Μοιράζομαι δε σημαίνει μένω μισός

Καθημερινά, συνειδητοποιούμε ότι ο κόσμος δε μοιράζεται πια. Όλοι, ή τουλάχιστον οι περισσότεροι, είναι κλεισμένοι στο μπαουλάκι τους, σφιχταγκαλιασμένοι με τις δυνατότητες πράξεων και τα συναισθήματά τους. Σαν κεκτημένα αυστηρά κρατημένα για τους ίδιους. Μήπως πρέπει να κάνουμε κι εμείς το ίδιο; Αναρωτιόμαστε, πραγματικά. Αν δώσεις αγάπη τι μπορεί να γίνει; Μπορεί να πάρεις πίσω αγάπη ή να μην πάρεις. Κι αν δεν πάρεις; Δεν τελείωσε κι ο κόσμος. Δεν πειράζει. Η αγάπη, όπως και η καλοσύνη, ο σεβασμός και το χαμόγελο δε στερεύουν. Μπορείς να δίνεις χωρίς το φόβο ότι θα ξεμείνεις από αυτά. Δε θα μείνεις μισός. Άλλωστε σε πρώτο επίπεδο σου βγαίνουν αβίαστα, δίχως να αναμένεις  την ανταπόδοση.

Φοβόμαστε να δώσουμε, φοβόμαστε και να δοθούμε. Υπάρχει η ίδια ανησυχία και για το αν θα μας δώσουν ή αν δοθούν σε εμάς. Κι αν πράγματι συμβεί αυτό, είμαστε σε θέση να το δεχτούμε ή θα το απορρίψουμε; Έχουμε αποξενωθεί και οι πιθανότητες λένε ότι δεν είναι κάτι προσωρινό. Η καχυποψία είναι ένα αίσθημα το οποίο έχει διάρκεια στο χρόνο και η δυσκολία που αντιμετωπίζουμε με την ουσιαστική αλληλεπίδραση οφείλεται σε αυτήν, την τόσο επίμονη και δύσκολη να ξεφορτωθείς. Όταν ένας άνθρωπος είναι καχύποπτος σκέφτεται ότι ίσως τον εκμεταλλευτούν, ότι θα τον πληγώσουν, ότι αργά ή γρήγορα θα προδοθεί ανεπανόρθωτα -επομένως το περιμένει να συμβεί. Κι όταν κάτι το περιμένεις και φέρεσαι σαν να ‘ναι δεδομένο, ποιες οι πιθανότητες τελικά να του ξεφύγεις;

Δε θέλουμε να μοιραστούμε ή δε μάθαμε ποτέ να μοιραζόμαστε; Κρατάμε μια στάση κάπως απόμακρη, φοράμε τον μανδύα της επιφάνειας και μιλάμε με τους ανθρώπους για τον καιρό, τα τελευταία νέα των διάσημων και τις εξελίξεις στα αθλητικά της περιοχής. Ανταλλάσσουμε δυο κουβέντες για θέματα που μας αφήνουν παγερά αδιάφορους και λέμε μετά πως επικοινωνήσαμε, μόνο και μόνο για να μην ανοιχτούμε. Χάνουμε τη βαθύτερη και ουσιαστικότερη επαφή που θα μπορούσαμε να έχουμε. Και σε όλο αυτό ο εγωισμός και η καχυποψία έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Δε θέλουμε να δείξουμε τις αδυναμίες μας, δε θέλουμε να μιλήσουμε για τα λάθη μας, δε θέλουμε να μοιραστούμε τις σκέψεις μας. Γιατί τότε θα τσαλακωθούμε, θα φανούμε αδύναμοι, δε θα μας βλέπουν με θαυμασμό· θαρρούμε.

Οι φίλοι δεν μπορούν να σου προκαλέσουν μόνο τα συναισθήματα που φαντάζεσαι ότι μπορεί να νιώσεις, αυτά τα αρνητικά, τα ζόρικα. Μαζί τους μπορείς να αισθανθείς χαρά, ξεγνοιασιά, ολοκλήρωση και προσμονή. Σε μια ερωτική σχέση θα λάβεις και θα δώσεις αγάπη, τρυφερότητα και οικειότητα. Αν όμως βάζουμε το πέτρινο προσωπείο, δεν μπορούμε να αναμένουμε από κανέναν να έρθει με καλέμι. Μόνο αν το σπάσουμε μόνοι μας και παρουσιάσουμε την πραγματική μας εικόνα, μπορούμε να ελπίζουμε στην αλλαγή. Οι άμυνες είναι για να πέφτουν κι όταν αυτό συμβεί δε χρειάζεται να τρέμουμε για επικείμενο χτύπημα. Χρειάζεται απλώς να απολαύσουμε την αλλαγή.

Σαν μια ζωή δανεική, σαν τον χορό της Σταχτοπούτας που μετρούσε ο χρόνος αντίστροφα ώσπου να τελειώσουν όλα, αυτό είναι η εκούσια αποφυγή της οικειότητας. Πολύ ψυχοφθόρο, για σκέψου. Άλλωστε, όπως μας έμαθε κι ο Τάσος Λειβαδίτης, «ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει».

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!