Σκοτείνιασε. Ξέρω πως θα ‘ρθει. Το ξέρω, γιατί της αρέσει να με επισκέπτεται βράδυ. Έτσι μ’ έχει συνηθίσει. Τότε που τα πάντα γύρω μου είναι πιο ήρεμα, μοιάζουν πιο απόκοσμα, φαίνονται πιο μυστηριακά. Τότε που κάθε λογής περιττός θόρυβος απαλείφεται σταδιακά και σβήνει, όπως το ηλιοβασίλεμα μέσα στη θάλασσα ή τα βουνά. Τότε που η ησυχία μού επιτρέπει να ακούω την ίδια μου την αναπνοή, να αφουγκράζομαι τον χαρακτηριστικό ήχο από τους δείκτες του παλιού ρολογιού δίπλα στη σμαραγδί μπρεζέρα.
Δεν μπορεί τη βαβούρα της ημέρας, τους πολύκροτους ήχους, την οχλαγωγία και τις φωνές. Δεν τα αντέχει αυτά. Της προκαλούν μια εσωτερική αναστάτωση, την μπερδεύουν και κρύβεται. Χάνεται κι αναμένει την κατάλληλη στιγμή για να εμφανιστεί και να τραβήξει όλη την προσοχή επάνω της. Ενώ τα βράδια! Ω, τα βράδια όταν έρχεται, γινόμαστε ένα. Αυτή κι εγώ· και μεγαλουργούμε. Χωρίς φραγμούς, χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς φόβους, δεύτερες σκέψεις κι αμφισβητήσεις. Δεν έχουν χώρο αυτά στη μεταξύ μας ένωση. Τίποτα δε μας σταματά. Τίποτα δε μοιάζει να είναι ανέφικτο. Κανένα εμπόδιο δε φαίνεται να είναι ανυπέρβλητο.
Γνωρίζει πολύ καλά πώς να δίνει τροφή στο μυαλό μου. Ξέρει να μου προσφέρει τα κατάλληλα ερεθίσματα, μου πλασάρει τις πιο ιντρικαδόρικες εικόνες, τις πιο ευφάνταστες ιδέες, κάνει το μυαλό μου να παίρνει φωτιά, τα πόδια μου να χοροπηδάνε από χαρά, το πρόσωπό μου να λάμπει από ευφορία, την καρδιά μου να ξεχειλίζει από πληρότητα. Με κάνει να τολμώ να λέω πως αυτό το ιδιαίτερο νόημα που αποκτά η ζωή μου χάρη σ’ εκείνην, είναι και το πιο ουσιαστικό απ’ όλα. Γιατί είναι ολιστικό, και δεν υπάρχει αίσθημα και συναίσθημα που να μην το καλύπτει. Αγάπη, έρωτα, πάθος, δημιουργικότητα, εκφραστικότητα, ελευθερία, μοίρασμα. Ανά πάσα στιγμή.
Το πού θα με βρει, άγνωστο. Το μόνο σίγουρο είναι πως θα ‘ρθει απροειδοποίητα, σε άκυρη φαινομενικά φάση. Άλλοτε όταν κάθομαι στον καναπέ και χαζεύω το μαυροκούτι, όταν διαβάζω ένα βιβλίο ή κάνω το μπάνιο μου, όταν απολαμβάνω το ποτό μου υπό τη συνοδεία τζαζ μουσικής ή ακόμη κι όταν πλένω τα πιάτα, μαζεύω τα ρούχα. Δεν τηρεί τους τύπους. Δε θα ρωτήσει. Θα διεκδικήσει χώρο και χρόνο. Και θα τα πάρει. Έτσι πορεύεται.
Άλλωστε, θα πρέπει να ‘μουν χαζή κι αχάριστη να μην της τα δώσω. Αυτή μου δίνεται απλόχερα, μου αποκαλύπτει το μεγαλείο της, μου χαρίζει αυτή την τόσο ξεχωριστή απόλαυση, που όμοιά της δε βρίσκω. Κι εγώ, σαν μαγεμένη αφήνομαι στα χέρια της, στην αγκαλιά της. Για χάρη της γίνομαι μαριονέτα. Γιατί γνωρίζω πως το αποτέλεσμα θα με δικαιώσει.
Έτσι δε ρωτάω, δεν αμφισβητώ. Αυτή ξέρει καλύτερα από εμένα. Αυτή έχει τον έλεγχο. Αυτή έχει και την αποκλειστικότητα. Γιατί όσο είμαι μαζί της, χάνεται κάθε επικοινωνία κι επαφή με το περιβάλλον γύρω μου. Λες και ο πραγματικός κόσμος μοιάζει τόσο ξένος εκείνες τις στιγμές κι ώρες. Τόσο δυσνόητος, τόσο αταίριαστος μέσα σ’ αυτό που κάνουμε τη δεδομένη στιγμή.
