Πόσες φορές έχετε αναρωτηθεί αν αξίζει να προσπαθήσετε και να συνεχίσετε με κόπο και φοβερές αντοχές, για να υλοποιήσετε έναν στόχο, είτε επαγγελματικό είτε στόχο ζωής; Κι άλλες πόσες φορές άραγε να ήρθε η παραίτηση που με τον χρόνο έφερε μια απορία «γιατί παράτησα το όνειρό μου; Γιατί δεν προσπάθησα κι άλλο, ενώ ο άλλος τα κατάφερε;». Είναι γνωστό πως σε τέτοια προβλήματα εμείς έχουμε τη λύση, εμείς και την ερώτηση. Άλλωστε ένα καλά διατυπωμένο πρόβλημα είναι κατά το ήμισυ λυμένο. Σήμερα θα δούμε κάποιους από τους βασικούς λόγους που ένας άνθρωπος χάνει τα κίνητρά του κι απομακρύνεται από την επίτευξη των στόχων του.
Ο Ενθουσιασμός
Όταν ξεκινάμε μια καινούρια δουλεία, ένα χόμπι, διάβασμα για να περάσουμε στη σχολή που ονειρευόμαστε τόσα χρόνια, ένα βασικό λάθος που κάνουμε, είναι να τα δίνουμε όλα από το πρώτο λεπτό. Σκεφτείτε να τρέχετε σε έναν μαραθώνιο 10 χιλιομέτρων και να ξεκινήσετε από την αφετηρία και το πρώτο «μπαμ», με την ώθηση και την ορμή που θα είχατε στα τελευταία μέτρα. Τι θα γινόταν τότε; Κάτι πολύ απλό. Ο οργανισμός σας θα ανέβαζε παλμούς και οι ενέργεια που θα έπρεπε να κρατήσετε για όλη τη διαδρομή, θα τελείωνε κάπου στα μισά. Το αποτέλεσμα; Δε θα βλέπατε ποτέ την κορδέλα τερματισμού.
Ίσως στην αρχή ο ενθουσιασμός είναι μεγάλος και η τρέλα να ξεκινήσετε ακόμη πιο δυνατή, αλλά σκεφτείτε ότι για να συνεχίσει να είναι έτσι θέλει μικρές δόσεις κι όχι όπως λένε και στο χωριό μου «γιούρια». Ας το πάμε λίγο αλλιώς για να το κατανοήσουμε απόλυτα. Σε μια σχέση δεν τα δίνεις όλα από το πρώτο ραντεβού, κρατάς πράγματα για τον εαυτό σου και τα παρουσιάζεις σιγά σιγά τη στιγμή και στον χρόνο που εσύ επιθυμείς. Έτσι πρέπει να γίνεται και στη συγκεκριμένη περίπτωση. Συγκράτησε την ορμή σου και δώσε μεράκι χωρίς να ανεβάζεις στροφές από την πρώτη μέρα. Δώσε ένα κομμάτι του εαυτού σου όποτε νιώσεις έτοιμος· και τον στόχο σου θα επιτύχεις αλλά κι όρεξη θα έχεις να συνεχίζεις την προσπάθεια.
Η συνεχής αναβολή
Μας χαρακτηρίζει σαν λαό από αρχαιοτάτων χρόνων, μια αναβλητικότητα, ένα : «Ε! Άστο μωρέ από Δευτέρα». Δεν είναι έτσι όμως. Όταν θέλεις κάτι το κυνηγάς με νύχια και με δόντια. Αρπάζεις την κάθε ευκαιρία και την κάνεις δική σου. Δεν περιμένεις από κανένας το σήμα της εκκίνησης που λέγαμε πριν, και σίγουρα δεν το αναβάλεις από Δευτέρα σε Δευτέρα. Αν γίνει αυτό τότε μάλλον πρέπει να ψάξεις για άλλο στόχο ή για άλλο χόμπι. Δεν είναι κακό να αλλάξεις πορεία στα μισά. Κακό είναι να μην προσπαθείς να βρεις αυτό που πραγματικά θέλεις και να τα παρατάς. Στο επόμενο, λοιπόν, project στην δουλειά να είσαι συνεπής αν και εφόσον σου αρέσει, να το ξεκινήσεις χθες που λέμε. Έτσι και περισσότερο χρόνο θα έχεις και ένα βήμα πιο κοντά στον στόχο σου θα φτάσεις.
