι στίχοι απευθύνονται στο άτομο που έφυγε και έριξε μαύρη πέτρα. Οι στίχοι είναι περισσότερο παράπονο, λέγοντας στο άλλο πρόσωπο, ότι «εμένα μπορεί να με ξέχασες, τη γάτα όμως που την υπεραγαπούσες, τόσο εύκολα την άφησες πίσω;».
Οι στίχοι που συνδυάζουν το πρόσωπο που έφυγε με τη γάτα, πηγαίνουν κάπως έτσι:
«Άραγε πού να ‘σαι, άραγε θυμάσαι
που ‘λεγες στη γάτα “Σερενάτα μη φοβάσαι,
σ’ όλη τη ζωή μου θα ‘σαι το γατί μου
δε θα ξαναδώσω σ’ άλλη γάτα την ψυχή μου”»
Και παρακάτω η Αρλέτα τα χώνει περισσότερο στον «Παναγιώτη», τον πρώην έρωτα. Αυτό τουλάχιστον καταλαβαίνουμε μέσα από τους στίχους της. Και το σημείο που βγάζει δόντια και ουσιαστικά λέει ότι «ρε φίλε φέρθηκες σκάρτα», ακουμπώντας ταυτόχρονα στο τραπέζι όλη την απογοήτευσή της προς το πρόσωπο αυτό, είναι οι εξής:
«Μαύρα τα μαντάτα για τη Σερενάτα
που παλιά την τάιζες μπαρμπούνια μαρινάτα,
τώρα δε σε νοιάζει πού ξεχειμωνιάζει
ούτε άμα στην πάτησε κανένας καμικάζι»
Πρακτικά μεγάλωσα με αυτό το κομμάτι, όπως και πολλοί από εμάς. Τώρα όμως που έχω δύο γατιά μαζί με τη σχέση μου, τρέμω για την αλήθεια που κρύβει. Έστω ότι χωρίζεις με το άλλο άτομο, ρίχνεις τελεσίδικο και στα ζώα που στην τελική δε σου έφταιξαν σε τίποτα; Είναι ακριβώς το ίδιο με ένα παιδί στο διαζύγιο, όμως εκεί ευαισθητοποιείται κάπως η κοινωνία και βγαίνουν διάφορα μέτρα προστασίας. Στην περίπτωση του κατοικίδιου όμως γιατί να μην υπάρχει κάποια ευαισθητοποίηση; Γενικά, αν θέλουμε να είμαστε εντάξει με τη συνείδησή μας, καλό θα είναι όσο είμαστε με τη σχέση μας ακόμα στα μέλια, να συζητήσουμε το ενδεχόμενο του χωρισμού και το τι θα απογίνουν τα «παιδιά» μας, όπως τα ορίζουμε αυτά, δίποδα, τετράποδα δεν έχει σημασία.
Και επειδή η «Σερενάτα» είναι πάντα στην καρδιά μας, θα κλείσουμε με το ρεφρέν που ουσιαστικά λέει στο πρόσωπο που έφυγε, πως εσύ μπορεί να έριξες μαύρη πέτρα πίσω σου, όμως εμείς συνεχίζουμε. Και, να, η κάποτε κόρη σου τώρα έκανε τα δικά της παιδιά. Ουσιαστικά η Σερενάτα μιλάει για μια ιστορία που μπορεί να έχει τελειώσει για τους πρωταγωνιστές, μα δε θα έπρεπε να έχει ούτε καν αλλάξει τα αισθήματα προς τα πλάσματα που αγαπήθηκαν· μα φέρθηκαν οι άνθρωποι γελοία -αυτό το τελευταίο είναι προσωπικό σχόλιο.
«Δε θέλω να σε ξαναδώ,
μανάρι μου τα κάναμε σαλάτα.
Θέλω μονάχα να σου πω
πως απόψε γέννησε η γάτα»
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Αντώνης Ανδρόνικος
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
