Όλη η ελπίδα αυτού του κόσμου βρίσκεται μες στα μάτια των παιδιών. Εκείνα είναι που μας κάνουν να πιστεύουμε ότι μπορεί να υπάρξει ένα καλύτερο αύριο, πως μπορεί να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο. Οι άνθρωποι που ασχολούνται στο επάγγελμά τους με παιδιά φαίνεται να είναι οι μόνοι που καταλαβαίνουν τι κρύβουν μέσα τους οι παιδικές ψυχούλες. Αλλά κι αυτές που τείνουν να φαίνονται πάντα τόσο χαρούμενες και ξέγνοιαστες έχουν σαν προστάτες εκείνους τους ανθρώπους.
Οι εκπαιδευτικοί που διδάσκουν το μάθημα της έκθεσης ανοίγουν ένα παράθυρο στον ψυχικό κόσμο των μαθητών τους κι εκείνοι από τη μεριά τους γράφοντας ελεύθερα, τους επιτρέπουν την πρόσβαση στη ζωή που ως τότε- ενδεχομένως- φοβόντουσαν να δείξουν στους άλλους ενήλικες. Ο κόσμος των παιδιών δεν είναι ένας κόσμος στον οποίο μπορεί να εισέλθει ο οποιοσδήποτε και σίγουρα δεν είναι ένας κόσμος που μπορεί να καταλάβει όποιος έχει χάσει την επαφή με το παιδί μέσα του.
Τα παιδιά, ιδιαίτερα κατά την εφηβική ηλικία, απαιτούν ειδική μεταχείριση λόγω της εύθραυστης ψυχολογίας τους και των συχνών συναισθηματικών τους μεταπτώσεων. Είναι φυσιολογικό να μην επιθυμούν να μιλήσουν για τα πάντα στη ζωή τους στους γονείς τους ή σε κάποιο συγγενικό τους πρόσωπο. Στον καθηγητή τους όμως μπορούν να μιλήσουν διαφορετικά.
Γιατί το παιδί, ακόμη κι αν δε νιώθει άνετα να μιλήσει κανονικά, θα μιλήσει σίγουρα μέσ’ από τις εκθέσεις του. Στα γραπτά του θα βρει τον χώρο εκείνο που θα του επιτρέψει την ελεύθερη έκφραση και θα του δώσει την ευκαιρία να γράψει την άποψη του. Αντικείμενο το όποιο οι ενήλικες συχνά ξεχνάμε ότι μπορεί να έχει ένα παιδί, θεωρώντας δεδομένο πως τίποτα δεν το αφορά αν μπορούν να το λύσουν οι μεγάλοι. Έτσι δείχνουμε αδιαφορία για το γεγονός ότι τα παιδιά τις περισσότερες φορές έχουν πιο ολοκληρωμένες κι ειλικρινείς απόψεις επί κάποιου θέματος απ’ ό,τι οι εμείς.
Ο χώρος της έκθεσης όμως, δεν είναι ένας χώρος με κανόνες των ενηλίκων, είναι ένας χώρος ελεύθερος και δημιουργικός όπου το κάθε παιδί μπορεί να δώσει μορφή στις σκέψεις που το βασανίζουν ή στα συναισθήματά του. Διαβάζοντας όσα μπορεί κάποιος μαθητής τους να γράψει, οι καθηγητές εκμεταλλεύονται την ευκαιρία να γνωρίσουν καλύτερα την ψυχοσύνθεση των μαθητών τους και να καταλάβουν καλύτερα πώς μπορεί ο καθένας τους να αισθάνεται και τι τους απασχολεί.
Αν σε μια έκθεση σχετική με τη φιλία, ο μαθητής επιλέξει να γράψει πως οι διαπροσωπικές σχέσεις έχουν πάρει πλέον ένα είδος πελατειακής σχέσης, τότε μπορείς να καταλάβεις ότι το παιδί έτσι αντιλαμβάνεται τη φιλία -λόγω των εμπειριών του. Μέσα από τις γλαφυρές περιγραφές του, μπορείς εύκολα να διακρίνεις τι του αρέσει και τι όχι, τι απόψεις έχει. Αν βάλεις ως θέμα στα παιδιά την έμφυλη βία κι ένα απ’ αυτά γράψει πως τη γνωρίζει καλά και την περιγράψει μάλιστα εμπεριστατωμένα, τότε κι εσύ ως ο καθηγητής θα βοηθηθείς και θα καταλάβεις τι είδους σκηνές έχει δει το παιδί στο περιβάλλον του.
Δεν υπάρχει άνθρωπος που να βρίσκεται πιο κοντά σ’ έναν μαθητή απ’ ό,τι ο καθηγητής του. Μόνο εκείνος μπορεί να δει τι κρύβεται πίσω από το χάος μέσα του και μόνο εκείνος μπορεί να επέμβει για να τον βοηθήσει. Δεν υπάρχει κάποιος πιο κοντά στα παιδιά απ’ έναν καθηγητή που τους δείχνει καθημερινά πώς ό,τι κι αν πουν ή ό,τι κι αν γίνει, εκείνος θα είναι εκεί για να τα στηρίξει, έναν καθηγητή που μετατρέπει το μάθημα της έκθεσης σε μια ευκαιρία να εκφραστούν με λέξεις οι σκέψεις και τα συναισθήματά τους.
Τα παιδιά μιλούν με χίλιους δυο τρόπους σε όσους έχουν διάθεση ν’ ακούσουν!
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Κατερίνα Μάρου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
