Άλλοι κακοί κι άλλοι ήρωες γιατί έτσι μας βολεύει

Υπάρχει μια τάση, μια ασυναίσθητη συνήθεια να διαχωρίζουμε τον κόσμο, τοποθετώντας στους ανθρώπους μία τεράστια ταμπέλα που ακούει στον χαρακτηρισμό «καλός» ή «κακός». Κάθε γεγονός κρύβει μια αιτία, το λεγόμενο «γιατί», το οποίο είναι σημαντικό να ανακαλυφθεί κάθε φορά που εξετάζεται ένα φαινόμενο. Άρα, γιατί να στοχοποιούνται συγκεκριμένα πρόσωπα και να υπερεκτιμούνται άλλα; Γιατί δεν υπάρχει ισορροπία στη ζυγαριά;

Σε κάθε εποχή και κοινωνία οι ρυθμοί είναι συνήθως γρήγοροι. Επικρατεί μια γκάμα από «πρέπει», από στερεότυπα, από άγραφους και άτυπους κανόνες. Ακόμη κι όσοι εστιάζουν κυρίως στον εαυτό τους, επιλέγοντας τη διακριτικότητα κι απέχοντας από τους άκομψους σχολιασμούς της κοινωνίας, αργά ή γρήγορα έρχονται στη θέση του κριτή. Θα καθίσουν στην καρέκλα και πολλές φορές χωρίς καν να το συνειδητοποιήσουν θα μοιράσουν ταμπέλες.

Στο «γιατί όλες αυτές οι ταμπέλες;» μόνο ένα ταξίδι στο χρόνο μπορεί ν’ απαντήσει. Οι άνθρωποι είναι σαν να βάζουν ένα “plus” ή ένα “minus” σ’ εκείνους που φαίνεται να τείνουν προς τα δύο άκρα -αναλόγως το περιστατικό ή την κατάσταση. Η ένδειξη του καλού παρουσιάζει το ιδανικό αλάνθαστο στιλ ανθρώπου, το οποίο φυσικά και αγγίζει την τελειότητα. Ανταποκρίνεται στην εικόνα αυτού που δεν είναι σε θέση να σπείρει διχόνοια, άλλο αν πατώντας στα σκαλοπάτια του «δίκαιου» βλάπτει έστω και στο ελάχιστο την κοινωνία.  Εξυψώνοντας, λοιπόν, κατ’ αυτόν τον τρόπο τους καλούς, είναι λογικό κι επόμενο η στοχοποίηση των κακών να παίρνει τις περισσότερες φορές υπέρογκες διαστάσεις. Γίνεται φυσιολογικό μετά να σταματούν όλοι την ενασχόληση με τα προσωπικά τους και να ασχολούνται μονίμως με το προφίλ των άλλων, βομβαρδίζοντάς τους με ποικίλους τρόπους.

Καταλαβαίνεις κι εσύ πως πλέον δε μιλάμε για μια απλή κατάσταση αλλά για ένα κοινωνικό φαινόμενο που πρέπει να εξαλειφθεί. Το αμέσως επόμενο βήμα είναι να διεισδύσεις στην αιτία του φαινομένου, να την αντιληφθείς και να μπεις στη θέση κάθε ανθρώπου που κρίνει ή κρίνεται. Ο διαχωρισμός καλών και κακών δημιουργεί πολλές φορές μια κοινωνική ψευδαίσθηση, στην οποία αμαυρώνεται η αλήθεια κι η ανθρωπιά, ενώ ταυτόχρονα στερεί από τον άνθρωπο τις πνευματικές του αναζητήσεις. Αν γινόταν ανάλυση της συμπεριφοράς και των πράξεων κάθε δακτυλοδεικτούμενου, θα καταλήγαμε μέσα από έρευνα κι άσκηση της κριτικής σκέψης, στη γέννηση ενός ακόμη κοινωνικού διχασμού, στο ότι θεωρείται φυσικό οι άνθρωποι να διαχωρίζονται ανάλογα με την άποψή τους ή το συμφέρον τους.

Διχασμός και ασφάλεια δεν πηγαίνουν ποτέ μαζί. Κι η τελευταία είναι μία από τις μεγαλύτερες ανάγκες όλων, πόσο μάλλον σήμερα. Συνεπώς, με τη στοχοποίηση των κακών ή την υπερεκτίμηση των καλών, όλοι σκέφτονται λιγότερο απ’ όσο θα σκέφτονταν υπό άλλες συνθήκες, εφόσον έχουν ήδη μια «έτοιμη» άποψη. Μια άποψη που καταλήγει κοινότοπη και στερεί από τ’ άτομο την αυθεντικότητά του. Βυθισμένος καθένας σε μια τέτοια συνήθεια είναι βολεμένος στο ποιον θα λατρέψει και ποιον θα μισήσει. Η μέση λύση φαντάζει ψέμα και δεν έρχεται καν στο μυαλό κάποιου πως ένας «κακός» είναι ακόμη ένα δημιούργημα μιας κοινωνίας που χωλαίνει.

Ένας άνθρωπος με καλύτερη καθοδήγηση, καλύτερη παιδεία και περισσότερη αγάπη θα ήταν τελείως διαφορετικός. Ένας άνθρωπος που αν του δινόταν η ευκαιρία, μπορεί και να γινόταν. Αντίστοιχα, κανείς δε φαίνεται να σκέφτεται πως ένα φαινομενικά άξιο άτομο μπορεί να κρύβει πολλά ελαττώματα και λάθη κάτω από τη μάσκα. Η ασφάλεια, λοιπόν, δεν μπορεί να επιβιώσει στην περίπτωση αυτή, αφού κλονίζεται κάθε φορά που προσπαθεί. Ο διαχωρισμός «καλών» και «κακών» θα μπορούσε να χαρακτηριστεί εύκολα ως παυσίπονο για την κοινωνία. Ως ένα φάρμακο που εξακολουθεί να είναι η άμεση λύση κάθε φορά που κάποιος πρέπει να κατηγορηθεί και κάποιος άλλος να αποτελέσει τον ήρωα μιας ιστορίας.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!