Η επιφανειακή προσέγγιση
Όταν χάνεις το κίνητρο, τον ενθουσιασμό που είχες στην αρχή, είναι γιατί δεν ασχολείσαι πραγματικά με αυτό. Δε νιώθεις και δε σκέφτεσαι όπως πρώτα γιατί σε έχει καταπιεί μια καθημερινότητα, μια πανδημία κι ένα ρουτίνιασμα. Ξεκίνα ψάξε ξανά γι’ αυτό που σε ενδιαφέρει, διάβασε ό,τι νέο έχει βγει και ξεκοκάλισέ το. Ένας πολύ καλός τρόπος να αναβιώνεις τα συναισθήματά σου ακόμη κι αν είναι ξεχασμένα στο πίσω μέρος του μυαλού σου είναι να τα γράφεις, όπως είπε και ο μεγάλος Ξενάκης. Όταν γράφεις τον στόχο σου, τις νέες πηγές κι έρευνες που έχεις βρει, ξαναβιώνεις ό,τι και την πρώτη φορά. Μη μένεις στάσιμος, μαύρισε το χαρτί με τα γράμματά σου και προχώρα. Μπορείς!
Η ντροπή για βοήθεια
Κάποιες φορές είναι δύσκολο να πετύχουμε κάτι χωρίς τη βοήθεια ενός ανθρώπου ή μιας ομάδας ανθρώπων. Νομίζουμε πως επειδή δεν μπορούμε εμείς, δε θα μπορέσει κανείς κι αυτοχαρακτηριζόμαστε ως άσχετοι, ανίδεοι κι αποτυχημένοι. Δεν είναι έτσι. Όλοι ζητάνε βοήθεια, ακόμη και ο Μπιλ Γκέιτς, ο Τζεφ Μπέζος και πολλοί πολλοί άλλοι. Αν νομίζεις ότι τα έκαναν όλα μόνοι τους, κάνεις μεγάλο λάθος. Έχουν δεκάδες ανθρώπους να τους βοηθάνε και χωρίς αυτούς μπορεί ο στόχος τους να έμενε απλώς μια ιδέα. Την κατάλληλη στιγμή δε δίστασαν και ζήτησαν βοήθεια από τους κατάλληλους ανθρώπους. Αν αυτοί, τότε κι εσύ!
Τα μακροπρόθεσμα πλάνα
Δε θα καθορίσω σίγουρα εγώ τους στόχους που θα έχει ο καθένας μας αλλά αυτό που ξέρω κι από προσωπική εμπειρία είναι ότι οι ενδιάμεσοι στόχοι πριν τον τελικό και η συχνή επιβράβευση του εαυτού σου είναι και το αλατοπίπερο. Όταν ο στόχος είναι τόσο μακρύς μπορεί να γίνει και δυσβάσταχτος και να χαθεί το κίνητρο που λέμε και πιο πάνω. Όπως λέει και μια φίλη μου στα ξένα “baby steps”. Δεν έχει κι άδικο. Συνέχεια κατακεραυνώνουμε τον εαυτό μας με τα λάθη μας. Πόσες φορές έχετε πει: «Μπράβο μου. Σήμερα πάρκαρα τέλεια!»; Βάλτε μικρούς, υλοποιήσιμους στόχους και κεράστε τον εαυτό σας για την κάθε επιτυχία- μικρή ή μεγάλη δεν έχει σημασία. Αυτό που μετράει είναι να δώσετε τον εαυτό σας ένα τεράστιο μπράβο κάθε φορά που κάνετε κάτι σωστά.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ελευθερία Νάκα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