Και η αλήθεια είναι πως δεν επιθυμώ καμία διακοπή, κανέναν αντιπερισπασμό. Μου αρέσει η παρέα της. Την αποζητώ. Γι’ αυτό και την αφήνω να κατευθύνει τα χέρια μου εκεί όπου εκείνη επιθυμεί, να κάνει κατάληψη στο μυαλό μου και να ζωγραφίζει μέσα του. Την αφήνω να παίζει μαζί μου σαν μικρό παιδί και να μου ψιθυρίζει ιστορίες, να μου φανερώνει λέξεις, φράσεις, χρώματα, πρόσωπα, τόπους, καταστάσεις. Εγώ απλά ανταποκρίνομαι στα καλέσματά της, κάθε λογής, δίχως να φέρω την παραμικρή αντίσταση.
Διότι πλέον έμαθα να την εμπιστεύομαι τυφλά. Με ξέρει καλύτερα απ΄ ό,τι εγώ η ίδια τον εαυτό μου. Κι αυτό είναι από τα πιο φανταστικά πράγματα που μου προσφέρει. Ξέρει τι θέλω και πώς, πριν καν να το έχω συνειδητοποιήσει εγώ. Γνωρίζει σε βάθος τις πιο σκοτεινές μου σκέψεις, φόβους, έγνοιες κι αδυναμίες. Κι έχει την ικανότητα να παίρνει ακόμη κι αυτά και να δημιουργεί κάτι τόσο όμορφο κι άξιο θαυμασμού. Λειτουργεί σαν ένα ενισχυμένο ένστικτο, μια έκτη ή έβδομη αίσθηση που δύσκολα μπορώ να εξηγήσω σ’ άλλον άνθρωπο. Εδώ καλά-καλά δεν μπορώ να την εξηγήσω σ’ εμένα.
Είναι χάρη σ’ αυτήν που όταν ολοκληρώσουμε, όταν έχω μπροστά μου το αποτέλεσμα της ένωσής μας, μένω εκστασιασμένη να το κοιτώ. Να το θαυμάζω, να το περιεργάζομαι, να το μελετώ. Σαν να μην πιστεύω ούτε εγώ η ίδια πως εγώ είμαι ο δημιουργός. Σαν να αμφισβητώ το γεγονός πως αυτά τα χέρια, αυτό το μυαλό, τα δικά μου χέρια και το δικό μου μυαλό ευθύνονται γι’ αυτό που ξεδιπλώθηκε μπροστά στα μάτια μου. Εκεί είναι που αντιλαμβάνομαι και τη μεγάλη της δύναμη. Εκεί είναι που μου δημιουργείται παράλληλα κι ένα αίσθημα δέους και σεβασμού απέναντι στο πρόσωπό της. Διότι ξέρω πως χωρίς αυτήν, δε θα τα είχα καταφέρει.
Κάθε που σκοτεινιάζει, το μέσα μου φτερουγίζει. Ανεβαίνουν οι παλμοί μου. Νιώθω μια λαχτάρα, μια ανυπομονησία για το πότε και πώς θα εμφανιστεί. Να δω και να βιώσω την επόμενή της έκπληξη. Να χαθώ μέσα στην επόμενή της ιστορία. Κι όσο αυτό το ταξίδι και η ένωση διαρκούν, αισθάνομαι λες και βρίσκομαι σε μια σφαίρα η οποία αφήνεται να αιωρείται στο διάστημα. Σ’ έναν απέραντο κενό χώρο, που όμως το οξύμωρο είναι ότι μοιάζει τόσο γεμάτος από αναρίθμητες κρυφές ιδέες, έτοιμες προς ανακάλυψη.
Σαν να είναι ένας μαγικός καμβάς που φανερώνει μπροστά στα μάτια μου κάτι το μυστικό, μυστηριακό κι ερωτικό ταυτόχρονα, στο οποίο μόνο εγώ μπορώ να έχω πρόσβαση. Μόνο εγώ μπορώ να δω, μόνο εγώ μπορώ να βιώσω και ν’ απολαύσω. Κανένας άλλος. Αρκεί να έχω το κλειδί που μου επιτρέπει αυτή την πρόσβαση. Και το κλειδί είναι εκείνη. Πόσο προνομιούχα νιώθω όταν μ’ επιλέγει! Όταν εκείνη διαλέγει εμένα για ερωμένη της; Διότι σε μια τέτοια δημιουργική ένωση, η έμπνευση είναι αυτή που επιλέγει εμάς, κι όχι το ανάποδο.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Άννα Μετόχη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
