Ζώντας στα 20 στην Αθήνα

Τρέξιμο, συναντήσεις, συνεντεύξεις και βόλτες. Κι όλα αυτά -συχνά- χωρίς λεφτά. Όλα αυτά προσπαθώντας να πραγματοποιήσεις κάποιο όνειρο, να φτάσεις έναν στόχο, να γράψεις τη δικιά σου ιστορία, αυτή που δε θα είναι κοινότυπη, αυτή που δε θα είναι συμβιβασμένη με τα  “ναι” και τα “όχι” της κοινωνίας. Ζώντας στα 20 στην Αθήνα, η ζωή, όταν προσπαθείς ενεργά να της κρατήσεις τα χαλινάρια, να μορφοποιήσεις τη ροή της, να την κάνεις δικιά σου, είναι ένα μόνιμο τρέξιμο, μια μόνιμη βουή. Ή μήπως κάνουμε κάτι λάθος;

Το πρόγραμμα στοιβαγμένο με ένα σωρό διαφορετικές υποχρεώσεις. Και μέσα σε αυτές, προσπαθείς φυσικά να στριμώξεις και τις εξόδους σου, την κοινωνική κι ερωτική σου ζωή, να ξεκλεψεις μερικές στιγμές για τον εαυτό σου και την ηρεμία σου, να αθληθείς, ή να ασχοληθείς με κάποιο χόμπι που αγαπάς, να κοιμηθείς. Πώς ακριβώς, ζώντας μέσα σε αυτόν τον στρόβιλο, να μη θεωρείς μετά πως κάπου κάνεις κάποιο λάθος, ή τουλάχιστον πως κάτι σημαντικό (εξίσου σημαντικό με όλα τα άλλα) πρέπει να θυσιάσεις;

Ευκαιρίες κι ιδέες που υπάρχουν παντού τριγύρω. Δουλειές και δουλείες για να στηρίξεις τον εαυτό σου. Μαγαζιά πολλά, ποικιλία στις επιλογές για εξόδους. Η Αθήνα είναι ένα χάος. Ή μήπως το χάος είναι η γενιά μας; Προσπαθούμε να τα κάνουμε όλα μαζί, προσπαθούμε να μη χάσουμε τίποτα. Το F.O.M.O. επινοήθηκε από εμάς, ή για εμάς;

Ξέρουμε πως μπορούμε, ξέρουμε πως το έχουμε, ξέρουμε πως, ναι (μάλλον), προλαβαίνουμε. Κι από εκεί και πέρα, σιγά. Θα κοιμηθούμε όταν θα πεθάνουμε. Να στηρίξουμε τους εαυτούς μας, να στηρίξουμε τα όνειρά μας, να στηρίξουμε όσα αγαπάμε, να στηρίξουμε. Να τα καταφέρουμε. Και ταυτόχρονα, μόνιμη κάτοικος στα μυαλά μας η διασκέδαση. Και ποιος ξέρει πού βρίσκονται οι ισορροπίες;

Λάθη και πάθη πολλά κι έτσι μαθαίνεις να ισορροπείς καλύτερα. Προγραμματισμός κι αυθόρμητες εξορμήσεις κι έτσι τα έχεις όλα. Κι όταν σε πιάνει αυτό το κάτι; Όταν εκλείπει η ενέργεια, η όρεξη, η φαντασία; Δεν έχει σημασία. Έχεις οριοθετήσει ήδη τη ζωή σου, την έχεις στοιβάξει πλέον αρμονικά κι όμορφα, δε χωράει πουθενά η δυσαρμονία και η δυσαρέσκεια που νιώθεις μέσα σου, δεν είναι ισορροπημένη, δεν είναι αποδεκτή, δεν είναι μέσα στο πρόγραμμα.

Μην ξεχάσεις κάτι, άκου το ξυπνητήρι πάντα στην ώρα σου, μην ξοδέψεις παραπάνω, άμα μπορείς μην ξοδέψεις τίποτα. Αλλά ευχαριστήσου τη ζωή, -μία την έχουμε- και μην παραλείψεις να κάνεις αυτά που αγαπάς. Λόγια μπορούν να ειπωθούν πολλά πάνω στο θέμα, μα το θέμα εν τέλει δε σχετίζεται ούτε με λόγια, μα ούτε με τη λογική. Γιατί όταν το πρόγραμμα απαιτεί τόσα πολλά, η λογική δεν είναι σύμμαχός σου. Ο μόνος σύμμαχός σου είναι η φιλοδοξία και μια απλή κίνηση: να βάζεις το κεφάλι κάτω.

Κι άμα δεν έχεις όρεξη να βάλεις κεφάλι κάτω; Αν δε θέλεις να γονατίσεις εμπρός μιας θεωρητικής γραμμικής κατεύθυνσης που σου έχουν υποδείξει, λέγοντας ότι θα σε οδηγήσει εκεί που θες; Μια κατεύθυνση που η κοινωνία έχει ταυτίσει με το δρόμο που καταλήγει στην ευτυχία; Τότε βοηθητικό θα ήταν να έχεις χρήματα. Χρήματα από την οικογένειά σου, χρήματα από τύχη, χρήματα. Χρήματα ώστε να έχεις τουλάχιστον εξασφαλισμένα τα απαραίτητα: ένα σπίτι, φαΐ, ρούχα. Αλλιώς σκύψε κεφάλι και δούλεψε, σκύψε κεφάλι και διάβασε, σκύψε κεφάλι, γιατί μάλλον, αν δε βλέπεις πού πηγαίνεις, θα μπορείς τουλάχιστον για πάντα να φαντάζεσαι και να ονειρεύεσαι ότι θα καταλήξεις εκεί πού θες.

Δε νομίζω. Δεν είναι αυτή ούτε η προοπτική, αλλά ούτε και η ιδιοσυγκρασία μας. Άρα προχωράμε με το κεφάλι ψηλά. Και τα κάνουμε όλα. Τα κάνουμε όλα με τον τρόπο μας. Κι όχι δεν είμαστε τεμπέληδες κι όχι δεν είμαστε γκρινιάρηδες κι όχι, το “δε θέλω” δεν είναι δικαιολογία. Θα βρούμε την άκρη, θα βρούμε τον δρόμο και θα είναι καλύτερος, πιο όμορφος, πιο διασκεδαστικός από τον προκαθορισμένο. Γιατί θέλουμε να ζήσουμε, ελεύθερα κι απρόσμενα.

Κι αν είναι να φάμε τα μούτρα μας, θα σηκωθούμε. Τουλάχιστον δεν είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε τους εαυτούς μας και τα όνειρά μας στον βωμό μιας διαχωριστικής αντίληψης της ζωής, που θα μας κατηγοριοποιήσει είτε στους λούμπεν, είτε στο προλεταριάτο, είτε στην μπουρζουαζία. Εκτός αν είμαστε. Εκτός αν εν τέλει, καταλήξουμε κι εμείς εκεί. Ποιος ξέρει; Προς το παρόν όμως, δεν προλαβαίνω να γράψω αλλά, έχω ένα πρόγραμμα, ο χρόνος είναι περιορισμένος. Ας το συζητήσουμε λοιπόν, μια άλλη φορά.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!